Ότι και να γραφτεί, ότι και να ειπωθεί από τα μέσα ενημέρωσης, από τη διοίκηση, τον Αλεξανδρή ή τους παίκτες, το μπάσκετ έχει βγει από το DNA της πλειοψηφίας του κόσμου της ομάδας. Δεν έχει να κάνει η προσέλευση στο γήπεδο ούτε με την οικονομική κρίση, ούτε με την απογοήτευση από τις αποτυχίες. Έχει να κάνει καθαρά με προτίμηση και επιλογή.
Η οικονομική κρίση είναι μια αιτία, αλλά όχι ο λόγος. Είναι μια πολύ καλή και σεβαστή δικαιολογία. Ο υπογραφών είναι απλήρωτος επί μήνες, χωρίς δώρο Χριστουγέννων και νιώθει πολύ καλά την κρίση. Αντιλαμβάνεται, όμως, ότι τα 24 ευρώ για τα τρία ευρωπαϊκά παιχνίδια είναι ένα ποσό που μπορεί να δώσει για να δει αγώνες επιπέδου Ευρωλίγκας, αρκεί να το θέλει.
Η πλειοψηφία του κόσμου του Άρη δεν θέλει να δει μπάσκετ, έχει… ξεμάθει να βλέπει μπάσκετ, δεν είναι πια μπασκετικός. Είναι ποδοσφαιρικός. Τον διαχωρισμό δεν τον κάνει ο υπογράφων, αλλά ο ίδιος ο κόσμος με την στάση του. Προτιμάει το ποδόσφαιρο. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Το αν φέτος δεν πάει τόσο πολύ στη μπάλα, επειδή υπάρχει η κρίση είναι άλλο ζητούμενο.
Ο κόσμος του Άρη δεν πάει στο μπάσκετ όχι γιατί “δεν γουστάρει τον Δαμιανίδη”. Σαφώς και σε πολύ κόσμο η φιγούρα του προέδρου της ΚΑΕ δεν είναι αρεστή, σαφώς και έχει κάνει λάθη, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν πάει η πλειοψηφία του κόσμου στο γήπεδο.
Στον πολύ κόσμο δεν αρέσει το μπάσκετ. Το Αλεξάνδρειο δεν είναι γεμάτο όχι τώρα που η ομάδα δεν πάει καλά και έχει “συρρικνωθεί” οικονομικά και διοικητικά, αλλά τότε που η ομάδα για έναν αγώνα έχανε μια θέση στους “οχτώ” της Ευρωλίγκας. Η ομάδα έχει “συρρικνωθεί” γιατί οι μέτοχοι αποφάσισαν να φύγουν από την ομάδα επειδή μάλωσαν με έναν “υπάλληλο” τους όταν η ομάδα ήταν στο Top16 της Ευρωλίγκας και σήμερα πληρώνουν στην ΠΑΕ πολλαπλάσια χρήματα από ότι είναι το μπάτζετ της ομάδας μπάσκετ φέτος. Ο καθένας κάνει ότι θέλει τα χρήματά του, ουδείς έχει το δικαίωμα να πει το παραμικρό, αλλά όταν οι ενέργειες γίνονται με βάση τους προσωπικούς εγωισμούς, τότε κανένας Άρης δεν είναι πάνω από όλους.
Χθες στο Παλέ κόπηκαν κάτι παραπάνω από 500 εισιτήρια. Είναι νούμερο που τιμάει αυτό την ιστορία της ομάδας και πολύ περισσότερο την ιστορία του κόσμου του Άρη που έχει χτιστεί εδώ και δεκαετίες εντός κι εκτός Ελλάδας; Είναι νούμερο που αντικατοπτρίζει όλα τα σχόλια που ακούγονται δεξιά κι αριστερά στην οικογένεια του Άρη γι’ αυτήν την ομάδα;
Μπορεί το Αλεξάνδρειο να γεμίσει στους αγώνες με Κίμκι, Βιλερμπάν και Ντόνετσκ; Η ΚΑΕ έχει εκδώσει 10.000 πακέτα εισιτηρίων για τα τρία ευρωπαϊκα ματς στο Γιούροκαπ. Αν πουληθούν τα μισά θα βάλει στα ταμεία της 120.000 ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε τρία μηνιάτικα παικτών. Μαζί με την δόσεις των τηλεοπτικών η χρονιά θα βγει ξεκούραστα κι ωραία και θα μπορέσει η ομάδα να αρχίσει να καλύπτει και υποχρεώσεις από τα περασμένα χρόνια. Το πακέτο των 24 ευρώ δεν πρέπει να το αγοράσει κανένας που απλά… λυπάται το τμήμα μπάσκετ. Θα το αγοράσει αυτός που γουστάρει να πάει να δει μπάσκετ, να δει μια ομάδα που ματώνει τη φανέλα στο παρκέ, που χάνει, αλλά ξέρουν όλοι ότι τα δίνει όλα, που βγάζει στο παρκέ όλα όσα θέλει να δει ο αρειανός οπαδός. Το αν αξίζει ή όχι δεν θα το πει κανένας σε κανέναν εκτός από τους ίδιους. Το έκανε χθες ο Αλεξανδρής, γιατί το νιώθει.
Ο Άρης δεν θέλησε να κοροιδέψει τον κόσμο του το καλοκαίρι. Θα μπορούσε να φέρει έναν Μαγκέτι για μερικές μέρες και να κάνει ένα σόου μπας και πάρει μερικά διαρκείας παραπάνω, αλλά δεν το έκανε. Πήρε παίκτες για να “χτίσει” ή για να μπορεί να επιβιώσει οικονομικά.
Έφαγε σφαλιάρες, αλλά είναι όρθιος και αρχίζει να στηλώνει τα πόδια στο έδαφος, την ώρα που ο αντίπαλός του πέρσι για την θέση στην Ευρωλίγκα έχασε παίκτη, είναι έτοιμος να χάσει κι άλλους, παραπαίει αγωνιστικά, μόλις μια βδομάδα μετά τη νίκη του επί του Άρη και ο προπονητής του δηλώνει αρχές του 2012 ότι είναι περιττό να μιλάει για στόχους!
