Λένε πως στην ζωή υπάρχουν πράγματα που μας διαλέγουν πριν προλάβουμε να τα διαλέξουμε εμείς, έτσι κατά κάποιο τρόπο μας προλαβαίνουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην περίπτωση του Στράτου Νικολαΐδη.
Tης Βέτας Κουκουντσή
Γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1985 στην Θεσσαλονίκη σχεδόν… μέσα στο «ναό» του κιτρινόμαυρου συλλόγου που ακούει στο όνομα Άρης. Αν το ρωτήσεις θα τον ακούσεις να σου απαντάει ότι δύο πράγματα θυμάται πολύ έντονα από την παιδική του ηλικία.
Την αγάπη του για το σήμα με τον θεό του πολέμου και την άλλη του αγάπη… το στίβο. Ο Στράτος Νικολαΐδης αθλητής των Παραολυμπιακών αγώνων στο άθλημα του στίβου σε σφαίρα, δίσκο και ακόντιο έχει λάβει μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις και έχει φέρει διακρίσεις τόσο με τα Γαλανόλευκα χρώματα όσο και με τον Σύλλογο Ατόμων Αναπηρίας Ελπίδα.
Κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές στην μέχρι τώρα πορεία του είναι η πρώτη θέση το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου στην Κροατία το 2012 στο άθλημα της δισκοβολίας και πέμπτη θέση στην σφαίρα, η πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου στην Τσεχίας το 2009 στο αγώνισμα της δισκοβολίας ,η δεύτερη θέση στην σφαιροβολία στο Παγκόσμιο στην Νέα Ζηλανδία και η τέταρτη θέση στην Παραολυμπιάδα του Λονδίνου το 2012 στην σφαιροβολία.
Ο διεθνής αθλητής μίλησε στο PRESSARIS για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με τα συγκεκριμένα αθλήματα, για τους στόχους του στους Πανελλήνιους αγώνες που διεξάγονται στο ΟΑΚΑ,αλλά και για την ομάδα της καρδίας του. Ακόμα δεν παρέλειψε να στείλει το δικό του μήνυμα προς την κοινωνία και να μεταφέρει τα αιτήματα που υπάρχουν προς τον Υπουργό αθλητισμού Γιάννη Ιωαννίδη.
Απολαύστε την:
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα συγκεκριμένα αθλήματα και τι ήταν αυτό που σε κέρδισε σε αυτά;
Το 2009 ήρθε ο προπονητής μου, με είδε και με έβαλε σε πρόγραμμα για να ξεκινήσω την σφαιροβολία και γενικά όλα αυτά τα αθλήματα που αντιστοιχούν στη δύναμη. Ξεκίνησα, έκανα τα πρώτα μου βήματα και μου άρεσε πάρα πολύ αυτό με αποτέλεσμα να συνεχίζω μέχρι σήμερα.
Ποιες είναι οι συνθήκες που αθλείται ένας αθλητής του στίβου;
Οι συνθήκες είναι αρκετά δύσκολες. Λόγω της κρίσης που υπάρχει γενικότερα έχει αντίκτυπο και στις προπονήσεις μας. Δεν έχουμε κάποια βοήθεια ώστε να βελτιωθούν οι εγκαταστάσεις και τα γήπεδα προπόνησης. Έχουμε το Καυταντζόγλειο στάδιο που μόνο εκείνο μας επιτρέπει να κάνουμε προπονήσεις. Και λόγω έλλειψης χρηματοδότησης η ψυχολογία του αθλητή επιβαρύνεται με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάνουμε την ανάλογη προπόνηση.
Όρια και αντοχές
Έχουν γίνει κάποιες κινήσεις από τους αθλητές ώστε να απευθύνουν τα αιτήματα σας τους στους αρμόδιους φορείς;
Η ομοσπονδία από όσο γνωρίζουμε προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί αλλά και εμείς σαν αθλητές έχουμε τα όρια μας και τις αντοχές μας.Και για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε πρέπει να υπάρξει κάποια βοήθεια. Πρέπει το κράτος να κάνει κάτι για τα άτομα με ειδικές αναπηρίες όπως ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους αθλητές. Επίσης ένα θέμα που απασχολεί είναι και ο οικονομικός τομέας. Αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε, θέλει πολύ προπόνηση και δουλειά πράγμα που απαιτεί να μην έχουμε κάποια άλλη ασχολία για να μην μένουμε πίσω στις προπονήσεις.
Κοντράστ εικόνων
Τι εικόνες έχεις κρατήσει από τους Παραολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου όπου είχες κατακτήσει και την τέταρτη θέση;
Από μόνο του το γεγονός ότι βρισκόμουν εκεί ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Πρώτη φορά έμπαινα μέσα σε ένα γήπεδο για την Ολυμπιάδα με πάρα πολλούς θεατές να χειροκροτάνε και να περιμένουν να μας δουν να αγωνιζόμαστε. Όλο αυτό μας έδωσε άλλη ψυχολογία, μας άγχωνε αλλά η χαρά και ο ενθουσιασμός που είχαμε επικρατούσε περισσότερο. Μας έδινε θάρρος ώστε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Στους συγκεκριμένους αγώνες η αλήθεια είναι ότι ήλπιζα για μια καλύτερη θέση αλλά έμεινα ευχαριστημένος από αυτό που πέτυχα σε συνδυασμό και με το ατομικό ρεκόρ που είχα κάνει.
Βρέθηκες μαζί με άλλους αθλητές στην στιγμή εκκίνησης της παραολυμπιάδας, να κρατάτε περήφανα την Ελληνική σημαία στα χέρια σας. Τι συναισθήματα υπήρχαν εκείνη την στιγμή;
Το λαμβάνεις μέρος σε μια τέτοια διοργάνωση είναι από μόνο του ένα μεγάλο γεγονός. Το να ξεκινάς την διοργάνωση με την Ελληνική σημαία στα χέρια είναι μεγάλη τιμή. Αυτό που θέλουμε να δείξουμε στο κράτος είναι ότι κάνουμε πολλά και αν μας βοηθήσετε μπορούμε να κάνουμε περισσότερα.
Πρόσφατα βραβεύτηκες στα πλαίσια για τα 100 χρόνια αθλητισμού της Θεσσαλονίκης…
Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τις βραβεύσεις στην τηλεόραση και ευελπιστούσα να βρεθώ και εγώ εκεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Ήταν μεγάλη τιμή το να βραβευθώ και να είμαι ανάμεσα σε μεγάλους αθλητές σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση όπως τα 100 χρόνια αθλητισμού της Θεσσαλονίκης.
Ο πιο «επικίνδυνος» αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει;
Υπήρξαν αρκετοί δυνατοί αντίπαλοι αλλά αυτό θα έλεγα ήταν ένα πολύ καλό κίνητρο για εμένα ώστε να ξεπεράσω τα όρια μου. Αυτό άλλωστε είναι και το κίνητρο για έναν αθλητή που αγωνίζεται σε ατομικό άθλημα. Πάνω από όλα θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να κυνηγήσει ακόμα πιο καλές επιδόσεις. Προσωπικά ο μόνος αντίπαλος μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.
Η πιο έντονη στιγμή
Η πιο έντονη στιγμή που θυμάσαι στην μέχρι τώρα πορεία σου;
Πολύ έντονη στιγμή ήταν στους αγώνες Πανευρωπαϊκού κλειστού μίτινγκ στην Τσεχία το 2009. Ενώ πίστευα ότι μπορώ την πρώτη θέση λόγω διάφορων κυρίως καιρικών συνθηκών πήρα την πέμπτη θέση. Ήταν κάτι που το θυμάμαι επειδή με πείσμωσε γιατί ήξερα τις ικανότητες μου και αυτό σαν αποτέλεσμα είχε μέσα από δουλειά να κατακτήσω την πρώτη θέση στην Κροατία.
Υπάρχει κάποιος προσωπικός στόχος που θέτεις για το μέλλον;
Χωρίς δεύτερη σκέψη στόχος είναι στο Ρίο. Σίγουρα θέλω να είμαι μέσα στην τριάδα και γιατί όχι να προσπαθήσω και για την πρώτη θέση.
Έχοντας ταξιδέψει στο εξωτερικό έχεις γνώση για το πώς δουλεύουν. Εμείς σαν χώρα έχουμε περιθώρια βελτίωσης ώστε να φτάσουμε τα Ευρωπαϊκά επίπεδα;
Δυστυχώς σε σχέση με τις περισσότερες χώρες είμαστε πολύ μακριά. Στις Ευρωπαϊκές και Παγκόσμιες διοργανώσεις είμαστε σε ένα γυμναστήριο όλοι οι αθλητές από όλες τις χώρες μαζί. Βλέποντας λοιπόν από τις ασκήσεις τους μέχρι και την συντήρηση και την ενδυνάμωση που κάνουν, η άποψη μου είναι πως προπονητικά είναι πιο ανεβασμένο το επίπεδο. Στην Ελλάδα είναι λίγοι οι προπονητές που το αγαπάνε τόσο πολύ ώστε να ασχοληθούν και να δώσουν κάτι παραπάνω από το συνηθισμένο.
Ανάμεσα σε Ελλάδα και εξωτερικό ποιοι παρακολουθούν περισσότερο το στίβο;
Στο εξωτερικό η αλήθεια είναι ότι εκτιμάνε περισσότερο τα αθλήματα και τα στηρίζουν. Και ακόμα πιο πολύ την Παραολυμπιάδα. Στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται και την έχουν εντελώς απο έξω. Και στην Πορτογαλία για παράδειγμα υπάρχει κρίση αλλά ασχέτως τις επιδόσεις που κάνουν οι αθλητές, τους επιβραβεύουν με χρηματικά έπαθλα και ο κόσμος τους προσέχει πάρα πολύ. Υπάρχουν αγώνες που θα μπεις μέσα στο ΟΑΚΑ και δεν υπάρχουν θεατές. Κατεβαίνεις καθαρά και μόνο για τον εαυτό σου.
Αγάπη για τον Άρη
Αν και αγωνίζεσαι με τα χρώματα της Ελλάδας είναι γνωστό ότι έχεις μια αγάπη και στα κιτρινόμαυρα χρώματα του Άρη.
Η αγάπη μου για τα κιτρινόμαυρα νομίζω δεν περιγράφεται. Γεννήθηκα δίπλα στο «ναό» όπως αποκαλούμε. Αγαπώ την ομάδα και θέλω να την βλέπω να πηγαίνει όσο το δυνατόν καλύτερα και να εισπράττει αυτό που της αξίζει. Να μην την κατακρεουργούν και να ενδιαφέρονται για το σύλλογο. Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται χρόνια στην ομάδα οι οποίοι δεν φαίνονται και παρόλα αυτά κάνουν πάρα πολύ μεγάλη δουλειά για την ομάδα. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν πολλές φορές με βοήθησαν με πολλούς τρόπους ώστε να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω και τους ευχαριστώ για αυτό. Ανήκω σε άλλη ομάδα και είμαι χαρούμενος γι ’αυτό αλλά σίγουρα αν μπορούσα να αγωνιστώ με τα χρώματα του Άρη θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν υπήρχε τμήμα για παιδιά με ειδικές αναπηρίες θα ήθελα να κάνω περήφανο τον Άρη και να αγωνίζομαι για τον θεό του πολέμου.
Η παραολυμπιακή ομάδα και οι άνθρωποι με τις ιδιαίτερες ικανότητες φέρνουν μετάλλια και διακρίσεις στην χώρα. Ποια πιστεύεις ότι είναι η αστέρευτη πηγή δύναμης τους;
Όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ το συνεχίζεις με οποιοδήποτε κόστος αυτή η δύναμη πηγάζει μέσα από την καρδιά και την ψυχή μας. Εγώ προσωπικά νιώθω ότι γεννήθηκα γι’ αυτό, αγαπώ τον στίβο και πιστεύω πως έχω την δύναμη να το κυνηγήσω μέχρι τέλους.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε στήριξε περισσότερο;
Ο άνθρωπος που με στήριξε ήταν ο προπονητής μου Χρήστος Μητσιόπουλος. Με βοήθησε πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια και τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό που έχει κάνει και που βρίσκεται ακόμα δίπλα μου. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει αυτό που κάνει και αυτό φαίνεται όχι μόνο από το ότι όλα αυτά τα χρόνια ενημερωνόταν και εκείνος ως προπονητής για να μας μάθει όσα περισσότερα μπορεί αλλά και από το ότι υπήρξαν στιγμές που χρειάστηκε να βάλει χρήματα από την τσέπη του για να συνεχίσουμε.
Την επόμενη διάκριση σου που θα την αφιέρωνες;
Θα την αφιερώσω σε όλους όσους με έχουν στηρίξει .Στην μητέρα μου που με έχει στηρίξει πάρα πολύ, στους αδελφικούς μου φίλους, στην κοπέλα μου που με καταλαβαίνει πολύ περισσότερο από όλους λόγω το ότι είναι επίσης αθλήτρια και ο ένας παίρνει δύναμη από τον άλλον και πάντα ένα κομμάτι κάθε διάκρισης ανήκει και σε αυτό το μεγαλείο που ακούει στο όνομα Άρης.
Τέλος, υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις;
Θα ήθελα πολύ αν κάποτε κάποιος ακούσει, να κοιτάξει το κράτος τα παιδιά με ειδικές αναπηρίες γιατί δεν δείχνουν την ανάλογη προσοχή που πρέπει. Δεν είναι δευτερεύοντα άτομα είναι άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες και μεγάλη καρδιά. Θυμάμαι στην Ολυμπιάδα άτομα με μεγάλα προβλήματα κινητικότητας να κάνουν ηρωικές προσπάθειες. Πολεμούν, έχουν μεγάλη ψυχή και φέρνουν μετάλλια στη χώρα. Πρέπει λοιπόν αυτά τα άτομα το κράτος να τα αναγνωρίσει και να τα βοηθήσει. Θέλουμε ο κ.Γιάννης Ιωαννίδης να κάνει κάτι ώστε να συνεχίσουμε και να μην πεθάνει ο αθλητισμός μας γιατί είναι θλιβερό να συμβεί αυτό στην χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες και τον στίβο.
