Ο Άρης βουλιάζει στην αγωνιστική μετριότητα, στην ουρά της βαθμολογίας, δέχεται το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Η κατάσταση είναι πλέον δραματική. Ο κόσμος πονάει με αυτά που βλέπει στο γήπεδο, πικραίνεται, φωνάζει κι αντιδράει κατά πάντων…
Οι οκτώ βαθμοί φτωχοί, ελάχιστοι, “μαχαιριά” πραγματική στην πορεία της ομάδας. Τα συναισθήματα εύλογα, αυτονόητα. Είναι στιγμές που το μυαλό είναι θολωμένο και η καταγραφή των προβλημάτων, απλά μοιάζει να ρίχνει “αλάτι” στις πληγές.
Σκυμμένα κεφάλια, πληγωμένη υπερηφάνεια, πικρία και οργή ήταν τα συναισθήματα του κόσμου, αποχωρώντας Σαββατόβραδο από το “σπίτι” του, το Κλεάνθης Βικελίδης, εκεί όπου να γευτεί την χαρά της νίκης από τον περασμένο Απρίλιο!
Υπάρχουν φωνές που ζητούν δραστικές λύσεις, αλλαγές! Άλλες απλά καταγράφουν αυτό που νιώθει κάθε Αρειανός, κάθε πληγωμένος Αρειανός: τα 100 χρόνια της τεράστιας ιστορίας του συλλόγου “φωνάζουν” κι… επιβάλλουν το αυτονόητο: ΣΩΣΤΕ τον Άρη, με κάθε τρόπο, με κάθε λύση που θα σταματήσει τον κατήφορο. Είναι το αυτονόητο.
Η διοίκηση Ηλιάδη έχει το τιμόνι του “καραβιού” στα χέρια της και το στοιχειώδες που επιβάλλεται να κάνει είναι να το βγάλει από τις φουρτούνες και την τρικυμία, αποφεύγοντας τα βράχια και την συντριβή.
Έχει την ευθύνη για όλα όσα έγιναν μέχρι τώρα. Εκ των πραγμάτων. Για τις επιλογές προσώπων, για τον αγωνιστικό σχεδιασμό, για το πώς ηγείται του “καραβιού”, το πώς κρατάει αυτό το τιμόνι στα χέρια της και τη στραβή ρότα που έχει πάρει.
Έχει, όμως και την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ σε αυτόν τον πληγωμένο κόσμο και την ιστορική ευθύνη απέναντι στα 100 χρόνια της βαριάς ιστορίας του Άρη να βρει τον τρόπο να σωθεί η ομάδα από την κατρακύλα, την κρίση, να την ενισχύσει και να την θωρακίσει.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
