Τι μπορεί να σημαίνει μια εκλογική αναμέτρηση με τον Άρη να προσπαθεί να αλιεύσει λύσεις από το βάθος μιας κάλπης;
Πόσες φορές τα δίχτυα των ψηφοσυλλεκτών έφεραν στην επιφάνεια απαντήσεις για μια χώρα, ένα συνδικαλιστικό σωματείο, μια ομάδα; Ας μην ταξιδέψουμε μακριά κι ας μείνουμε στα δικά μας (είτε ελληνικά, είτε οπαδικά), για να πάρουμε απαντήσεις. Πολλές οι φορές που στα έντερα της κάλπης το συναίσθημα ή το ατομικό συμφέρον νίκησαν τη λογική και την αναγκαιότητα του «εμείς». Και, φυσικά, προέκυψαν πορδές…
Σε δεύτερη φάση, τα ερωτήματα του φετινού εκλογικού σαλπίσματος παίρνουν απάντηση από τη ψαλιδισμένη συμμετοχή των κατόχων του δικαιώματος της ψήφου. Τη διακινδυνευμένη πρόβλεψη την υποστηρίζει η μειωμένη ανταπόκριση στο πρόσφατο κάλεσμα της Κοινωνίας Μελών Άρη.
Στα μάτια της αποχής αντικρίσαμε τη δυσπιστία η οποία υπάρχει για τη συμμετοχική δημοκρατία σε μια ΠΑΕ, αλλά και σε μια χώρα ολόκληρη. Εκλογές συνήθως κουρδισμένες εκ των προτέρων, αποτελέσματα και προσδοκίες προδομένα εκ των υστέρων.
Ξαναγυρνάμε, λοιπόν, σ’ αυτό που κάποιοι φιλόσοφοι (όπως ο Καστοριάδης και ο Κονδύλης) ονομάζουν «συλλογικότητα» (οργάνωση σε μικρές ομάδες), ως απάντηση στην ακυρωμένη, εκ των πραγμάτων, «μαζική δημοκρατία». Αυτή η τελευταία, συμπαιγνία βλακείας (των μαζών) και ΜΜΕ (κάτι σαν Ματαιωμένες Μαζικές Ελπίδες), οπότε εμφανίστηκε (και) στον Άρη μόνον χρεοκοπία ηθικής και ταμείων δημιούργησε, Άρα δε μ’ ενοχλεί διόλου να ψηφίσουν ολίγιστοι και άρισ-τοι, αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται. Όχι οι «νεοαρειανοί» * των πανηγυριών και της χαράς, εξαφανισμένοι μόλις το μαύρο ξαβάφει πάνω στο κίτρινο.
Το μαύρο, όμως, δεν είναι χρώμα – είναι άρνηση χρωμάτων – και, το κίτρινο είναι φως. Στο βάθος του τούνελ…, καταπώς μηρυκάζουν τα λίγα ελληνικά των ΜΜΕ.
* θυμηθείτε τι στοίχησαν στη Θεσσαλονίκη οι «Νεότουρκοι» και τι επέβαλαν με τη δήθεν ανανεωτική τους επανάσταση…
