Ο ΑΡΗΣ είχε μια μεγάλη ευκαιρία να κάνει το 3Χ3 εντός έδρας και να σκαρφαλώσει ακόμα ψηλότερα στον βαθμολογικό πίνακα. Η εμφάνιση του όμως ήταν κατώτερη του αναμενομένου.
Θύμισε την συντριβή του 0-5 από τον ΠΑΣ πριν μερικά χρόνια. Ήταν εκτός χρόνου και τόπου , η ομάδα που έπαιξε κόντρα στον Ατρόμητο. Ασύνδετος, με κακές αποστάσεις γραμμών, αμυντικές αδυναμίες στα πλάγια, έλλειψη πρωτοβουλιών και δημιουργίας στην επίθεση. Οι καλές μονάδες όπως ο Μορόν και ο Σουλεϊμάνοφ δεν βοήθησαν στο παιχνίδι. Καλά κλεισμένοι και οι δύο δεν κατάφεραν να απειλήσουν.
Ο Ατρόμητος, σε αντίθεση με Σέρρες και Γιάννενα, ήρθε για να παίξει και να κερδίσει. Δεν είδαμε την γνωστή αμυντική προσέγγιση στον αγώνα. Ήταν καλά στημένος στην άμυνα και είχε σοβαρό επιθετικό πλάνο. Χτύπησε στα πλάγια με τους ταχύτατους παίκτες του , βρήκε χώρους, απείλησε και σκόραρε με σχετική ευκολία. Στο δεύτερο ημίχρονο μάλιστα κάθε επίθεση μύριζε και γκολ. Η διπλή ζώνη άμυνας έκοψε όλες τις προσπάθειες του ΑΡΗ για κάθετες μπαλιές με αποτέλεσμα να νιώθει τη σιγουριά μέσα στο γήπεδο. Σίγουρα δεν είναι δουλειά του νέου του προπονητή . Αυτός όμως έχει την ευθύνη του διαβάσματος του παιχνιδιού και κατάφερε να κόψει τον Σουλεϊμάνοφ από το δημιουργικό του παιχνίδι και τον Μορόν από τις κινήσεις του μέσα στην περιοχή. Ο ΑΡΗΣ όταν δεν έχει αυτούς τους δύο σε θέση που να απειλούν την άμυνα , δεν μπορεί να πιέσει με απαιτήσεις. Το ήξερε αυτό ο προπονητής του Ατρόμητου και προσάρμοσε την άμυνα επάνω τους. Οι υπόλοιποι του ΑΡΗ δυστυχώς δεν έχουν τον τρόπο να γίνουν απειλητικοί στο γήπεδο.
Ο ΑΡΗΣ έμεινε από ιδέες και εμπνεύσεις. Τίποτα δεν του πήγε καλά. Ήταν ανήμπορος να αντιδράσει μετά το δεύτερο γκολ , κάτι που πιστώνεται στους αντιπάλους. Ήταν εκτός κλίματος αγώνα όλη η ομάδα. Κανένας παίκτης δεν διεκδικεί τον τίτλο του διακριθέντα. Οι αδυναμίες όλων βγήκαν πολύ εύκολα και είναι απορίας άξιο πόσο τελικά μπορεί να βασιστεί ένας προπονητής σ’ αυτό το σύνολο. Ο Μοντόγια ενώ ξεκίνησε με όρεξη στο πρώτο ημίχρονο, με πολλά ανεβάσματα στην περιοχή , ξεφούσκωσε στο δεύτερο. Ο Φεράρι μπορεί να παίζει καλά στο επιθετικό κομμάτι, αμυντικά έχει αργές επιστροφές και στερείται ταχύτητας. Ο Νταρίντα απέχει πολύ από τον παίκτη που γνωρίσαμε πέρυσι.
Ο Βερστράτε έχασε πολλά μαρκαρίσματα , έκανε το πέναλτυ, πήρε κάρτα, έδειξε να μην ήταν στο γήπεδο. Αυτή η ταλαιπωρημένη τετράδα στην επίθεση είναι ζήτημα αν κατάφερε να συνδυαστεί μία φορά. Ο Παναγίδης δεν είχε να προσφέρει κάτι. Ο Μενέντεζ είτε πλάγια , είτε πίσω από τον φορ κρίνεται ακίνδυνος. Για τον Σουλεϊμάνοφ τα είπαμε. Δεν είναι υπερήρωας να αποφεύγει δυο-δυο τους αντιπάλους. Ο Κάρλσον μπαίνει για να γράφει συμμετοχές. Από ουσία τίποτα. Ο Ζαμόρα κάνει ότι ξέρει και αυτά δεν είναι αρκετά απέναντι σε ομάδες που έχουν «χτίσει» απροσπέλαστο τείχος στην άμυνα. Ο ΑΡΗΣ μας έδειξε ότι η φετινή περιπέτεια θα έχει πολλά σκαμπανεβάσματα χωρίς να φτάσει το επίπεδο τουλάχιστον τον τεσσάρων πρώτων. Ομάδα που δεν πείθει στον αγωνιστικό χώρο , που ζορίζεται να αναπτύξει το παιχνίδι, να διεκδικήσει νίκες, ανατροπές, να βγάλει χαρακτήρα.
Η απογοήτευση είναι διάχυτη μετά από μια τέτοια εμφάνιση και αποτέλεσμα. Η ευκαιρία των τριών νικών εντός έδρας αποδείχθηκε ψηλό εμπόδιο γι’ αυτή την ομάδα. Το Χαριλάου που κάποτε τρόμαζε αντιπάλους ,τώρα μοιάζει με τρενάκι σε λούνα παρκ. Αυτά τα καταφέρνει η ομάδα. Κανένας άλλος δεν ευθύνεται γι’ αυτό. Ο κόσμος, όσος πηγαίνει στο γήπεδο, χρειάζεται το έναυσμα από την ομάδα για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που ξέρει. Όταν ο ΑΡΗΣ δεν μπαίνει για να «πατήσει» τον αντίπαλο , είναι λογικό και ο κόσμος να κρυώνει. Φέτος έχει ξενερώσει, που είναι ακόμα χειρότερο.
Έρχονται στην πορεία παιχνίδια με ΠΑΟ και ΑΕΚ. Αν συνεχιστούν αυτού του είδους οι εμφανίσεις δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τα αποτελέσματα. Ας αλλάξουν ρότα γρήγορα γιατί θα βρεθούμε μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις.
