Κοινή συνέντευξη έδωσαν οι δύο κορυφαίοι αθλητές του ελληνικού αθλητισμού, Αλέξανδρος Νικολαϊδης και Άρης Γρηγοριάδης ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Τους ενώνει ο Άρης, οι επιτυχίες και φυσικά το… PRESSARIS, στο οποίο οι δύο κορυφαίοι αθλητές διατηρούν τα προσωπικά τους blog. Στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσαν στο περιοδικό “Sports Fan” και τον δημοσιογράφο Βασίλη Βλαχόπουλο μίλησαν για τις προκλήσεις που έρχονται στην πρωτεύουσα της Αγγλίας σε λίγες μέρες!
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Η ανοιχτή πισίνα του Εθνικού Κολυμβητηρίου Θεσσαλονίκης καθορίστηκε ως τόπος συνάντησης. Όχι τυχαία. Ο Άρης Γρηγοριάδης γνωρίζει ακόμη και που κρύβονται τα παιδικά… μπρατσάκια, καθότι συμπλήρωσε 20 χρόνια περιπλάνησης στους χώρους, στις πισίνες, στα αποδυτήρια του. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι παλιότερος, αφού η κολύμβηση υπήρξε η πρώτη αθλητική (του) αγάπη. Αποδείχθηκε όμως ότι η λατρεία του για το νερό δεν ήταν τόσο έντονη, συγκριτικά με την αντίστοιχη του Γρηγοριάδη. Ο Νικολαΐδης επέλεξε τα ταπί, ενώ ο Γρηγοριάδης παρέμεινε σταθερός στο… χλωριούχο νερό, διότι αυτό της θάλασσας, το απεχθάνεται.
Γενικότερα, είναι πολλά πράγματα που τους συνδέουν, άσχετα αν στον χαρακτήρα, πρόκειται για δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Εξαιρετικός ομιλητής, αυθόρμητος, με έντονη επιθυμία κοινωνικής συναναστροφής ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έχει τη δική του κοινωνική ταυτότητα. Ντροπαλός, λιγότερο ομιλητικός ίσως και κοινωνικός, ο Άρης Γρηγοριάδης – δικαίως – χαρακτηρίζεται «αυθεντικός» επαναστάτης της ελληνικής κολύμβησης. Αμφότεροι, είναι εκπληκτικά παιδιά, πάντα χαμογελαστοί, περιχαρείς… «Να έχεις αδερφές να τις προξενέψεις», που λέει κι ένας κοινός φίλος.
Βέβαια, ο Νικολαίδης πλέον απολαμβάνει την οικογενειακή ζωή στο πλάι της άλλοτε σπουδαίας αθλήτριας του βόλεϊ, Ρούξι Ντουμιτρέσκου, αλλά και την μοναδικότητα που προσφέρει ο – 15 μηνών – υιός του. Ο Γρηγοριάδης, γεννηθείς το 1985, είναι μικρός για παντρολογήματα. Η λατρεία για τον Άρη Θεσσαλονίκης, η αφοσίωση στα βιντεοπαιχνίδια, η Θεσσαλονίκη, κυρίως όμως η προσωπική καταξίωση-αναγνώριση στο άθλημα που επέλεξαν, είναι στοιχεία που τους ενώνουν.
Δις Ολυμπιονίκης, πρωταθλητής Ευρώπης ο Νικολαΐδης έχει γεμάτη (αθλητική) ζωή, αλλά κι ένα απωθημένο. Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2000 (σ. σ. Σίδνεϊ) έσπασε το πόδι του, το 2004 (σ. σ. Αθήνα) πλήρωσε το βαρύ τίμημα μιας απροσεξίας στον τελικό της κατηγορίας του, το 2008 (σ. σ. Πεκίνο) ένιωσε το άχαρο και άσχημο συναίσθημα της διαιτητικής αδικίας και τώρα, το 2012, ήρθε η στιγμή να πάρει το αίμα του πίσω. «Ελπίζω αυτή η Ολυμπιάδα να είναι η τελευταία μου. Θα κριθεί από το ξερό μου το κεφάλι. Επιθυμία μου είναι, αν χάσω, να χάσω γνωρίζοντας ότι έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου. Να γνωρίζω ότι ήμουν υποδεέστερος του αντιπάλου μου. Ολ’ αυτά τα χρόνια έμαθα να λειτουργώ με καύσιμο την ανάγκη να ανασκευάσω εικόνες από το παρελθόν. Αυτό που αναζητώ, είναι ένα ευχάριστο τέλος», μας είπε. Διανύοντας εξάλλου το 33ο της ηλικίας του, γνωρίζει ότι πλησιάζει η στιγμή που θα αποσυρθεί από τα ταπί.
Ο Γρηγοριάδης εντάσσεται στις προσωπικότητες που βάλθηκαν (… και τα κατάφεραν) να κατακτήσουν τον κόσμο, από την ανάποδη. Γι’ αυτό επέλεξε το ύπτιο, λες κι αυτό το στυλ δημιουργήθηκε για χατίρι του κολυμβητή με το μεγαλύτερο άνοιγμα χεριών στον κόσμο. Κι εκεί που η ελληνική κολύμβηση βρίσκονταν στο σκοτάδι, από πλευράς επιτυχιών, ξαφνικά είδε τα αστέρια, αφού ο Αρης κατέκτησε χρυσά, ασημένια και χάλκινα μετάλλια σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Τι του λείπει; Το Ολυμπιακό μετάλλιο. «Αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν μια μεγάλη ευκαιρία για μένα. Είμαι στην καλύτερη κατάσταση, σε σχέση με τα τελευταία χρόνια κι αν κατεβάσω το 100αρι μου στο 53.40, θα βρεθώ στον τελικό, που είναι ο στόχος μου. Εκεί, όλα μπορούν να συμβούν», μας είπε.
«Η Ελλάδα θα επιτεθεί από ξηρά και θάλασσα»
Παραθέτοντας την άποψη που μας θέλει (ως Έλληνες) να πάσχουμε από μανία καταδίωξης, είναι αλήθεια ότι, κάθε φορά που πλησιάζουν Ολυμπιακοί Αγώνες, ο κλήρος πέφτει στους αθλητές για να αποδείξουν την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας. Το 2004 είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο ντόπινγκ, το 2008 ακούσαμε πάλι τα εξ’ αμάξης και τώρα, το 2012, η ελληνική αποστολή θα ταξιδέψει στο Λονδίνο για να αποδείξει ότι είναι ψεύτικη η ταυτότητα που βάλθηκαν οι… γνωστοί-άγνωστοι να μας κολλήσουν. «Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αλλάξει η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό, από τις επιδόσεις των αθλητών. Αυτή μπορεί να αλλάξει, μόνο από αυτούς που την άλλαξαν. Φτάσαμε στο σημείο, έναν περήφανο λαό, να τον χαρακτηρίζουν ζητιάνο και σκουπίδι της Ευρώπης. Ομολογώ όμως ότι θέλουμε να δείξουμε το πραγματικό πρόσωπο του Ελληνα. Το μαχητή, του πολεμιστή που δεν το βάζει κάτω. Γιατί, αυτοί που κρατάνε τις τύχες της Ελλάδας έδωσαν την εντύπωση ότι είμαστε αναξιόπιστοι», είπε – δίχως χαμόγελα – ο Νικολαΐδης. Ο ίδιος εξάλλου, θα βαστά την ελληνική σημαία στην παρέλαση των εθνικών αποστολών στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. «Είναι επιπλέον κίνητρο, ελπίζω ότι δεν θα εξελιχθεί σε έξτρα βάρος. Πολλές φορές νιώθεις ότι σε πλακώνουν οι προσδοκίες. Θυμάμαι, το 2008, ο Ηλίας Ηλιάδης ήταν σημαιοφόρος. Είχε σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού στο γόνατο, αλλά δεν το είπε σε κανέναν. Μόνο που δεν έκλαιγε από τη στεναχώρια του, γιατί ήξερε ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί λόγω του τραυματισμού, διότι ως αθλητής είναι σπουδαίος», συμπλήρωσε.
«Κίνητρο; Ασφαλώς. Στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέραμε, πώς δεν τα παρατάμε στις δυσκολίες. Εκτιμώ ότι για την ελληνική κοινωνία, μια σειρά επιτυχιών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σίγουρα δεν θα λύσει τα προβλήματα, αλλά θα κάνει όλους τους Έλληνες να νιώσουν καλύτερα. Πάντως, διατηρώντας επαφή με Αγγλους, Γερμανούς αθλητές, μου δηλώνουν την συμπαράστασή τους και αντιλαμβάνονται πολλά πράγματα», είπε ο Άρης Γρηγοριάδης.
Τέρμα τα παιχνίδια
Δίχως την διάθεση να κρύψουμε και τις… off the record συζητήσεις, για κάμποση ώρα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την ομάδα μπάσκετ του Άρη. Και οι δύο είναι αυθεντικοί «κίτρινοι», έχουν έρωτα με τον άλλοτε αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ. Λατρεύουν όμως και τα βιντεοπαιχνίδια. Κυρίως ο Γρηγοριάδης, έχει «κόλλημα» με τα λεγόμενα role play games. Ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων πάντως, έχει ξεκινήσει η περίοδος αποτοξίνωσης. «Είναι παιχνίδια που σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα. Είναι κόλλημα. Ξεκινάς να παίζεις και δεν καταλαβαίνεις ότι περνούν οκτώ κι εννιά ώρες», είπε ο Γρηγοριάδης. Πάντως, στο Λονδίνο… «θα περιοριστώ σε ένα μικρό lap top για να έχω επαφή με τους δικούς μου και τους φίλους μου. Εκεί αφοσιώνομαι στους αγώνες, ακολουθώντας συγκεκριμένο πρόγραμμα», συμπλήρωσε. Ο Νικολαΐδης, επίσης λάτρης αυτού του είδους παιχνιδιών, έχει… απομακρυνθεί τα τελευταία δύο χρόνια, αφού «πλέον υπάρχει η οικογένεια και η σκέψη μου είναι το τι πρέπει να κάνω για να μη χάνω ώρες». Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα απαρνήθηκε. «Για να είμαι ειλικρινής, θα πάρω μαζί μου τις συσκευές για να παίξω κανά ποδοσφαιράκι, action games κλπ. Γενικά όμως, είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν τη διαμονή στο Ολυμπιακό Χωριό. Μέσα από τις συζητήσεις, ξεχνιέμαι, διώχνω ακόμη και την τελευταία… ποσότητα άγχους. Το 2008 «κυνηγούσα» τον ΛεΜπρον Τζέιμς για να βγούμε φωτογραφία, το 2004 κατάφερα ένα κοινό πλάνο με τον Γιάο Μινγκ (… γέλια). Εκανα φιλαράκια στο Ολυμπιακό Χωριό, όπως για παράδειγμα με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο, την εθνική ομάδα του πόλο και της άρσης βαρών το 2000, όλη την ομάδα του μπάσκετ το 2008. Απολαμβάνω την κοινωνική συναναστροφή. Δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσω κάπου μόνος. Εχοντας καλή παρέα με ανθρώπους που ξέρω ότι έχουν τον ίδιο στόχο με μένα, νιώθω ότι κερδίζω πολλά σε επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης. Είναι σαν να γεμίζω το ρεζερβουάρ μου».
