Χρόνια Πολλά στον άνθρωπο ύμνο της Λίβερπουλ, Στίβεν Τζέραρντ (videos)

Χάραξε το όνομά του σε μνήμες που συνοδεύουν κάθε τελικό που αγωνίστηκε. Σκόραρε στον τελικό του ΟΥΕΦΑ το 2001 με την Αλαβές, σκόραρε στον τελικό του Λιγκ Καπ το 2003 με τη Γιουνάιτεντ, σκόραρε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005 με τη Μίλαν, σκόραρε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 2006 με την Γουέστ Χαμ.

Ήταν ένας από τους πιο πλήρης ποδοσφαιριστές της εποχής του. Μπορούσε να αγωνιστεί σχεδόν σε κάθε σημείο του χορταριού. Δεξί εξτρέμ, δεύτερος επιθετικός, αριστερός μέσος, καθαρός μέσος, φορ. Τα πάντα.

Δε γίνεται άκριτα να κολλάς δίπλα στο όνομά του το ΑΛΛΑ, για να συνοδεύσεις αυτά τα τέσσερα γράμματα με την απουσία του Πρωταθλήματος. Θα μπορούσε να είχε πάρει πολύ περισσότερα από ένα, αν πήγαινε στην Ίντερ του Μουρίνιο, ή στην Ρεάλ Μαδρίτης ή στην Τσέλσι. Στην Μίλαν το 2007, στην Μπάγερν επί Γκουαρδιόλα. Τα ζύγισε. Ή πρωτάθλημα με την ομάδα της καρδιάς του ή καθόλου.

Ο Μπρένταν Ρότζερς, τον χαρακτήριζε σούπερ ήρωα που έμπαινε στο γήπεδο, φορούσε την μπέρτα του και άλλαζε την δυναμική του παιχνιδιού. Και όντως αυτό ήταν. Ένα ήρωας. Μια προσωποποίηση της λέξης αυτοθυσία. Έμπαινε στο γήπεδο και ορκιζόταν να βοηθήσει τη Λίβερπουλ όπως μπορούσε, με οποιονδήποτε τρόπο. Για 90 λεπτά ή και για περισσότερα. Αυτή ήταν η ευθύνη του αρχηγού. Αυτό ήταν το τίμημα που ένιωθε ότι πρέπει να πληρώσει για την πραγματοποίηση των παιδικών του ονείρων.

Μπορούσε να «συνθλίψει» όλα όσα η λογική έλεγε ότι θα γίνουν πάνω στα «πρέπει» που συνόδευαν πάντα το αίσθημα ευθύνης που κουβαλούσε. Την ακριβή του θέση στην ενδεκάδα βρήκε ο Ράφα Μπενίτεθ που πήρε από εκείνον το 100% όχι μόνο ψυχικά. Αυτό, εξάλλου, το προσέφερε και μόνος του, αλλά και τακτικά.

Ήταν οπαδός. Αν τον παρατηρούσες θα διαπίστωνες εύκολα ότι ενσάρκωνε αυτή την κάψα όλων των οπαδών που αν μπορούσαν θα έμπαιναν μέσα να βοηθήσουν να ουρλιάξουν προς πάσα κατεύθυνση, μανιασμένα: «Σηκωθείτε, να πάρει η ευχή, μπορείτε να το κάνετε!».

Αυτό επιβεβαιώνεται στα δικά του λόγια. «Το να παίξω έστω και ένα ματς για τη Λίβερπουλ ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ο,τι ακολούθησε μετά, ήταν μπόνους». 

When you walk through a storm

Δεν ήταν όλα ιδανικά στο ξεκίνημα του Στίβεν. Είχε να παραπατήσει μέσα από καταιγίδες. Όταν ήταν ακόμα μπόμπιρας, γύρω στα 10, είχε κατά λάθος κλωτσήσει μια τσουγκράνα, είχε τρυπήσει το μεγάλο του δάχτυλο. Ο γιατρός του είχε προτείνει τότε άμεσο ακρωτηριασμό, προκειμένου να αποφευχθεί η μόλυνση από τέτανο. Οι γιατροί της Λίβερπουλ πίστευαν τι υπάρχει κι άλλος τρόπος αντιμετώπισης. Ευτυχώς είχαν δίκιο.

hold your head up high and don’t be afraid of the dark

Δεν ήταν μόνο αυτή η καταιγίδα μέσα από την οποία έπρεπε να περπατήσει. Στην εφηβεία του, μέχρι τα 15 ήταν ο πιο μικροκαμωμένος της τάξης του, και στο γήπεδο με δυσκολία ξεχώριζε. «Όι προπονητές ήταν πάντα θετικοί απέναντί μου ωστόσο από τα 8 μέχρι τα 14 ήμουν ο πιο μικροκαμωμένος μέσα στην τάξη, ο μικρότερος και ο πιο αδύνατος στην ομάδα». Στη συνέχεια πήρε το πολυπόθητο μπόι, είχε όμως να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα, συνεχείς μυϊκούς πόνους. Οι υπεύθυνοι στο Λίβερπουλ ήταν πάλι εκεί στο πλευρό του, κατάφεραν να σώσουν την καριέρα του. Τον βοήθησαν να κρατήσει ψηλά το κεφάλι του, έσβησαν τους φόβους που έκρυβαν τα πρώτα σκοτεινά του βήματα.

Στο πλαίσιο αυτό- αξιολόγησης των νεαρών ποδοσφαιριστών της ακαδημία της Λίβερπουλ, ο Στίβεν είχε γράψει ένα γράμμα για το μέλλον του.

«Είμαι ένα εύκολα προσεγγίσιμο άτομο, πάντα γελαστός και προσπαθώ να τα πηγαίνω καλά με όλους. Οι προπονητές μου θα πουν ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ποδοσφαιρική μου ικανότητα, αλλά χρειάζεται να συγκρατήσω τα νεύρα μου στον αγωνιστικό χώρο. Ελπίζω να πιστεύουν ότι είμαι καλό παιδί και εκτός αγωνιστικού χώρου. Σε πέντε χρόνια από τώρα ελπίζω να παίζω στην πρώτη ομάδα, να είμαι με μία κοπέλα και να κάνω σχέδια για οικογένεια».

At the end of a storm is a golden sky and the sweet silver song of a lark

Ήταν 29 Νοεμβρίου του 1998. Σε ηλικία 18 ετών, όταν ο Στίβεν Τζέραρντ πέρασε αλλαγή σε παιχνίδι της Λίβερπουλ με την Μπλάκμπερν. Μπορεί να ήταν στο 90ο λεπτό όμως είχε αγγίξει για πρώτη φορά τον χρυσό ουρανό στο τέλος της καταιγίδας που είχε υποστεί μέχρι τότε.

Την αγωνιστική περίοδο 2000-2001 είχε 50 εμφανίσεις. Είχε βρει για τα καλά τη θέση του στην ομάδα. Κατακτά μάλιστα τότε το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο Αγγλίας. Αλλά η σεζόν επιφύλασσε κι άλλα τρόπαια. Στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, απέναντι στην Αλαβές, σκόραρε υλοποιώντας το πρώτο από τα μετέπειτα θαύματα των «Reds». Εκείνη τη σεζόν, αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης, από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών.

Walk on

Συνέχιζε να διασχίζει τον ουρανό. Η καταιγίδα είχε πάψει για τα καλά. Στις 15 Οκτωβρίου του 2003, στην αναμέτρηση της Λίβερπουλ με την Ολίμπια Λιουμπλιάνα, γίνεται για πρώτη φορά αρχηγός. Όπως ακριβώς ονειρευόταν κοιτώντας τον Μπαρνς όταν ήταν μικρός. Και από τότε, έγινε πράγματι ηγέτης και καθοδηγητής της Λίβερπουλ. Ήταν φύσει και θέση αρχηγός. Η ψυχή και το μυαλό της ομάδας.

Δύο περίπου χρόνια αργότερα, έρχεται το έπος της Πόλης στις 25 Μαΐου του 2005. Τότε που η λογική στάθηκε μπροστά στο θαύμα και γονάτισε. Με τη Μίλαν να προηγείται 3-0 στο ημίχρονο ο Στίβεν Τζέραρντ κάνει το πρώτο βήμα προς την υλοποίηση του θαύματος. Ακολουθούν Βλάντιμιρ Σμίτσερ και Τσάμπι Αλόνσο. Η αναμέτρηση έρχεται στα ίσα.Η ισοπαλία (3-3) παραμένει και στην παράταση για να έρθουν τα πέναλτι, ο μάγος Ντούντεκ και το τρόπαιο με τα μεγάλα αφτιά στον θρυλικό αρχηγό.

Το 2006, στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας απέναντι στη Γουέστ Χαμ ήταν εκείνος που οδήγησε την αναμέτρηση στην διαδικασία των πέναλτι. Ήταν αυτός που με καταπληκτικό βολέ είχε ισοφαρίσει σε 2-2, ενώ σκόραρε αργότερα κι από μεγάλη απόσταση και διαμόρφωσε το 3-3, για να έρθει η παράταση, τα πέναλτι και η κούπα για τη Λίβερπουλ…

Παίκτης της χρονιάς στην Αγγλία τη σεζόν 2005-2006, ο πρώτος ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ που κέρδισε αυτό το βραβείο, μετά το… παιδικό του είδωλο, Τζον Μπαρνς που το είχε καταφέρει το 1988.

Τη σεζόν 2008-2009 έφτασε πολύ κοντά στην ολοκλήρωση. Τα είχε όλα, όλα εκτός από ένα Πρωτάθλημα.Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ωστόσο, του έκοψε την ανάσα, την ώρα που πήγαινε να φουσκώσει για ακόμα μια φορά περήφανα το στήθος του.

Walk on through the wind walk on through the rain

Στην αγωνιστική περίοδο 2010-2011 ο «Stevie G» είχε μόλις 24 συμμετοχές λόγω τραυματισμού στον αστράγαλο. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Ήταν έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του ξανά.

Εκείνη τη χρονιά, μαζί με τους Κένι Ντάγκλις και Τζέιμι Κάραγκερ, ο Στίβεν Τζέραρντ εμφανίστηκε στην ταινία «Will». Η πλοκή της βασίζεται σε έναν νεαρό οπαδό της Λίβερπουλ που τρέχει μακριά από το σπίτι και ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη για να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να παρακολουθήσει τη Λίβερπουλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο «Stevie G» ήταν πολύ ενθουσιασμένος «Η ταινία δίνει ένα σπουδαίο μήνυμα στα παιδιά να μην εγκαταλείψουν ποτέ τα όνειρά του, ακόμα κι αν χτυπιούνται από ένα φορτίο γκολ ή από οτιδήποτε άλλο η ζωή ρίχνει μπροστά στο δρόμο τους, πρέπει να συνεχίσουν να προσπαθούν».

Η σεζόν 2011-2012, περιελάμβανε τον πρώτο τίτλο της ομάδας μετά από έξι χρόνια. Οι «Reds» κόντρα στην Κάρντιφ στο «Γουέμπλεϊ», σηκώνουν στον ουρανό του Λονδίνου το Λιγκ Καπ!

Κι έρχεται το 2014 και η 27η Απριλίου. Η μάχη για τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ δόθηκε μέχρι τέλους. «Δεν θα το αφήσουμε να φύγει… Πάμε στα τελευταία ματς με την ίδια δύναμη» φώναζε ο «Stevie G» στους συμπαίκτες του μετά από τη νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτι στο «Άνφιλντ». Όμως η μοίρα όντας η ίδια …καραφλή σε τραβά απτά μαλλιά. Στο ντέρμπι με την Τσέλσι γλίστρησε, έπεσε δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Ντεμπά Μπα να σκοράρει. Οι στιγμές εκείνες τον σημάδεψαν.

Tho’ your dreams be tossed and blown, walk on, walk on with hope in your heart

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Steven Gerrard, My Story», απόσπασμα της οποίας εξασφάλισε και δημοσίευσε η «Daily Mail» σοκάρει παραθέτοντας στο χαρτί την προσωπική του οδύνη:

«Έκατσα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ένιωσα τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν είχα κλάψει για πολλά χρόνια αλλά στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν μπορώ καν να σας πω αν οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κίνηση ή άδειοι την ώρα που ήμουν μέσα στο αμάξι. Ήταν κάτι που με σκότωνε”, αναφέρει ο Τζέραρντ σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του, και συνεχίζει:

Αισθανόμουν μουδιασμένος, σαν να είχα χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Ένιωθα σαν να χανόταν από μέσα μου ένα τέταρτο αιώνα που είχα περάσει σε αυτό το σύλλογο. Δεν είχαν καν προσπαθήσω να σταματήσω τα δάκρυα καθώς τα γεγονότα του αγώνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.

27 Απριλίου 2014: μία ακόμα νίκη και ήμασταν σχεδόν σίγουροι πρωταθλητές για πρώτη φορά από τον Μάιο του 1990. Όμως στο τελευταίο λεπτό του πρώτου μέρους απέναντι σε μία κλεισμένη Τσέλσι, που είχε παραταχθεί από τον Μουρίνιο για να κόψει την πορεία μας προς τη δόξα, συνέβη.

Μία απλή πάσα ήρθε προς το μέρος μου στη μεσαία γραμμή. Ήταν η στιγμή μηδέν.. Πήγα να βρω τη μπάλα αλλά γλίστρησε κάτω από το πόδι μου και εγώ έπεσα στο έδαφος. Η Τσέλσι έβγαινε ξαφνικά στην κόντρα και εγώ σηκωνόμουν γρήγορα και έτρεχα με όλη μου την καρδιά.

Κυνηγούσα τον Ντεμπά Μπα λες και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό. Ήξερα το αποτέλεσμα σε περίπτωση που δεν τον προλάβαινα. Ήταν όμως ανώφελο. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Ο Ντεμπά Μπα σκόραρε και είχαν τελειώσει όλα.Χάσαμε 2-0 και η Μάντσεστερ Σίτι πήρε έπειτα τον τίτλο. Ήθελα για τόσα πολλά χρόνια να πάρω αυτόν τον τίτλο με τη Λίβερπουλ και τώρα αυτός απομακρυνόταν. Είχα δώσει τα πάντα στη Λίβερπουλ: στις προπονήσεις, σε σχεδόν 700 παιχνίδια, δεν μπορούσα να προσφέρω περισσότερα. Αντί όμως να διώξω τη μπάλα μακριά ή να κάνω το τάκλιν ή να τη γυρίσω πίσω, εγώ έπεσα.

Η “Kop” και όλο το “Anfield” τραγουδούσαν φυσικά το “You’ll Never Walk Alone” αλλά εγώ ένιωθα απομονωμένος, πολύ μόνος. Ο ύμνος της Λίβερπουλ σου υπενθυμίζει να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα…Την ίδια χρονιά ακολούθησε η ισοπαλία από την Κρίσταλ Πάλας (3-3)… όλα είχαν χαθεί, ενώ ήταν τόσο κοντά».

And you’ll never walk alone you’ll never, ever walk alone

Για να έρθει ο αποχαιρετισμός στο Άνφιλντ, το μεγάλο αντίο. Στις 16/05/ 2015. Σαν αυτό στον Τότι στην αναμέτρηση της Ρόμα με την Τζένοα. Μόνο που ακόμα και τότε η τύχη δεν στάθηκε στο πλευρό του. Η Λίβερπουλ υπέστη ήττα με 3-1 από την Κρίσταλ Πάλας. Από την αρχή έως το τέλος του αγώνα οι φίλαθλοι έκανα κατάθεση πάθους. Τον αποθέωναν για πάνω από 90 λεπτά για τα όσα τους πρόσφερε. Ήταν η ελάχιστη απότιση φόρου τιμής στον δικό τους Κάπτεν!

Πριν την σέντρα ο 35χρονος Άγγλος μέσος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο. Συμπαίκτες και αντίπαλοι σχημάτισαν έναν διάδρομο κι εκείνος τον διέσχισε παρέα με τις τρεις του κόρες. Χειροκρότησε τον κόσμο. Μετά τη λήξη της αναμέτρησης, τον πίκραινε η ήττα, τον πίκραινε το αντίο, όμως ήξερε, είχε αντέξει πολλές καταιγίδες, είχε νικήσει πολλούς φόβους, στις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού του. Ήξερε ότι στο τέλος του δρόμου τον περιμένει χρυσός ουρανός. Με τα μάτια στραμμένα όσο περισσότερο μπορούσε προς τις εξέδρες. Να «φυλακίσει» όσες περισσότερες αναμνήσεις μπορούσε.  Κανείς δεν έφυγε από τις εξέδρες. Η υπόκλιση μπροστά στο μεγαλείο του ήταν βαθιά και καθολική.

«Αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Έτρεμα αυτήν τη στιγμή και ο λόγος είναι ότι θα μου λείψει πάρα πολύ. Λάτρεψα κάθε λεπτό και είμαι απολύτως ισοπεδωμένος που δεν θα αγωνιστώ ξανά μπροστά σε τέτοιους φιλάθλους. Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω μία στιγμή, αλλά νομίζω ότι την πρώτη φορά που έτρεξα έξω χάρη στον άνθρωπο στα αριστερά μου (Ουγιέ) δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Η πρώτη φορά που παίζεις για τη Λίβερπουλ είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα» είχε πει για τις τελευταίες του στιγμές στο δεύτερο σπίτι του, το Άνφιλντ.

Μαύρο ήταν και το τελευταίο παιχνίδι εκτός έδρας. Στις 24 Μαΐου του 2015. Την ίδια στιγμή που πάντες δάκρυζαν αποχαιρετώντας έναν εκπρόσωπο του ρομαντικού ποδοσφαίρου, την ίδια στιγμή η Λίβερπουλ έχανε με το βαρύ 6-1, απέναντι στην Στόουκ Σίτι, για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1963. Ονειρευόταν διαφορετικό τέλος στην καριέρα του στη Λίβερπουλ ο ποδοσφαιρικός Θεός, μέσω της Στόουκ έγραψε στο «Μπριτάνια» διαφορετικό σενάριο.

Walk on, walk on with hope in your heart And you’ll never walk alone

Δέκα επτά χρόνια παρουσίας στην Λίβερπουλ, τα 12 ως αρχηγός. κατέκτησε όλους τους τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει με εξαίρεση αυτόν της Πρέμιερ Λιγκ. Μάλλον για να μας υπενθυμίσει σε μια καριέρα όμοια με παραμύθι, ότι δεν ήταν ταινία, ήταν η ζωή του κι ήταν πέρα για πέρα αληθινή.

Οι Λος Άντζελες Γκάλαξι θα είναι πάντα τα μικρά γράμματα σε κάθε αναφορά στο όνομά του. Δεν του πάνε τα λευκά των Αμερικανών. Τα κόκκινα γούσταρε, πάντα εκείνα τον ανατρίχιαζαν. Με εκείνα ταυτιζόταν. Γι αυτό έγινε «ένα» με το μεγάλο λιμάνι του Λίβερπουλ, με τους «κόκκινους» οπαδούς του, με την ομάδα του…

Δεκαεφτά χρόνια «πότισε» την λέξη αρχηγός με «ουσία». Όταν έφυγε από τη Λίβερπουλ ήταν ένα πραγματικό τέλος εποχής. Μια πορεία παραμύθι, από τα όνειρα των παιδικών χρόνων στην πραγματικότητα, και μάλιστα χωρίς να γδάρει σε αυτή την πορεία ποτέ, καμιά, από τις αξίες του, πάνω στην έπαρση.

Χρόνια Πολλά Στίβεν!

When you walk through a storm (Όταν περπατάς μέσα από την καταιγίδα)

hold your head up high (κράτα το κεφάλι ψηλά)

And don’t be afraid of the dark (και μην φοβάσαι το σκοτάδι)

At the end of a storm is a golden sky (στο τέλος της καταιγίδας υπάρχει ένας χρυσός ουρανός)

And the sweet silver song of a lark (και το γλυκό ασημένιο κελάηδισμα του αηδονιού)

Walk on through the wind (Περπάτα / Συνέχισε μέσα από τον αέρα)

Walk on through the rain (Περπάτα / Συνέχισε μέσα από την βροχή)

Tho’your dreams be tossed and blown (Παρόλο που τα όνειρα σου και θα διαλυθούν)

Walk on, walk on with hope in your heart (Περπάτα / Συνέχισε με ελπίδα στην καρδιά)

And you’ll never walk alone (Και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος)

You’ll never, ever walk alone (Δεν θα περπατά πότε, ποτέ μόνος)

Walk on, walk on with hope in your heart (Περπάτα / Συνέχισε με ελπίδα στην καρδιά)

And you’ll never walk alone (Και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος)

You’ll never, ever walk alone (Δεν θα περπατά πότε, ποτέ μόνος)