Ο Άκης Σακελλαρίου έγινε Άρης πριν καν… αρχίσει να μιλάει. Ο πατέρας του όχι μόνο ήταν φίλαθλος του Άρη, υπήρξε και γιατρός της ποδοσφαιρικής ομάδας! Πώς να μην φωλιάσει μέσα του ο Άρης; Ο εξαιρετικός Έλληνας ηθοποιός έκανε ένα μικρό flash back στη ζωή του με τη βοήθεια του PRESSARIS.gr, γύρισε στα παιδικά και εφηβικά χρόνια του και θυμήθηκε τον Κλεάνθη Βικελίδη και τον Νίκο Γκάλη!
Τι αντιπροσωπεύει για σένα ο Άρης;
Αντιπροσωπεύει μια ιστορία και μια σχέση που έχω με τη Θεσσαλονίκη, αντιπροσωπεύει μια ιστορία που έχω εγώ ο ίδιος με την οικογένειά μου και τις ρίζες μου.
Ποιος ή τι ήταν εκείνο που σε έκανε να αγαπήσεις τον Άρη;
Ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος διετέλεσε και γιατρός στον Άρη και συνήθιζε να με παίρνει μαζί του στο γήπεδο. Και φυσικά μετά, στην όψιμη εφηβεία μου, η μοναδικότητα που είχε η μπασκετική περίοδος του Νίκου Γκάλη!
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που έδωσες το «παρών» στην κερκίδα για να παρακολουθήσεις από κοντά την αγαπημένη σου ομάδα; Τι σου έχει μείνει από εκείνη τη μέρα;
Η πρώτη μου φορά στο γήπεδο ήταν σε αγώνα ποδοσφαίρου στο Χαριλάου, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα θυμάμαι κάπως αμυδρά, γιατί ήμουν αρκετά μικρός, μόλις πέντε ετών. Μου έχει μείνει το γεγονός ότι δεν υπήρχε αυτό που λέμε οργανωμένη κερκίδα. Υπήρχαν μόνο ενήλικες άντρες οι οποίοι έκαναν κάποιες έντονες κινήσεις. Υπήρχε ατομικότητα στην έκφραση και πιστεύω ότι έτσι ήταν και σε όλες τις ομάδες εκείνη την περίοδο.
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις ως φίλαθλος του Άρη;
Ήταν η εποχή που όλη η Ελλάδα μιλούσε για τα επιτεύγματα του Άρη στο μπάσκετ, και εγώ έχοντας γυρίσει στην Ελλάδα από την Αμερική όπου σπούδαζα, αποφάσισα να πάω να δω ένα παιχνίδι, κάτι που είχα αρκετά χρόνια να κάνω. Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε μόλις η ομάδα εμφανίστηκε στον αγωνιστικό χώρο. «Κιτρίνισε» ο τόπος από τα χιλιάδες χαρτάκια! Ήταν κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση.
Δεδομένου ότι εδώ και πολλά χρόνια ζεις και εργάζεσαι στην Αθήνα, βρίσκεις πλέον την ευκαιρία να επισκεφθείς το «Κλεάνθης Βικελίδης» ή το Αλεξάνδρειο;
Στη Θεσσαλονίκη έχω πολλά χρόνια να δω αγώνα, καθώς δεν μου το επιτρέπουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Η τελευταία φορά που είδα από κοντά την ομάδα ήταν σε έναν αγώνα μπάσκετ στο Μαρούσι για τα πλέι οφ. Κι εκεί κατάφερα μάλιστα να πάω γιατί δεν είχα υποχρεώσεις λόγω του ότι είχε μόλις τελειώσει η θεατρική σεζόν.
Προηγουμένως αναφέρθηκες στο Νίκο Γκάλη. Να υποθέσουμε ότι ήταν και ο αγαπημένος σου αθλητής;
Ε ναι, σαφώς! Ο Γκάλης ήταν η μορφή εκείνη της Ελλάδας που άλλαξε τα πάντα στον αθλητισμό. Αγαπημένος μου, όμως, ήταν και ο Κλεάνθης Βικελίδης. Τον είχα πετύχει μια φορά στο ιατρείο του πατέρα μου, με τον οποίο ήταν φίλοι, και δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα τη μορφή του. Ήταν ήδη μεγάλος σε ηλικία αλλά αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση ήταν τα πόδια του. Είχε τεράστιες καμπύλες, λες και ήταν καουμπόης στο φαρ ουέστ!
Είσαι ενήμερος για τις δραστηριότητες της Λέσχης Φίλων Άρη; Είσαι μέλος της;
Όχι, αλλά είμαι μέλος του συλλόγου παλαίμαχων καλαθοσφαιριστών του Άρη. Βέβαια δεν έχω παίξει ο ίδιος μπάσκετ. Όταν ήμουν μικρός έκανα αρχικά στίβο στον Ηρακλή και αργότερα κολύμβηση στον Άρη, αλλά κι από εκεί με «έκοψαν» και μετά στράφηκα αλλού! Απλώς ο πατέρας μου ήταν πολύ φίλος με ανθρώπους από τον συγκεκριμένο χώρο, όπως ο συγχωρεμένος ο Φαίδων Ματθαίου με τον οποίο έπαιζε και μπάσκετ στη ΧΑΝΘ. Έτσι λοιπόν και εγώ γράφτηκα στους παλαιμάχους, τιμής ένεκεν.
Από τις τελευταίες αναμετρήσεις του Άρη, ποια είναι αυτή που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σου;
Μου έχει μείνει η εκτός έδρας αναμέτρηση με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ήταν φοβερό αυτό που συνέβη με την ανατροπή του σκορ. Γενικά αυτή η ομάδα πιστεύω ότι αδικήθηκε στην συνέχεια της σεζόν. Επίσης θεωρώ ότι το θέμα με τον Έκτορ Κούπερ δεν έπρεπε να έχει αυτή την κατάληξη, έπρεπε να μείνει στην ομάδα. Μακάρι φέτος όμως να τα πάμε καλά με τον Τσιώλη…
Ποιο είναι το ανεκπλήρωτο όνειρό σου ως αρειανός και ποιο ως καλλιτέχνης;
Το ανεκπλήρωτο όνειρο μου ως αρειανός είναι ένα πρωτάθλημα. Βέβαια, αυτό είναι και το ανεκπλήρωτο όνειρο των φιλάθλων όλων των ομάδων εκτός του Ολυμπιακού! Νομίζω όμως ότι το όνειρο αυτό κάπως εκπληρώθηκε με τις περσινές εμφανίσεις μας στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι πρέπει να καταργηθεί το ελληνικό πρωτάθλημα, έτσι όπως έχει καταντήσει, και να παίζουν οι ομάδες μόνο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Λόγω της φερεγγυότητας και της αντικειμενικότητας που υπάρχει στο εξωτερικό, οι ομάδες μπορούν να αναδείξουν πολύ περισσότερο τις ικανότητές τους. Αυτό συμπέρανα από τις περσινές εμφανίσεις μας στην Ευρώπη και από τη φετινή κατάντια του πρωταθλήματος.
Ως ηθοποιός τώρα… Να παίξω στο Χόλιγουντ! Αστειεύομαι… Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν έχω κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο. Είμαι μια χαρά.
Θέατρο, τηλεόραση, σινεμά. Αφού τα έχεις δοκιμάσει όλα, ποιος χώρος πιστεύεις ότι σου ταιριάζει καλύτερα;
Το σινεμά, διότι εκπληρώνει τη ματαιοδοξία μου. Είναι σχετικά μια άνετη δουλειά, που δεν επαναλαμβάνεται, από την άποψη δηλαδή ότι κάθε μέρα δεν κάνεις τα ίδια και τα ίδια, κι επιπλέον τελειώνει και σχετικά γρήγορα. Ακόμη, είναι θα έλεγα και πιο περιπετειώδες, ταιριάζει πιο πολύ με τον χαρακτήρα μου.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας σου έχεις υποδυθεί πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Έχεις αποδείξει ότι μπορείς να αντεπεξέλθεις σε αυτούς ανεξάρτητα από το αν είναι δραματικοί ή κωμικοί. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου;
Οι ρόλοι που αγαπώ περισσότερο είναι οι κωμικοί, γιατί πολύ απλά η ανταπόκριση του κοινού είναι μεγαλύτερη, πιο ζεστή. Κι αν ξεχώριζα κάποιον θα ήταν αυτός που υποδύθηκα στην «Κατάρα της Ίρμας Βεπ», ένα έργο το οποίο είχα ανεβάσει στο θέατρο μαζί με τον Αντώνη Καφετζόπουλο. Αντιστοιχούσαν έξι ρόλοι σε κάθε πρόσωπο!
Η οικονομική κρίση έχει σαφώς επηρεάσει και τον καλλιτεχνικό χώρο. Βλέπουμε ότι τα τουρκικά σίριαλ έχουν κατακλύσει την τηλεόραση και ότι έχουν μειωθεί κατά πολύ οι ελληνικές παραγωγές. Έχεις φανταστεί τον εαυτό σου να στρέφεται ακόμα και σε διαφορετικό επάγγελμα, εφόσον χρειαστεί;
Κοιτάξτε, ήδη ασχολούμαι και με άλλο επάγγελμα. Έχω ένα πάρκο, το Adventure Park, όπου μπορεί κανείς να κάνει εναέριες διαδρομές από δέντρο σε δέντρο. Είναι μία επαγγελματική δραστηριότητα που ευτυχώς πηγαίνει καλά. Σαφώς και οι περισσότεροι ηθοποιοί και καλλιτέχνες σκέφτονται να ασχοληθούν με άλλα επαγγέλματα, όπως ακριβώς και πολλοί συνάνθρωποί μας, προκειμένου να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες αυτές.
Πιστεύεις ότι το θέατρο είναι μια λύση στα προβλήματα τις καθημερινότητας, από την άποψη ότι απομακρύνει τους ανθρώπους από αυτά;
Φυσικά και είναι, γιατί ο κόσμος πάντοτε σε στιγμές κρίσης αναζητά καλύτερη πνευματική τροφή, μια πιο ποιοτική διαχείριση των χρημάτων του. Το θέατρο είναι μια ανάσα. Αλίμονο αν φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι δεν κάνουμε ταινίες, ότι δεν κάνουμε θέατρο. Αν η κρίση εισβάλει και στις τέχνες και σταματήσουμε να κάνουμε τέχνη, φτάνουμε σε επίπεδα δικτατορίας και μεσαίωνα. Μπαίνουμε σε ένα πλαίσιο καταστολής της πνευματικής ελευθερίας, της ελευθερίας της ψυχής μας.
Τα επαγγελματικά σου σχέδια για το κοντινό μέλλον ποια είναι;
Θα κάνω την παραγωγή στην «Κατάρα της ‘Ιρμας Βεπ» που ανεβάζουμε μαζί με τον Αντώνη Λουδάρο και τον Γεράσιμο Γεννατά. Οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν στις 5 Νοεμβρίου και τον Μάρτιο θα ανεβούμε στη Θεσσαλονίκη.
Στην τηλεόραση δε θα με δείτε κάπου. Η τηλεόραση δεν υπάρχει πια. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπόρεσε και έκανε όλα αυτά τα χρόνια τηλεόραση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα, είναι να αρχίσουμε να μάθουμε τούρκικα μπας και παίξουμε σε καμιά σειρά!
