Σαν σήμερα, πριν από 23 χρόνια, ο Άρης αποχαιρετούσε τη μεγαλύτερη μορφή της ποδοσφαιρικής ιστορίας του. Στις 4 Νοεμβρίου 1988 ο Κλεάνθης Βικελίδης έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 72 ετών, αφήνοντας πίσω του μια σειρά από θρυλικά επιτεύγματα. Ωστόσο, η μνήμη του «μακεδονικού τανκ», όπως τον αποκαλούσαν λόγω της επιθετικής δεινότητάς του, παραμένει άσβεστη, αφού άλλωστε από το 2004 το γήπεδο της ομάδας φέρει το όνομά του…
Ο Κλεάνθης Βικελίδης γεννήθηκε το 1916 στη Θεσσαλονίκη, αποτελώντας ένα από τα οκτώ παιδιά του μπακάλη Δημήτρη Βικελίδη και της Κατερίνας Σασαγιάννη, που ώθησαν την οικογένειά τους στον αθλητισμό, αλλά και στον Άρη, αφού κατοικούσαν στην… κατακίτρινη περιοχή της Αγίας Τριάδας.
Συνολικά έξι παιδιά της οικογένειας τίμησαν τα χρώματα του συλλόγου: Οι αδερφές Ευτυχία, Αφροδίτη και Παρασκευή συμμετείχαν στην ομάδα βόλεϊ των «κίτρινων», μία από τις πρώτες γυναικείες ομάδες στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ευτυχία Βικελίδου ήταν επίσης η μητέρα του Αστέριου Γούσιου, σπουδαίου μπασκετμπολίστα των δεκαετιών ’50 και ’60 και σημερινού προέδρου του Συνδέσμου Παλαιμάχων Καλαθοσφαιριστών του Άρη.
Τα τρία αγόρια, από την πλευρά τους, στράφηκαν στο ποδόσφαιρο. Την αρχή έκανε ο γεννημένος το 1905, Κώστας, ο οποίος αγωνίστηκε για περισσότερα από 20 χρόνια στον Άρη ως κεντρικός αμυντικός, αποτελώντας επί σειρά ετών αρχηγός της ομάδας. Αργότερα υπηρέτησε τον σύλλογο ως προπονητής, ως έφορος ποδοσφαίρου, αλλά και ως πρόεδρος (1967-1969).
Ακολούθησε ο Νικηφόρος Βικελίδης, που γεννήθηκε το 1913 και έπαιξε στους «κίτρινους» από το 1928 μέχρι το 1938, έχοντας περισσότερες διεθνείς συμμετοχές (14) από κάθε άλλον παίκτη της προπολεμικής περιόδου στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, διακρίθηκε στον κλασικό αθλητισμό, ως δρομέας των 200 και 400 μέτρων. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος των «κίτρινων», στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Ο τρίτος, όμως, ήταν και ο καλύτερος. Ο Κλεάνθης Βικελίδης εξελίχθηκε στον απόλυτο σταρ της εποχής του, εντυπωσιάζοντας με τα κατορθώματά του. Έκανε το ντεμπούτο του στο πανελλήνιο πρωτάθλημα σε ηλικία 16 ετών (στις 10 Απριλίου 1932, στη νίκη 6-1 επί του Απόλλωνα Αθηνών) και φόρεσε την κίτρινη φανέλα μέχρι το 1949, σκοράροντας ακατάπαυστα.
Συνολικά είχε 72 γκολ σε 131 συμμετοχές σε επίσημες διοργανώσεις και κέρδισε το προσωνύμιο «μακεδονικό τανκ», ενώ κατέκτησε ουκ ολίγους τίτλους με τον Άρη: Τα πανελλήνια πρωταθλήματα του 1932 και του 1946, τα πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης του 1934, 1938, 1946 και 1949, καθώς και το πρωτάθλημα Βορείου Ομίλου του 1935. Επίσης, συμμετείχε στον χαμένο τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας του 1940.
Με την Εθνική ομάδα είχε μόνο 7 συμμετοχές και 4 γκολ μεταξύ 1936 και 1948, εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο, η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα: Προπολεμικά είχε δεχθεί πρόταση από τη ρουμανική Βένους, που του πρόσφερε την ευκαιρία να γίνει ένας από τους πρώτους Έλληνες παίκτες που θα αγωνιζόταν στο εξωτερικό! Όταν, όμως, έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρει το τρένο για το Βουκουρέστι, έσκισε το εισιτήριό του, αδυνατώντας να αποχωριστεί τη Θεσσαλονίκη και τον Άρη…
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του, ο Κλεάνθης Βικελίδης συνέχισε την προσφορά του στον σύλλογο, αφού διετέλεσε προπονητής των «κίτρινων» σε τρεις χρονικές περιόδους (1953-54, 1958-59, 1961-62), ενώ ενδιάμεσα κάθισε επίσης στον πάγκο του ΠΑΟΚ (1956-57), του Θερμαϊκού (1959-60) και του Απόλλωνα Καλαμαριάς (1960-61).
Επιπλέον, υπηρέτησε την Εθνική ομάδα από τις θέσεις του γενικού αρχηγού και του επικεφαλής του τεχνικού κλιμακίου Βόρειας Ελλάδας.
Ο Κλεάνθης Βικελίδης απεβίωσε στις 4 Νοεμβρίου 1988, εξαιτίας ενός μοιραίου ατυχήματος, καθώς γλίστρησε και έπεσε από την σκάλα του σπιτιού του. Από το 2004, όμως, «ξαναζεί» στην καθημερινότητα όλων των φιλάθλων του Άρη, αφού το όνομά του δόθηκε στο ανακατασκευασμένο γήπεδο Χαριλάου και έγινε αθάνατο, σαν την προσφορά του στον σύλλογο…
Φωτογραφίες – ρετρό από την σταδιοδρομία του Κλεάνθη Βικελίδη:
{gallery}karaoglanidis/vikelidis{/gallery}
