Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος του sport24.gr στον Άρη με αφορμή την παρουσία στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας παρουσιάζει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον.
Το β’ μέρος του αφιερώματος:
O Άρης είχε ξεκινήσει τον μύθο του. Οι δυο σεζόν (1984-85 και 1985-86) είχαν εδραιώσει την απόλυτη κυριαρχία του στην Ελλάδα. Νικούσε παντού, με εξαίρεση το Κύπελλο του 1986 όταν ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό 87-84 και ουδείς αμφισβητούσε τη δύναμή του. Γκάλης και Γιαννάκης, βρήκαν έναν ακόμη σούπερ-σταρ, στο πρόσωπο του Λευτέρη Σούμποτιτς, ο οποίος άρχισε να παίζει σαν Έλληνας στην Ελλάδα και σαν ξένος στην Ευρώπη, από την περίοδο 1986-87.
Το ελληνικό μπάσκετ είχε ήδη ξεκινήσει να αφήνει δείγματα γραφής. Το καλοκαίρι του 1986, η Εθνική Ομάδα έστω και χωρίς τον Παναγιώτη Φασούλα που δοκίμαζε την τύχη του στην Αμερική (πρώτα στο Νορθ Καρολάινα Γιουνιβέρσιτι και στη συνέχεια στο Πόρτλαντ) έκανε μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας, κατακτώντας την 10η θέση. Ο Νίκος Γκάλης είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του τουρνουά με μ.ο 33.5π. Ο κόσμος του μπάσκετ άρχισε να μαθαίνει αυτόν τον ανεπανάληπτο σκόρερ, που δεν είχε αντίπαλο όταν αποφάσιζε να βάζει καλάθι.
Στον Άρη, ο Ιωαννίδης σχεδίαζε την ομάδα του, ονειρευόμενος πάντοτε τη μεγάλη διάκριση στην Ευρώπη. Προωθούσε στην πρώτη ομάδα, παίκτες όπως ο Βασίλης Λυπηρίδης (αγαπημένο του “θύμα” στα τάιμ-άουτ, αλλά με πολύ τσαγανό και αθλητικά προσόντα) και ο Τάσος Τσιτάκης, ενώ σαν δεύτερος ξένος στην Ευρώπη, αυτή τη φορά επιλέχθηκε ο Αμερικανός Γουίλι Τζάκσον, που κάθισε μάλιστα ως το τέλος της σεζόν προπονούμενος με τους κιτρινόμαυρους. Ο Δημήτρης Κοκολάκης είχε αποχωρήσει, ενώ αυτή ήταν και η τελευταία σεζόν στον Άρη του Χάρη Παπαγεωργίου, που είχε επιστρέψει από τον Φαίακα το 1985.
Η βελγική Σουνέρ Οστάνδης ήταν λίγο δύσκολο να φέρει αντίσταση στον Άρη στον β΄γύρο των προκριματικών. Ο Άρης πέτυχε δυο εύκολες νίκες (115-77 εντός και 125-77 στο Βέλγιο), αλλά για να μπει στην τελική φάση έπρεπε να αποκλείσει την πρωταθλήτρια Ιταλίας. Την Ολύμπια (Τρέισερ) Μιλάνου, του Ντίνο Μενεγκίν, του Μάικ Ντ΄Αντόνι και του θρυλικού ΝΒΑερ Μπομπ Μακάντου, που είχε μετακομίσει εκείνο το καλοκαίρι στην Ιταλία, μετά από μια δεκαετή καριέρα στο ΝΒΑ, τίτλους με τους Λέικερς, τρεις φορές πρώτος σκόρερ και άλλη μία MVP. Ζωντανός θρύλος, κι ας ήταν 35 ετών. Προπονητής της θρυλικής ομάδας του Μιλάνου, ο Νταν Πίτερσον, ο ιταλο-αμερικανός φιλόσοφος του μπάσκετ, κόουτς, αναλυτής και σχολιαστής. Όλα σε ένα.
Το πρώτο ραντεβού με την Τρέισερ
Οι δυο αγώνες έμειναν στην ιστορία. Και σημάδεψαν τον Άρη, καθώς η Τρέισερ αποδείχθηκε η Νέμεσις του και στο φάιναλ-φορ της Γάνδης, αν και μέσα στο Αλεξάνδρειο πέρασαν εφιαλτικές στιγμές και τις δυο σεζόν που το επισκέφτηκαν. Η πρώτη, ήταν στις 30 Οκτωβρίου του 1986. Το αποτέλεσμα προκαλεί σοκ σε ολόκληρη την Ευρώπη και μάλιστα πολλοί αναρωτιούνται αν το έχουν μεταδώσει λανθασμένα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία (μιλάμε για την εποχή που δεν υπήρχαν ιντερνετ, κινητά τηλέφωνα και οι ειδήσεις καμιά φορά έπρεπε να διασταυρωθούν δυο και τρεις φορές, ακόμη και ένα απλό σκορ). Είναι, όμως, αλήθεια. Ο Άρης, με τον Γκάλη να δίνει ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ (44 π) κερδίζει 98-67 και γίνεται αυτόματα το πρώτο φαβορί για τον τίτλο.
Ο Μπομπ Μακάντου αποσβολωμένος δηλώνει αυθόρμητα, μετά το ματς: “Αυτά που έκανε σήμερα ο Γκάλης δεν τα έχω δει ούτε στα ντέρμπι Λέικερς-Σέλτικς”. Ο Πίτερσον μια μέρα μετά θα πει: “Ο Γκάλης έβαλε σαραντατόσους πόντους. Στην πραγματικότητα μας έβαλε, με το παιχνίδι του, 80! Έκανε απίθανα πράγματα, σκόραρε όπως ήθελε κι όταν έπεφταν δύο παίκτες πάνω του, μοίραζε μαεστρικά τη μπάλα. Πιαστήκαμε αδιάβαστοι, είναι αλήθεια. Είχαμε κατασκοπεύσει τον Άρη, μόλις μια φορά, όταν έστειλα τον βοηθό μου να δει τον αγώνα του στο Βέλγιο (σ.σ ήταν επίσης η εποχή, που … για να βρεις βίντεο του αντιπάλου, έπρεπε να έχεις διασυνδέσεις σε όλη την Ευρώπη, αφήστε που η τηλεόραση δεν μετέδιδε πολλούς αγώνες). Ξέραμε ότι είναι δυνατός, αλλά όχι τόσο πολύ”.
Οι Ιταλοί παραμιλούσαν με το σκορ, αλλά είχαν πεισμώσει κιόλας. Μια εβδομάδα μετά (6/11) ο Άρης είχε να υπερασπίσει μια διαφορά 31π. Μια διαφορά βουνό για τους Ιταλούς. Η Τρέισερ ήταν πιο διαβασμένη, είχε πάθος, ακόμη κι έτσι, όμως, το σκορ ήταν 44-30 στο ημίχρονο. Και μιλάμε για το μπάσκετ των 30 δευτερολέπτων, των 1+1 βολών, αλλά και της επιλογής να παίζει η ομάδα τη μπάλα απέξω όταν είχαν συμπληρωθεί τα φάουλ. Η επανάληψη, όμως, ήταν ένας εφιάλτης. Ο Άρης κατάφερε μετά βίας να σημειώσει 19π. Λίγο πριν το τέλος οι Ιταλοί άγγιξαν το +30 και μέσα σε πανδαιμόνιο, εκμεταλλεύτηκαν και δυο τρία σφυρίγματα των διαιτητών, κερδίζοντας εν τέλει με 83-49. Ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων και μια ήττα-σοκ για τον φιλόδοξο Άρη, που έπεφτε από τα σύννεφα. Ακόμη και τώρα αν ρωτήσει κανείς τον Ιωαννίδη για “το τι έγινε σε εκείνο το παιχνίδι” θα δει το πρόσωπό του να συννεφιάζει. Έχει υποσχεθεί, πάντως, ότι όταν γράψει το (περίφημο) βιβλίο του, θα αποκαλύψει τι ακριβώς συνέβη και ο Άρης γνώρισε, εκείνο το βράδυ, την πιο ταπεινωτική ήττα της ιστορίας του…
Ο Γκάλης …σαρώνει τους Ιταλούς
Τα σπασμένα θα τα πληρώσουν οι εν Ελλάδι αντίπαλοί του. Ο Άρης τερματίζει αήττητος στο πρωτάθλημα με 18 νίκες σε ισάριθμες αγωνιστικές. Οι 2 νίκες απέναντι σε κάθε ομάδα του χρησιμεύουν στα πλέι-οφ, γιατί μετράνε στην τελική σούμα. Στον πρώτο γύρο … κάνει ρεκόρ +72π (135-63), νικάει τον ΠΑΟ 68-67 στον ημιτελικό και συντρίβει τον Πανιώνιο 129-81 που είχε πετάξει εκτός τον ΠΑΟΚ. Μια εβδομάδα νωρίτερα είχε κατακτήσει και το Κύπελλο Ελλάδας, συντρίβοντας τον Πανελλήνιο (μεγάλη έκπληξη της χρονιάς, είχε αποκλείσει τον ΠΑΟΚ) 110-70 με …52π του Νίκου Γκάλη.
Για να καταλάβετε τι έκανε ο Άρης, διαβάστε τους αριθμούς του: Στην κανονική περίοδο είχε μ.ο διαφοράς από τους αντιπάλους του +29.1π (κορυφαίο σκορ το …153-64 επί του Ιωνικού), τελείωσε το πρωτάθλημα με μ.ο 109π και ο Νίκος Γκάλης ήταν πρώτος σκόρερ με μ.ο 38.4π. Βοήθεια…
Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη…
Ακολουθεί το καλοκαίρι του 87. Το ντελίριο του Ευρωμπάσκετ και ο μαγικός Ιούνης απογειώνει το μπάσκετ. Η Εθνική κερδίζει το χρυσό μετάλλιο και τις καρδιές των Ελλήνων, που ανακαλύπτουν όλοι μαζί τη μαγεία της πορτοκαλί μπάλας. Όλοι παρακαλούν να μη τελειώσει αυτό το καλοκαίρι, αλλά θα βρουν … ανάλογη συνέχεια τον χειμώνα, βλέποντας Άρη.
“Τηλεφώνησες πάλι όταν έβλεπα Γκάλη, να μου κάνεις ρελάνς” τραγουδάει ο Κώστας Μακεδόνας. Ένας φίλος, που τότε μεγάλωνε στην Θεσσαλονίκη, όταν τον ρωτούσαν τι ομάδα είναι απαντούσε … με παιδική αφέλεια: “Γκάλης”! Είκοσι χρόνια αργότερα, όταν συνάντησε το Νικ, έτρεμαν τα πόδια του και με δυσκολία μπόρεσε να αρθρώσει δυο-τρεις λέξεις, αποφεύγοντας στο παρά πέντε τον ολικό διασυρμό του.
Ήταν ο χειμώνας του Άρη. Η τηλεόραση μπήκε για τα καλά στη ζωή του μπάσκετ και το μπάσκετ στη ζωή μας. Κάθε Πέμπτη, τα θέατρα έκλειναν, τα σινεμά έβαζαν φτηνό εισιτήριο, οι δρόμοι άδειαζαν και οι περισσότεροι άνοιγαν τους δέκτες τους για να δουν τις μεταδόσεις της ΕΡΤ. Τα ταξίδια στην Θεσσαλονίκη για τους ρεπόρτερ του μπάσκετ έγιναν μόνιμη συνήθεια, με το Αλεξάνδρειο να γεμίζει ασφυκτικά μιάμιση ώρα πριν από το τζάμπολ. Τα εισιτήρια γίνονταν ανάρπαστα, έμπαιναν … μεγάλα μέσα για να εξασφαλιστεί ένα μαγικό χαρτάκι, πολλές φορές οργίαζε και η μαύρη αγορά.
Στο “Ακρόαμα”, μετά από κάθε νίκη του Άρη, γινόταν της κακομοίρας. Η ομάδα “γλεντούσε” μαζί με όλη την Θεσσαλονίκη, ενώ η Μαρινέλα και ο Γιάννης Πάριος τραγουδούσαν το “με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά, προχωράμε κλπ, κλπ”. Ο Άρης έγινε μόδα. Αλλά έγινε και η ομάδα που λίγο ή πολύ υποστήριξαν όλοι οι Έλληνες (εντάξει, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι) ζώντας λεπτός προς λεπτό, αγώνα με τον αγώνα, την πορεία μέχρι το πρώτο φάιναλ-φορ της Γάνδης.
Ταυτόχρονα οι πρωταγωνιστές … μεγάλωναν τον μύθο τους. Ο Γκάλης διαφήμιζε το γάλα “Αγνό”, ο Γιαννάκης παπούτσια, ενώ για τον Ιωαννίδη κυκλοφορούσαν διάφορα υπαρκτά ή όχι γεγονότα. Ότι κάποτε τράκαρε το περίφημο honda και επειδή κέρδισε το ματς, πήγαινε κάθε φορά και ακουμπούσε λίγο το αυτοκίνητό του στο ίδιο σημείο (άλλοι λένε ότι … καλούσε αυτόν που τον τράκαρε να του κάνει το ίδιο πριν από ένα μεγάλο ντέρμπι) ή ότι έμπαινε ανάποδα με το πούλμαν της ομάδας, γιατί πάλι είχε νικήσει ένα ντέρμπι όταν κατά λάθος ο οδηγός το επιχείρησε για πρώτη φορά. Το ψαροκόκαλο σακάκι του δεν έβγαινε ποτέ, παρά μόνο όταν τον εξόργιζαν οι διαιτητές. Άσπρο πουκάμισο από μέσα, το απαραίτητο ντοσιέ και βέβαια μια ρουφηξιά στο τσιγάρο του λίγο πριν ξεκινήσει το τζάμπολ. Ιεροτελεστία…
Η πορεία προς τη Γάνδη
Το καλοκαίρι του 1987 η FIBA εξήγγειλε την αναδιάρθρωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι ομάδες της τελικής φάσης από έξι γίνονταν οκτώ και οι τέσσερις πρώτοι περνούσαν στο φάιναλ-φορ, που επανερχόταν μετά από 22 χρόνια. Το 1966 είχε δοκιμαστεί για πρώτη φορά δοκιμαστικά (με τη συμμετοχή της θρυλικής ΑΕΚ), για να επανέλθει και να μείνει μόνιμα το 1988. Πρώτη πόλη που το φιλοξένησε, η Γάνδη και το εκθεσιακό κέντρο Φλάντερς Εξπο.
Ο Άρης κρατούσε τον ίδιο κορμό με την προηγούμενη χρονιά. Ο Σούμποτιτς παρέμενε ξένος στην Ευρώπη. Παρτενέρ του αυτή τη φορά επιλέχθηκε ένας καλύτερος σέντερ. Ο Καναδός Γκρεγκ Ουίλτζερ, που κάθισε δυο χρονιές στη Θεσσαλονίκη, ερχόμενος από τη Βαρκελώνη, όπου με τη Μπαρτσελόνα είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων. Καλός ριμπάουντερ, λίγο άγαρμπος, αλλά φιλότιμος και ιδιαίτερα χρήσιμος ο ξανθομάλλης Γκρεγκ, φορούσε τη φανέλα του Άρη σε καλή ηλικία (27 ετών) και ήταν ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του Άρη.
Η ελβετική Πιγί δε μπορούσε βεβαια να αποτελέσει εμπόδιο, αν και στη Λωζάνη το πρώτο ματς θύμιζε … ΝΒΑ, με τον Άρη να νικάει 127-125. Στη Θεσσαλονίκη, ο Άρης νικούσε 113-104, για δεύτερη φορά και το ταξίδι ξεκινούσε.
Ο Άρης έγινε η τρίτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε σε τελική φάση Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Του 31ου της ιστορίας. Ο όμιλος είχε μεγάλα ονόματα όπως η πρωταθλήτρια Ευρώπης Τρέισερ Μιλάνο, η Μακάμπι του Τελ Αβίβ, η Μπαρτσελόνα και η Παρτιζάν Βελιγραδίου. Συμμετείχαν ακόμη, η γερμανική Σατούρν Κολωνίας, η γαλλική Ορτέζ και η ολλανδική Ντεν Μπος. “Με εφτά νίκες είμαστε σχεδόν σίγουρα στο φάιναλ-φορ. Με οκτώ … σίγουρα” ήταν οι πρώτοι υπολογισμοί των αρειανών.
• Η πρεμιέρα στις 26 Νοεμβρίου 1987, φέρνει την Ορτέζ των Ιφναγκέλ, Ζανιέλ, Ακέ, Γκαντού, Ντεγκανίς και του Αμερικανού Κάρτερ στο Αλεξάνδρειο, που έχει γεμίσει από 6.000 παθιασμένους οπαδούς. Κόουτς της γαλλικής ομάδας ο Τζορτζ Φίσερ, που λίγα χρόνια αργότερα θα καθίσει (για λίγο) στον πάγκο των “κιτρινόμαυρων”. Ο Άρης θέλει νίκη με διαφορά, για να βάλει από κάτω τους Γάλλους, αλλά στο ημίχρονο είναι πίσω με 46-52 και στο ξεκίνημα της επανάληψης 68-74. Ένα 16-1, που έρχεται με τρίποντα του Σούμποτιτς και ζογκλερικά του Γκάλη, σπάνε τη ζώνη 1-4 της Ορτέζ και ο Άρης ξεκινάει με το δεξί (92-86). Η διαφορά δεν ήρθε, αλλά σημασία έχει η νίκη και οι 2 βαθμοί.
• Μια εβδομάδα αργότερα, έρχεται ένα τεράστιο διπλό. Ο Γκάλης κάνει πράγματα και θαύματα μέσα στο Παλαού Μπαλουγκράνα, απέναντι στη Μπαρτσελόνα των Επι, Σολοθάμπαλ, Σιμπίλιο και του τρομερού Όντι Νόρις. Τελειώνει το ματς με 45π, 4 ριμπάουντ και 2 ασίστ. Σκορ 88-89, με απίστευτο …φινάλε και τα ιστορικά “ω,ω,ω είναι κλοπή” του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου στην (μαγνητοσκοπημένη) μετάδοση της ΕΡΤ! Ο Σούμποτιτς με ένα τρίποντο (1:25 πριν το τέλος) έβαλε μπροστά τον Άρη με 87-86. Στα 20” ο Γκάλης με ένα σόλο, έγραψε το 89-86 και μετά άρχισε το θρίλερ. Στα 3” ο Γιούγκεμπραντ δίνει φάουλ του Σούμποτιτς στον Σιμπίλιο που επιχειρούσε σουτ τριών πόντων. Ο Τσίκο βάζει την πρώτη και αστοχεί στη δεύτερη. Θέλει να αστοχήσει επίτηδες και στην τρίτη (για να πάρουν οι συμπαίκτες του το ριμπάουντ) αλλά ευστοχεί κατά λάθος! Ο Γκάλης κερδίζει φάουλ και ο Ιωαννίδης δίνει εντολή να παιχθεί η μπάλα απέξω. Πριν την επαναφορά, όμως, ο Ζιχ δίνει φάουλ στον Σούμποτιτς, αλλά οι Ισπανοί δεν έχουν δικαίωμα για βολές, αφού η κατοχή ήταν του Άρη. Αυτή τη φορά κάνουν λάθος οι γηπεδούχοι. Ο Άρης ξαναπαίρνει την κατοχή, ο Γκάλης κρατάει τη μπάλα και η νίκη πανηγυρίζεται έξαλλα, γιατί είναι ένα μεγάλο βήμα προς την πρόκριση!
• Η ήττα από την Μακάμπι που ακολουθεί (95-91, με ένα καθοριστικό γκολ-φάουλ του Κέβιν Μαγκί στο τέλος), είναι εντός προγράμματος. Ο Άρης κάνει την τρίτη του νίκη στις 17 Δεκεμβρίου, επί της Σατούρν Κολωνίας με 107-101 (ενώ στο ημίχρονο ήταν μπροστά με … 63-45, χαλαρώνει στο τέλος, ενώ ο Ιωαννίδης αρπάζεται μετά τη λήξη με τους διαιτητές και τον προπονητή της γερμανικής ομάδας!) και πάει στο Βελιγράδι ανήμερα του Αϊγιαννιού (7/1/88) για να παίξει με την Παρτιζάν Βελιγραδίου των Ντίβατς, Πάσπαλι, Τζότζεβιτς, Πετσάρσκι, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (που μόλις έχει αποφυλακιστεί μετά το δυστύχημα που είχε με το αυτοκίνητό του) και του κόουτς Βουγιόσεβιτς (μόλις 29 ετών τότε)! Οι Σέρβοι τυπώνουν … όσα εισιτήρια θέλουν, στο γήπεδο βρίσκονται 8.000 φίλαθλοι σαν σαρδέλες, εκ των οποίων 2.000 αρειανοί. Η Παρτίζαν επικρατεί 101-94, υποχρεώνοντας τον Άρη στην δεύτερή του ήττα.
• Επιστρέφοντας στο Αλεξάνδρειο, οι “κίτρινοι” ξεσπούν στην ολλανδική Ντεν Μπος με 120-99. Να βάλεις 120 πόντους σε Ολλανδούς είναι φυσιολογικό. Μόνο, που άλλους τόσους, ο Άρης θα βάλει στις 21/1/1988 και εναντίον της Τρέισερ. Οι ανοιχτοί λογαριασμοί από τον οδυνηρό αποκλεισμό της προηγούμενης χρονιάς, οδηγούν τον Γκάλη σε ένα μοναδικό ρεσιτάλ. Ίσως το καλύτερο ευρωπαϊκό παιχνίδι του Νικ, που ολοκληρώνει με … 50 πόντους, κι έχοντας για συμπαραστάτη τον Σούμποτιτς (37π), σηκώνει το Παλέ στο πόδι. Με δυσκολία βραβεύεται από τον απεσταλμένο της Γκατζέτα Ντελο Σπορτ, ως κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας του 1987. Αποχωρεί στους ώμους των οπαδών και ο Ιωαννίδης σημειώνει στο μπλοκάκι του: 5 νίκες 2 ήττες.
• Ο απολογισμός είναι θετικός και ελπιδοφόρος για την πρόκριση. Ο β΄γύρος, όμως, ξεκινάει με δυο συνεχόμενες ήττες. Πρώτα στη Γαλλία από την Ορτέζ με 97-81, κι ύστερα μέσα στη Θεσσαλονίκη από τη Μπαρτσελόνα. Η ζώνη 3-2 του Ρενέσες, μοιάζει με γρίφο και οι Καταλανοί νικούν με 107-93. Το 5-2 γίνεται 5-4 και ο Άρης αρχίζει να αγχώνεται. Το ματς με την Μακάμπι είναι, πλέον, κλειδί. Η Μακάμπι παίζει κι αυτή ζώνη, αλλά ο Φιλίππου την σπάει πολύ γρήγορα παίρνοντας προσπάθειες από την κορυφή της ρακέτας. Ο Γκάλης έχει 15/21 σουτ και 31π και ο Άρης θριαμβεύει μέσα σε αποθέωση με 93-77. Στις 3 Μαρτίου, οι “κίτρινοι” παίζουν στο ποδηλατοδρόμιο της Κολωνίας. Το γήπεδο έχει χιλιάδες Έλληνες, που περιμένουν πως και πως να πανηγυρίσουν. Το ματς όμως είναι ντέρμπι. Η Σατούρν του Χάνσι Γκναντ που έπαιξε στο ΝΒΑ, αλλά και των διεθνών Γιάκελ και Μπεκ αποδεικνύεται σκληρό καρύδι. Στο 32 προηγείται με 85-79, έχοντας κλείσει καλά τον Γκάλη. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης παίρνει το όπλο του, κάνει μεγάλο ματς, αρχίζει και πυροβολεί και με δικό του τρίποντο 1:50 πριν το τέλος κάνει το 96-97. Οι Γερμανοί αστοχούν, ο Γκάλης κερδίζει φάουλ, ο Ιωαννίδης δίνει εντολές για βολές αλλά ο Γκάλης αστοχεί. Ο Γουίλτζερ κερδίζει το ριμπάουντ, ο Γιαννάκης δίνει στον Σούμποτιτς που από τη γωνία δεν λαθεύει: Τρίποντο και 96-100. Ο Γκναντ θα μειώσει σε 98-100 στα 6”, όμως οι Γερμανοί δεν έχουν άλλη βενζίνη. Ο Άρης παίρνει μια σπουδαία νίκη, φτάνει στο 7-4 και ξέρει ότι αν νικήσει την Παρτίζαν στο Αλεξάνδρειο, θα … έχει προκριθεί στη Γάνδη!
• Στις 10 Μαρτίου το Αλεξάνδρειο … γεμίζει δυο ώρες πριν από το τζάμπολ. Είναι το μεγάλο παιχνίδι. Και οι “κίτρινοι” δεν θα πουν όχι στην πρόκληση. Η Παρτίζαν είναι φιλόδοξη, ο Ομπράντοβιτς προσπαθεί να σταματήσει τον Γκάλη, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος. Όλο το γήπεδο … μπαίνει στο παρκέ για να πανηγυρίσει το τελικό 96-87, ενώ στην οθόνη της ΕΡΤ αναβοσβήνει η μαγική λέξη: Γάνδη! Ο Άρης είναι στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, ό,τι κι αν γίνει στις δυο τελευταίες αγωνιστικές.
• Μια ακόμη νίκη στην Ολλανδία επί της Ντεν Μπος του Κάιπερς, με 88-87 (στο τέλος του ματς ένας Ολλανδός φίλαθλος κάνει τάκλιν στον Γκάλη και απειλείται γενική σύρραξη που αποφεύγεται την τελευταία στιγμή) και ένα ταξίδι τουριστικής φύσεως στο Μιλάνο (ήττα από την Τρέισερ με 97-82) ολοκληρώνουν τυπικά την διαδρομή του Άρη. Η ελληνική ομάδα τερματίζει δεύτερη με 9 νίκες και 5 ήττες, όσες έχει και η Τρέισερ του Μιλάνου. Πρώτη είναι η Παρτίζαν με 10-4 και 4η η Μακάμπι με 8-6. Εκτός φάιναλ-φορ μένουν Μπαρτσελόνα (7-7), Σατούρν (5-9), Ορτέζ (4-10) και Ντεν Μπος (4-10). Πρώτος σκόρερ του ομίλου ο Νίκος Γκάλης με 479π. Μέσος όρος … 34.2!
Στο Φλάντερς-Εξπο … και στη μαύρη γάτα
• Με βάση τον σχεδιασμό της FIBA τα ζευγάρια του φάιναλ-φορ, είναι Παρτίζαν-Μακάμπι και Άρης-Τρέισερ (η … Νέμεσις, που λέγαμε). Μεγάλη Τρίτη και Μεγάλη Πέμπτη του 1988, τα δυο ραντεβού. Ημιτελικοί και τελικοί. Ο Άρης προετοιμάζεται για τη μεγάλη γιορτή, αν και δεν έχει πολύ χρόνο μπροστά του. Χιλιάδες οπαδοί της ομάδας τον ξεπροβοδίζουν την Κυριακή των Βαΐων, την αποστολή που θα καταλύσει σε ένα …ξενοδοχείο γρίφος. Έξω από τη Γάνδη, χωμένο σε ένα δάσος, με την γραφική ονομασία “η φωλιά του ψαρρά” και έμβλημα μια μαύρη γάτα (!) που δεν πρόσεξε ο Φάνης Ταρνατώρος, όταν το διάλεξε για τόπο διαμονής της ομάδας. Του έκανε “κλικ” όλο το σκηνικό. Ένα απομονωμένο ξενοδοχείο, που έκλεισε ολόκληρο ο Άρης: 17 δωμάτια όλα για την αποστολή και μοναδικό “επίσημο” τον πρόεδρο Χρήστο Μιχαηλίδη. Κανείς άλλος δε μπορούσε να … πλησιάσει. Ο Ιωαννίδης ήθελε απόλυτη ησυχία. Απαγόρευσε δια ροπάλου τις δηλώσεις. Ο Άρης αντί να χαρεί τη συμμετοχή του, έδειχνε να αγχώνεται περισσότερο από το κανονικό. Στους δημοσιογράφους είπε δυο λόγια, μόνο ο “ξανθός”, μετά την άφιξη της αποστολής: “Ήρθαμε με στόχο το Κύπελλο. Προέχει το ματς με την Τρέισερ. Είναι δύσκολο το πρώτο ματς, υπάρχει άγχος, αλλά αισιοδοξώ ότι θα τα καταφέρουμε. Έχω εμπιστοσύνη στους παίκτες και πιστεύω ότι ο Άρης θα κάνει όλους τους Έλληνες να πανηγυρίσουν”.
• Η Γάνδη γεμίζει από Έλληνες οπαδούς. Πουλιούνται αμέτρητα κασκόλ, οι Βέλγοι … τα χάνουν και η ήσυχη Γάνδη γίνεται για λίγες μέρες Θεσσαλονίκη. Το Φλάντερς Εξπο, είναι ένα αχανές εκθεσιακό κέντρο, που μεταμορφώνεται σε γήπεδο 12.000 θεατών για τις ανάγκες του φάιναλ-φορ. Παραμονές της έναρξης, η FIBA απαγορεύει στον Άρη να φορέσει φανέλα με την διαφήμιση “Αθήνα 96” (για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που διεκδικούσε Ελλάδα) επειδή δεν το είχε δηλώσει από την αρχή της χρονιάς. Ο Άρης χάνει 30 εκατομμύρια δραχμές.
• Οι Βέλγοι δίνουν ρεσιτάλ … ανοργανωσιάς και την παραμονή των αγώνων, αφήνουν όλους τους Έλληνες δημοσιογράφους… κλειδωμένους στο κέντρο Τύπου. Ο φύλακας είχε σχολάσει, έκλεισε την πόρτα και εξαφανίστηκε!
Στα νύχια του Μακάντου
• Τη Μεγάλη Τρίτη 5 Απριλίου, 5.000 αρειανοί δεν σταμάτησαν να φωνάζουν σε ολόκληρο το σαραντάλεπτο. Αλλά η Τρέισερ αποδείχθηκε για δεύτερη σεζόν, δήμιος. Ο Μπομπ Μακάντου ήταν ασυναγώνιστος (39π), και έγινε … σύνθημα στα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ο Ρίκι Μπράουν το ίδιο (28π) και οι Μιλανέζοι που είχαν για προπονητή τον Φράνκο Καζαλίνι (βοηθός του Πίτερσον), νίκησαν 87-82. Ο Άρης πνίγηκε στο άγχος του, ο Γκάλης (28π) δυσκολεύτηκε από τις άμυνες της Τρέισερ (ειδικά από την περίφημη ζώνη 1-3-1), ο Γιαννάκης δεν έφτανε (15π) ο Ιωαννίδης “ξέχασε” τον Ρωμανίδη στον πάγκο και τα έβαλε με τον Σούμποτιτς, που ναι μεν είχε 23π αλλά με 9/21 σουτ: “Εγώ δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι” του είπε μετά το ματς και ο “Πίξι” ξέσπασε σε κλάματα!
• Ο ξανθός δεν χαιρέτησε καν τον Καζαλίνι και εξαφανίστηκε φουρκισμένος μετά τη λήξη του αγώνα: “Τον καταλαβαίνω. Όταν χάνει κανείς, βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Κανένα πρόβλημα” είπε ο Ιταλός.
Δυο μέρες αργότερα, ο Άρης έπαιζε στον μικρό τελικό. Οι Σέρβοι της Παρτίζαν με τον Ντίβατς να σημειώνει 33π, τους Πάσπαλι (21) και Πετσάρσκι (24π) σε φουλ ρυθμούς, δεν είχαν πρόβλημα απέναντι στην απογοητευμένη ελληνική ομάδα, που τα περίμενε όλα από τον Γκάλη (39π). Σκορ 105-93 με κακή διαιτησία μάλιστα από τον … Λιούμπομιρ Κοτλέμπα. Ο Ιωαννίδης έλυνε την σιωπή του: “Χάσαμε λόγω απειρίας και στα δυο παιχνίδια” ήταν το συμπέρασμά του: “Πρέπει να ευχαριστήσουμε όμως αυτό τον τρομερό κόσμο που ήρθε κοντά μας και διψάει για τον τίτλο. Του χρόνου θα είμαστε πιο ώριμοι” πρόσθεσε ενώ εξήγησε την πολιτικής της απομόνωσης: “Ήθελα ηρεμία. Δυο φορές την έχω πατήσει. Μια το 1984 στο μπαράζ της Κέρκυρας και μία πέρσι στο Μιλάνο. Δεν ήθελα η ομάδα να ενοχλείται. Αυτό μόνο”.
Όταν … τον πίεσαν λίγο, ο ξανθός εξερράγη: “Γράφτε ό,τι θέλετε. Εγώ είμαι βουλγάρικο κεφάλι και θα ξαναχάσω σε ένα χρόνο”! Γυρίζοντας στην Ελλάδα, ο Άρης έπαιρνε ένα ακόμη νταμπλ (100-85 τον ΠΑΟΚ στον τελικό του πρωταθλήματος, όπου έγινε το 3-0 και 84-71 την ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου)
Ο Άρης δεξιώθηκε τους δημοσιογράφους στο περίφημο ξενοδοχείο του, μετά τους αγώνες κι ενώ η Τρέισερ Μιλάνου είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης νικώντας την Μακάμπι με 90-84 (οι Ισραηλινοί είχαν αποκλείσει στον δεύτερο ημιτελικό την Παρτίζαν με 87-82 σε μια μίνι έκπληξη). Με τον συνάδελφο Τάκη Ευσταθίου, μπήκαμε σε ένα ταξί για να πάμε. Ο οδηγός … περιπλανήθηκε για μια ώρα περίπου, μέχρι να βρει τον δρόμο. Όταν φτάσαμε, η αίθουσα είχε αδειάσει. Μόνο ένας τύπος βρισκόταν ακόμη στο μπαρ και έπινε μελαγχολικός την μπύρα του. Ήταν ο Νίκος Γκάλης, που δεν μπορούσε να χωνέψει την χαμένη ευκαιρία του ημιτελικού.
“Κάποια στιγμή θα το πάρουμε… “είχε πει ο Νικ. Δεν ήταν γραφτό (για τον ίδιο και για τον Άρη). Κι όμως. Το ταξίδι που ο ίδιος και η ομάδα του είχαν ξεκινήσει εκείνη τη χρονιά, ήταν η μεγάλη αρχή, για ό,τι θα επακολουθούσε.
Πηγή: sport24.gr
