Η Εβίνα Μάλτση αποχώρησε από την ενεργό δράση και μοιράζεται τις πρώτες σκέψεις μετά το φινάλε στο σημαντικό κομμάτι της μπασκετικής καριέρας της.
Ακολούθησε το PRESSARIS και στο Instagram, για ακόμα πιο άμεση ενημέρωση στα θέματα του Άρη!
Αναλυτικά όσα είπε στο Sport24radio για την καριέρα της με το Εθνόσημο:
Για την απόφασή της: «Ούτε εγώ μπορούσα να με φανταστώ χωρίς τη γαλανόλευκη, δηλαδή να απέχω από τις υποχρεώσεις της Εθνικής. Ήταν μία δύσκολη και επίπονη απόφαση. Έπρεπε πρώτα να συνειδητοποιήσω ότι όλα τελειώνουν. Ειδικά για εμάς τους αθλητές φτάνει η ώρα που -θες δε θες- θα το κάνεις. Ξεκίνησα να το σκέφτομαι αρκετό καιρό πριν και πάντα είχα την ανησυχία μήπως και δεν μπορούσα να το αποδεχτώ».
Για το που θα παίζει τη νέα σεζόν: «Δεν ξέρω και αυτή την περίοδο θέλω να μείνω στα της Εθνικής. Είμαι από τους τυχερούς αθλητές, που αποχωρώ ούσα υγιής και αγωνιζόμενη στο υψηλό επίπεδο. Αυτή ήταν η δική μου επιθυμία. Στον αθλητισμό υπάρχουν τραυματισμοί, υπάρχει κόπωση και το σώμα δεν ακολουθεί πάντα το μυαλό. Ξέρω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί αλλιώς, αν τραυματιζόμουν κάποια στιγμή. Ευχόμουν, λοιπόν, να τελειώσω υγιής, σε υψηλό επίπεδο και την ώρα που θα το ήθελα εγώ. Αυτό ονειρευόμουν».
Για την παρουσία της στις Εθνικές ομάδες: «Είμαι από το 1996. Υπηρέτησα τις Εθνικές ομάδες 23 χρόνια και είναι πάρα πολλά. Είναι μία ολόκληρη ζωή. Αυτό έκανε την απόφαση για την αποχώρησή μου ιδιαιτέρως δύσκολη. Η ιδιαιτερότητα που έχει για εμένα η Εθνική ομάδα είναι ότι ήταν το υψηλότερο κίνητρο. Ίσως ήταν και ο λόγος που έγιναν όλα αυτά, ο λόγος που έπαιξα μπάσκετ. Αυτή η αγάπη ήταν πάνω από οτιδήποτε άλλο. Πλέον νιώθω ένα αθεράπευτο κενό και με πονάει, αλλά νιώθω επίσης ότι ήταν η σωστή και η κατάλληλη στιγμή για να αφήσω χώρο να βγουν τα νέα παιδιά μπροστά. Έπρεπε να παραδεχτώ ότι αυτό θα γινόταν».
Για τις στιγμές που θυμάται από την Εθνική: «Είναι τόσοι πολλοί οι αγώνες και οι στιγμές. Αναφορά πρέπει να κάνουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είναι η μεγαλύτερη τιμή για κάθε αθλητή. Είχα την τύχη να συμμετέχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες που γίνονται στην χώρα μας και θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένοι στο μυαλό. Επίσης, σημαντικά ήταν και τα Πανευρωπαϊκά του 2009 και του 2017. Το 2009 έτυχε να είμαι και πολυτιμότερη παίκτρια. Με ανέδειξε η ομάδα, οι συμπαίκτριές μου και ο προπονητής. Τότε για 1η φορά πήραμε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο, που για το χώρο του γυναικείου μπάσκετ ήταν κάτι που κανείς δεν μπορούσε να το διανοηθεί».
Για το πόσο δύσκολο είναι να ασχοληθούν τα κορίτσια με το μπάσκετ: «Είναι πάρα πολύ δύσκολο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η χώρα μας είναι σε οικονομική κρίση και ύφεση. Από τη στιγμή που άλλαξε το εκπαιδευτικό σύστημα και χρειάζεται περισσότερο διάβασμα, τα παιδιά στη δευτέρα ή την τρίτη λυκείου αναγκάζονται να σταματήσουν, λόγω Πανελληνίων. Το χειρότερο για εμένα είναι η κατάσταση στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει παραγωγική διαδικασία. Το βλέπουμε και στους άνδρες, αλλά στα κορίτσια είναι πολύ χειρότερη η κατάσταση, καθώς υπάρχουν απειροελάχιστες ακαδημίες. Ένα κοριτσάκι όταν ονειρευτεί ότι θέλει να παίξει μπάσκετ, δεν υπάρχει κάτι που θα το στηρίξει, αφού στο άθλημα δεν υπάρχει μέλλον. Για τα νέα παιδιά είναι δυσμενείς οι συνθήκες. Μακάρι η Εθνική να χτίσει πάνω στην τελευταία δεκαετία και εμείς να ήμασταν μία έμπνευση για τα κορίτσια. Και στις δικές μας εποχές οι συνθήκες ήταν δύσκολες, αλλά όχι τόσο».
Για το αν θα δει τα παιχνίδια της Εθνικής τον προσεχή Νοέμβριο για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2021: «Είναι κάτι για το οποίο προσπαθώ να προετοιμαστώ εδώ και μήνες. Όλο το διάστημα που προσπαθούσα να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου και να πάρω τη μεγάλη απόφαση το σκεφτόμουν. Θα είναι δύσκολο. Θεωρούσα ότι ήμουν έτοιμη, αλλά είναι πιο δύσκολο από ό,τι φανταζόμουν. Ωστόσο, έχω χρέος να είμαι δίπλα στην ομάδα με τη φυσική παρουσία μου. Το πολύ πολύ να φύγουν κάποια δάκρυα! Είμαστε αθλητές, είμαστε μαχητές, έχουμε μάθει να ξεπερνάμε καταστάσεις και θα το είμαι εκεί για τα κορίτσια».
