Είναι Σάββατο 30 Μαρτίου λίγο μετά τις 7 και τέταρτο το απόγευμα. Τοποθεσία Χαριλάου. Εικόνες απίστευτες. Χάος κανονικό. Πίκρα, στεναχώρια, αβεβαιότητα, τρόμος και εκνευρισμός.
Ο κόσμος παραμένει μετά τη λήξη του ματς στη θέση του. Η ομάδα δεν έχει κάνει ούτε μισή καθαρή ευκαιρία και η γάμπα του Διούδη στο τέλος γλιτώνει τον Άρη από το 0-1. Ο Πανθρακικός παίρνει ισοπαλία και θα μπορούσε με βάση την εικόνα του αγώνα ακόμα και να κερδίσει.
Ο κόσμος στα χαμένα. Φίλοι μαλώνουν μεταξύ τους, άλλοι θεωρούν πως ο Άρης δύσκολα θα γλιτώσει και ξεσπούν και άλλοι παραμένουν στα καθίσματα τους, να κοιτούν στο πουθενά αποσβολωμένοι, χωρίς να μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως για τρίτη φορά, η ομάδα οδηγείται στο χάος και πως αυτή ίσως είναι η οριστική.
Ο Άρης στο χείλος του γκρεμού. Ο Άρης που δύο φορές στο παρελθόν έπεσε από το μπαλκόνι, βρήκε σε… τέντα και ξανά πάτησε στα πόδια του. Την τρίτη όμως φορά που ο Άρης κοιτάζει στο κενό, από κάτω σωσίβιο δεν υπάρχει.
Μοιραία ο ενδεχόμενος υποβιβασμός σημαίνει αφανισμό. Συρρίκνωση του συλλόγου.
Οι αντιδράσεις είναι της… απελπισίας. Κυρίως προέρχονται από τον κόσμο. Αυτόν τον χιλιοταλαιπωρημένο κόσμο που δεν λυγίζει ούτε τώρα. Τη Δευτέρα περίπου τρεισήμισι χιλιάδες κόσμος μαζεύεται στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Μέσα στον όχλο εκφράζονται κάποιες απόψεις. Οι οργανωμένοι φαίνεται να το έχουν πάρει πάνω τους. «Πιάσαμε τον Σκόρδα και ότι γίνει…».
Ο πρώην πρόεδρος του Άρη το σκέφτεται, παίρνει τρία τηλέφωνα σε ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του για να τον στηρίξουν. «Ακολουθούμε, κάνε ότι νομίζεις, αρκεί να ζήσει η ομάδα…».
Άμεση επαφή με τους παίκτες, οι οποίοι είναι όλοι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ψυχολογικά όλοι ράκος. Ο Άρης πηγαίνει το επόμενο Σάββατο στις 6 του Απρίλη να παίξει στο Περιστέρι τη… ζωή του. Να παίξει την επιβίωσή του.
Στο εικοσάλεπτο ο διαιτητής Στυλιάρας, μεταμορφώνει την κίτρινη (ίσως και κόκκινη) στον Φυντανίδη, σε κόκκινη στον Αγκάνθο και δείχνει να αφαιρεί τα… μηχανήματα, από τον διασωληνωμένο Άρη.
Ακολουθούν σκηνές απίστευτες. Οι παίκτες του Άρη ξεσπούν, νιώθοντας την αδικία ακόμη μια φορά στο πετσί τους. Άλλωστε τη φετινή σεζόν, τουλάχιστον ακόμη εννιά βαθμοί τους στερήθηκαν από διαιτητικά λάθη. Από ένα ακόμα βρίσκονται να παίζουν με αριθμητικό μειονέκτημα, στο ματς της χρονιάς. Στο ματς της ζωής τους. Φυσιολογικά ξεσπούν. Βλέπουν το θάνατο να έρχεται. Οι ίδιοι φέρουν ευθύνη για τη θέση της ομάδας, αλλά είναι παράλληλα κι αυτοί που για μήνες παλεύουν μόνοι τους, χωρίς τη στήριξη κανενός, πλην των οπαδών τους.
Η πίεση διαγράφεται στο πρόσωπο των παικτών του Άρη. Στο πρόσωπο του προπονητή του, στο πρόσωπο ακόμα και του τεχνικού συμβούλου της ομάδας, του Κυριάκου Μπιμπισίδη.
Τα δάκρυα φέρνουν πείσμα, πάθος και σθένος. Οι «κίτρινοι» βρίσκουν δύναμη και οι δέκα παίζουν σαν είκοσι κόντρα στους έντεκα του Ατρόμητου. Παίζουν με ψυχραιμία. Δεν λυγίζουν. Ο Ατρόμητος δεν κάνει καθαρές φάσεις στο ματς, έχοντας μόνο την εδαφική υπεροχή.
Ο Άρης δειλά – δειλά βγαίνει μπροστά και απειλεί και ξαναπειλεί και σκοράρει! Ναι το βάζει το γκολ. Είναι ένα γκολ κόντρα σε όλους και σε όλα. Κόντρα στον Στυλιάρα, κόντρα στον Κάκο και τον Μπαλτά που του στέρησαν τη νίκη με την ΑΕΚ, κόντρα στην Κουρομπίλια που του στέρησε την Ευρώπη πέρυσι και κόντρα σε όλους εκείνους που για χρόνια προσπαθούσαν να χτυπήσουν ένα ήδη πληγωμένο θηρίο. Το οποίο όμως κάποια στιγμή ξυπνά και κατασπαράζει. Και κομματιάζει ότι βρει μπροστά του.
Και το παιχνίδι λήγει. Και ο Άρης κερδίζει. Και οι παίκτες του κλαίνε και πανηγυρίζουν, γνωρίζοντας πως μέσα στη ζούγκλα και στα λυσσασμένα για αίμα θηρία, βγήκαν ζωντανοί. Ο Άρης κερδίζει καθαρά και ξάστερα και κάνει το ίδιο και την επόμενη αγωνιστική. Κόντρα σε μια από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος, η οποία απλά έχει το μυαλό της αλλού. Στον ημιτελικό Κυπέλλου και το κίνητρο του Άρη, τον οδηγεί στη νίκη, κόντρα στον ελλιπέστατο Αστέρα. Φυσιολογικό. Το ίδιο έγινε και με τον Λεβαδειακό, ο οποίος έδιωξε τον προπονητή του μετά από την ήττα στο Χαριλάου κι αν δεν έμπαιναν μέσα χθες οι οπαδοί της ΑΕΚ, ακόμη σωμένος δεν θα ήταν. Ακόμα και στο Περιστέρι, ο Άρης κέρδισε μια ομάδα που ήταν σε πλήρες ντεφορμάρισμα και δεν μπορούσε να σκοράρει ούτε στα οικογενειακά διπλά.
Κι έφτασε από ημιθανής, να είναι ολοζώντανος. Με τα προβλήματά του, τις πληγές του, αλλά ζωντανός. Και καθαρός.
Αποστομώνοντας όλους όσους χλεύαζαν μία ομάδα και έναν λαό που, έχουν περάσει τα πάνδεινα. Δίνοντας ανείπωτη πίκρα σε όσους, δεν ασχολούνται με τον Άρη, αλλά ξυπνούν και κοιμούνται σκεφτόμενοι μόνο τρόπους με τους οποίους θα πάθει κακό ο πραγματικός τους αντίπαλος.
Ποιος είναι αυτός; Αν έκανε κανένας το βράδυ της Κυριακής μετά τη λήξη των αγώνων μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη ή στο διαδίκτυο θα καταλάβαινε. Ο Άρης κόντρα σε όλους αυτούς βγήκε δυνατός και κυρίως ενωμένος. Νίκησε τη διχόνοια. Αυτοί θα πάρουν το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ, τις χορηγίες και όλα όσα κερδίζουν με δημόσιες σχέσεις εδώ και χρόνια.
Ο Άρης όμως θα κερδίσει οπαδούς με νίκες όπως αυτή στο Περιστέρι και με εικόνες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό όλων. Ο Άρης θα διασφαλίσει πως η «κερκόπορτα» δύσκολα θα ξανανοίξει, γιατί εκεί έπεσε μπετόν και χτίστηκε τοίχος και οι φύλακες έχουν γνώση.
Ο Άρης κέρδισε πιο πολύ σαν οντότητα, υπενθυμίζοντας σε ορισμένους πως δεν πεθαίνει. Πως αντέχει και πως μεγαλώνει πιο πολύ, κάθε φορά που προσπαθούν να τον «τρυπήσουν». Αυτοί λοιπόν που τον υποτιμούν, κάθε μια φορά που θα βλέπουν εικόνες σαν την τελευταία των 23.000 θεατών στο Χαριλάου, θα εκνευρίζονται, θα αναρωτούνται και θα απορούν πως γίνεται αυτό.
Οι οπαδοί του Άρη θα έχουν τον τρόπο…
