Ήταν το πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς. Κομβικό και σημαντικό βαθμολογικά. Με νίκη έπαιρνες ανάσα και κέρδιζες το προνόμιο και μιας ακόμη… γκέλας, εκτός προγράμματος.Ακόμη και με ισοπαλία η ομάδα θα ήταν από πάνω, έχοντας το ψυχολογικό αβαντάζ.
Κι όμως… Ο κόσμος του Άρη που στήθηκε στην τηλεόραση και αυτοί οι ΗΡΩΕΣ που βρέθηκαν στα Περιβόλια για να δουν έντεκα μαχητές στον αγωνιστικό χώρο, απογοητεύτηκαν, βλέποντας μία ομάδα να παραδίνεται άνευ όρων στον αντίπαλο. Μία ομάδα που δεν το πίστευε.
O Άρης έχασε το πιο σημαντικό παιχνίδι, μέχρι το επόμενο. Ευτυχώς αυτό δεν ήταν το τελευταίο. Θα έχει κι άλλα… match ball, στους υπόλοιπους εννιά αγώνες που απομένουν (πέντε εκτός έδρας και τέσσερις στο Χαριλάου), ώστε να μην πιει άλλη μια φορά το πικρίο ποτήρι.
Όμως πολλοί πλέον το έχουν στο νου τους κι έτσι είναι. Ο Άρης «φλερτάρει» έντονα με τον υποβιβασμό και το πιο ανησυχητικό είναι πως δεν υπάρχει κάποιος να μιλήσει εντός αποδυτηρίων, ώστε αυτό να μεταφερθεί και στο χορτάρι. Δεν βγαίνει μία ελπίδα από πουθενά στο γήπεδο. Δεν υπάρχει κάποιος που θα ξυπνήσει και θα βγάλει από το λήθαργο τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, μιας και οι.. έμπειροι του ρόστερ, δείχνουν να είναι αυτοί που χρειάζονται περισσότερο απ’ όλους αυτό το ξύπνημα.
Από την αρχή της σεζόν οι παίκτες δείχνουν υπνωτισμένοι. Οι επιλογές του καλοκαιριού και ο αγωνιστικός σχεδιασμός ήταν τουλάχιστον άσχημες επιλογές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Οι προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο του Άρη δεν μπόρεσαν (κανένας απολύτως ως τώρα) να βγάλουν διάθεση από τους παίκτες τους και το γενικότερο κακό είναι το κλίμα στα αποδυτήρια. Απόλυτη σιγή.
Εδώ και δέκα αγωνιστικές ακούγεται «δεν πειράζει, πάμε γερά στο επόμενο». Μόνο δεν πειράζει, ούτε ένα μπράβο και βέβαια κανέναν δεν αγγίζει το πάμε γερά. Αφού κι αυτοί οι οποίοι το εκφράζουν, το λένε τόσο χαμηλόφωνα, σαν να το ψιθυρίζουν. Δεν το πιστεύει κανένας! Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η γκρίνια την οποία δεν μπορεί να σταματήσει κανείς. Κανένας δεν μπορεί να διαχειριστεί, μία κατάσταση η οποία οδηγεί στο αδιέξοδο.
Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Ο Άρης δεν ήταν ο μόνος που δεν πήρε αδειοδότηση. Το ίδιο έγινε με την ΑΕΚ, με τα Γιάννινα και με τον ΟΦΗ και πόσοι άλλοι. Κι αν συγκρίνει κανένας τα ρόστερ των ομάδων, σίγουρα θα αντιληφθεί ότι οι «κίτρινοι» δεν απέχουν από τους αντιπάλους τους τόσο πολύ, όσο φανερώνει η βαθμολογία.
Η απόκρυψη της αλήθειας κάνει κακό. Πολλοί εφησυχάστηκαν από το αποτέλεσμα και την εικόνα της ομάδας στο πρώτο μισό του δευτέρου ημιχρόνου του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.
Όπως και σε πολλά ματς φέτος, οι παίκτες του Άρη δεν… έθελξαν με την απόδοση τους, αλλά μάλλον ο αντίπαλος εμφανίστηκε κατώτερος του αναμενομένου.
Με δέκα έπαιζε για είκοσι λεπτά ο ΠΑΟΚ στο Χαριλάου πριν μια βδομάδα και 23.000 κόσμος στην κερκίδα ζητούσε νίκη. Οι παίχτες όμως λες και σήκωσαν… χειρόφρενο. Νοοτροπία ηττοπάθειας που απαγορεύεται σε τέτοιες καταστάσεις…
Όπως και να έχει η πραγματικότητα λέει πως ο Άρης απαγορεύεται να πιει για τρίτη φορά το πικρό ποτήρι. Δεν αντέχεται. Θα συρρικνωθεί. Ως σύλλογος, ως μέγεθος, ως όνομα. Και η αλήθεια είναι πως ο κόσμος το έχει αντιληφθεί και δεν πρέπει να αφήσει κανέναν που πιστεύει το αντίθετο να έχει άμεση επαφή με την ομάδα.
Δεν ζήτησε κανένας Τσάμπιονς Λιγκ και μπαλάρα. Να μην τερματίσει ο Άρης στις δύο τελευταίες θέσεις ήταν ο στόχος.
Έξι – επτά νίκες να κάνει σε όλη τη χρονιά και να σώσει την κατηγορία. Κι όμως ακόμη κι αυτό φαίνεται πως είναι δύσκολο.
Όσο γραφικό κι αν φαίνεται ο μόνος που μοιάζει να δίνει παρών σε αυτή τη μάχη είναι ο κόσμος του Άρη, με την ομάδα συνεχώς απούσα.
Η ανακοίνωση του Super 3 Ευόσμου μέσα σε λίγες γραμμές καταδεικνύει την κατάσταση. Ο μόνος που μπορεί να σώσει τον Άρη είναι ο κόσμος του. Αφού λοιπόν τα… χτυπήματα στην πλάτη δεν έδειξαν αποτέλεσμα, ήρθε η ώρα για πιο ηχηρές αντιδράσεις. Ούτως ή άλλως σε αυτήν την ομάδα οι μόνοι που θα είναι και του χρόνου και σε χίλια χρόνια, είναι οι οπαδοί…
