Ο Άρης άλλαξε προπονητή, προσπαθεί να βρει τον δρόμο του, φυσικά τον αγωνιστικό του εαυτό και κυρίως να μαζέψει βαθμούς που θα τον ξεκολλήσουν από την ουρά της βαθμολογίας –για να μην ξεχνιόμαστε- και την ίδια ώρα υπάρχουν φωνές που ασχολούνται με το εάν ο… «Κόκε θα βοηθήσει εάν γυρίσει» (σ.σ. ήμαρτον…) ή εάν «ο Μίχαλ Πρόμπιερζ θα φέρει τον Σαγκανόφσκι ή τον…Καμίλ Γκροζίτσκι» (σ.σ. εδώ πραγματικά γελάνε… όταν ο Άρης δεν μπόρεσε να τον… ακουμπήσει με έσοδα 32 εκατομμύρια ευρώ στα δυο χρόνια και την λάμψη της Ευρώπης, θα είναι σε θέση σήμερα με όλα αυτά που γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν στον σύλλογο και στην Ελλάδα γενικότερα, να μιλάει με παίκτες επιπέδου Γκροσίτσκι).
Αυτές τις… αερολογίες πλήρωσε ο Άρης για χρόνια, αυτόν τον λάθος δρόμο βάδισε, με αποτέλεσμα να υποστηρίζουν ότι ήταν τελικά στραβός ο… γιαλός και όχι ότι οι κιτρινόμαυροι στραβά αρμέμιζαν…
Ο Άρης ένα πράγμα δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Την μεταγραφολογία και τον αποπροσανατολισμό. Δεν χρειάζεται να μπει στην λογική «εάν θα ήταν ο Κόκε ή ο Κούπερ τι θα κάναμε» κτλ, ή εάν ο Πολωνός προπονητής μπορεί να φέρει καμιά… καραβιά από μπαλαδόρους που θα μετατρέψουν τον Άρη σε υπερομάδα.
Αυτό όμως που προέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι αφού μπορέσει ο Πρόμπιερζ μια πρώτη ανάλυση του έμψυχου υλικού και γίνουν οι απαραίτητες «εκκαθαρίσεις», να φτάσει σε ένα επίπεδο τέτοιο η ομάδα που να παίρνει βαθμούς και νίκες, ώστε να προλάβει το τρένο της διάκρισης. Για να μην πούμε κάτι πιο δυσάρεστο και φανούμε ότι κάνουμε καταστροφολογία.
Λέγεται ότι «άμεση προτεραιότητα φυσικά αποτελεί η ενίσχυση με έναν επιθετικό πρώτης γραμμής, ο οποίος θα καταφέρει να έχει άμεση επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα». Σωστό. Χάθηκαν μήνες γι αυτό… Επί της ουσίας και επί του πρακτέου μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2012, ο Άρης δεν μπορεί να αποκτήσει κάποιον παίκτη και θα πρέπει μέχρι τότε να παλέψει μια σειρά από κρίσιμα παιχνίδια, με τα υλικό που έχει.
Το PRESSARIS νιώθει την στοιχειώδη ανάγκη να ανταποκριθεί στον ρόλο του και στον λόγο της ύπαρξής του. Δηλαδή να ζητήσει απ’ όλους σοβαρότητα, υπευθυνότητα και με δεδομένο ότι όλοι θα πατούν στα πόδια τους να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει λόγος για κουβέντες, εφησυχασμό και ωραιοποίηση της πραγματικότητας.
Με απλά λόγια «και τώρα τρέχουμε…».
