Η απογοήτευση είναι διάχυτη στους φιλάθλους του Άρη, οι παίκτες της ομάδας έχουν πολλά να αποδείξουν, αλλά ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης αντλεί αισιοδοξία για την συνέχεια, στηριζόμενος στην πεποίθηση ότι… «κανένας από τους παίκτες δεν θέλει επάνω του τη σφραγίδα του λιποτάκτη από τον κόσμο»! Και για να αποφύγουν αυτόν τον μη αναστρέψιμο χαρακτηρισμό, οφείλουν να αξιοποιήσουν την «τεράστια ευκαιρία» που τους δίνεται και να νικήσουν αύριο στο ΟΑΚΑ, όπως επισημαίνει στο blog του…
Μέσα από πολλά χρόνια αθλητικής καριέρας και όντας ακόμα εν ενεργεία αθλητής (έχει κι αυτό τη σημασία του), έχω αποκομίσει πολλές εμπειρίες. Άλλες χρήσιμες, άλλες άχρηστες, αλλά οι περισσότερες από αυτές εφαρμόζονται εκτός από τον αθλητισμό και στην καθημερινή ζωή.
Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα ότι η αθλητική ζωή του κάθε αθλητή είναι αδιάψευστος καθρέφτης της ποιότητας του χαρακτήρα του. Δεν χωρούν μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα σε αυτά τα δυο, και ΑΝ υπάρχουν, είναι για περιορισμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να έρθει στην επιφάνεια η πραγματική «αντικειμενική αξία» του καθένα.
Όπως έλεγα πριν, τελείως εμπειρικά και εντελώς πρόσφατα κατάφερα να δώσω έναν απλό ορισμό και μια εξήγηση σε κάθε ένα από τα τρία επίθετα που αποτελούν τον τίτλο: Winners, Losers και Quitters. Ασχέτως αν είναι τρία επίθετα εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους, το να φτάσει κανείς να χαρακτηριστεί με ένα από τα τρία, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα υπόλοιπα δυο.
Δεν υπάρχουν μόνιμοι Winners και Losers. Όλοι έχουμε περάσει σε πολλά και διάφορα σταδία της ζωής μας από καταστάσεις που είτε χάσαμε, είτε κερδίσαμε. Αυτό που μας ορίζει σαν χαρακτήρες όμως, είναι το αν είμαστε Quitters, εάν λιποτακτούμε. Και για να φτάσεις εκεί, πρέπει να περάσεις μέσα από ήττες, από δύσκολες καταστάσεις που σε κάνουν να θέλεις να τα παρατήσεις.
Μερικές φορές στον αθλητισμό λέμε ότι μια ήττα μπορεί να είναι πιο ευεργετική από μια νίκη και αυτό δεν είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Εκτός από το σε επικεντρώνει στα λάθη σου και μόνο τότε έχεις περιθώρια βελτίωσης, δείχνει και από τι είσαι φτιαγμένος. Από τι «μέταλλο», πόσο αντέχεις στην υψηλή πίεση. Τότε ξεχωρίζει η ήρα απ’ το σιτάρι.
Η ομάδα μας έχει χάσει το τελευταίο διάστημα πολλά παιχνίδια που έπρεπε να κερδίσει. Κι αυτό το λέει, όχι η οπαδική αισιόδοξη προοπτική, αλλά η αντικειμενική αξία της απέναντι στις αντίπαλες ομάδες. Δυστυχώς νιώθουμε απογοητευμένοι όλοι μας, άλλοι από παίκτες, άλλοι από προπονητή, άλλοι από διοίκηση, άλλοι από όλα μαζί. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για το αντίθετο από αυτό που πιστεύει, απλά προσπαθώ μέσα από αυτές τις ήττες βρω κάτι που να μου δίνει μια αίσθηση αισιοδοξίας για τη συνέχεια.
Το μοναδικό στο οποίο μπορώ να ποντάρω λοιπόν, είναι ότι κανένας από αυτούς τους παίκτες δεν θέλει επάνω του τη σφραγίδα του λιποτάκτη από τον κόσμο. Και μη γελιέστε, το ποδόσφαιρο σαν άθλημα τεράστιας δημόσιας προβολής, είναι ένα άθλημα που η κοινή γνώμη και το κριτήριο του κόσμου ανεβοκατεβάζει αθλητές και την αξία τους και όχι οι προπονητές.
Αυτοί οι παίκτες λοιπόν των πρώτων αγωνιστικών, πρέπει να προσέξουν πολύ καλά πώς θέλουν να χαρακτηριστούν. Έχουν την τεράστια ευκαιρία, απέναντι σε μια αντίπαλο που το timing για το «διπλό» είναι καλύτερο από κάθε άλλη φορά. Εκεί λοιπόν, πρέπει να ξεκινήσει η ανάκαμψη, ειδάλλως θα έρθει το αναπόφευκτο για τον κάθε παίκτη. Και ποιο είναι αυτό; Δεν μιλώ για διακοπή συμβολαίου, διώξιμο παικτών – προπονητή και τέτοια. Μιλώ για χαρακτηρισμό. Winner και Loser είσαι για στιγμές. Quitter είσαι για πάντα. Ας διαλέξουν τι θέλουν να είναι…
