Όταν κυριαρχεί η λογική τότε όλα γίνονται εύκολα. Μία ενδεκάδα με τους παίκτες στις θέσεις που μπορούν να προσφέρουν, έχει τη δυνατότητα να ανατρέπει σκορ στο ημίχρονο, να σκοράρει για να κλειδώσει τη νίκη, να κρατάει τον αντίπαλο μακριά από την εστία. Αυτό έκανε ο ΑΡΗΣ και κέρδισε τον Π.Α.Σ. Γιάννινα.

Με ψυχραιμία διαχειρίστηκε το εις βάρος του σκορ, δούλεψε την ανάπτυξη του έξω από την περιοχή, έτρεξε σε κάθε επίθεση και φυσικά στο τέλος δικαιώθηκε. Καλή εμφάνιση για τελευταίο παιχνίδι της κανονικής περιόδου.

Η συνεισφορά του Νταρίντα , για ακόμα ένα παιχνίδι, ήταν σημαντική. Σκόραρε, έτρεξε, δημιούργησε, έκοψε. Ολοκληρωτική εμφάνιση χωρίς λάθη. Ο Ματέο σ’ αυτό το παιχνίδι έδειξε πιο έτοιμος, με θετική διάθεση και διεισδυτικός όταν χρειάστηκε. Το γκολ που πέτυχε ήταν αποτέλεσμα της κίνησης του μέσα στην περιοχή. Καλό το timing για τον αργεντίνο. Ο Καμαρά «έσπασε» το ρόδι για φέτος. Στο πρώτο ημίχρονο είχε προβλήματα από τα μαρκαρίσματα, στο δεύτερο βρήκε τη στιγμή και σκόραρε , με άνεση. Η assist πιστώνεται στον Καμάτσο , που έκανε μία συμπαθητική εμφάνιση.

Το ξεκίνημα τον play offs βρίσκει τον ΑΡΗ στην 5^η θέση, κάτι που σίγουρα δεν χαροποιεί ιδιαίτερα. Έστω κι έτσι ο στόχος της Ευρώπης είναι ανοιχτός. Η ελπίδα που υπάρχει είναι να καταφέρει να κερδίσει παιχνίδια στο μίνι πρωτάθλημα, ώστε να πετύχει γρήγορα την έξοδο στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Τα θέματα της ομάδας τα έχω γράψει σε όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Δεν υπάρχει λόγος να ξαναειπωθούν. Το μόνο που μένει είναι οι εμφανίσεις της ομάδας να γίνουν καλύτερες και ανταγωνιστικές. Ο κόσμος θέλει να δει τον ΑΡΗ να προσπαθεί, να μοχθεί , να κερδίζει. Κάθε παιχνίδι θα είναι μία ευκαιρία για εξιλέωση των όσο ζήσαμε τη σεζόν που τελείωσε.

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός , στον ΑΡΗ οι επόμενοι μήνες θα ήθελα να γίνουν φάρμακο για να βελτιωθεί η κατάσταση και να μπουν οι βάσεις για την επόμενη χρονιά.

Ο ΑΡΗΣ κατάφερε να γίνει η χαρά των ουραγών. Απέτυχε να κερδίσει Ιωνικό, Λαμία , Λεβαδειακό, ομάδες που όλοι οι άλλοι έκαναν πάρτι απέναντί τους. Τι απαιτήσεις να έχω πλέον από αυτή την ομάδα. Όσο και να ήθελα να πιστέψω ότι έστω και τώρα στο τέλος, ότι θα μπορούσε να κάνει ένα πραγματικό come back , απογοητεύτηκα μετά από την εμφάνιση της στο Δ.Α.Κ. της Λαμίας.

Ο μόνος που αποτέλεσε όαση σ’ αυτή την αναποτελεσματική παρουσία της ομάδας , ήταν για μία ακόμη αγωνιστική , ο Νταρίντα. Τα έκανε όλα , εκτός από το βάλει γκολ, αλλά οι συμπαίκτες του ήταν αλλού. Κόντρα σε μια ομάδα που έπαιζε την ύπαρξη της, ο ΑΡΗΣ μας έδειξε ότι δεν ήταν έτοιμος για να διαχειριστεί την πίεση που θα ασκούσαν οι γηπεδούχοι. Ένας δεν φτάνει για να τραβήξει τους άλλους δέκα μπροστά. Και αυτό δυστυχώς είναι το ανησυχητικό της όλης φετινής ιστορίας του ΑΡΗ. Δεν βρέθηκαν, δύο, τρεις, τέσσερις , ταυτόχρονα σε ένα ματς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Συμπαθητικές έως καλές , ανά περιόδους, εμφανίσεις από κάποιους , χωρίς να αποτελούν ούτε σταθερά, ούτε βάση για να χτίσει κάποιος πάνω τους. Χωρίς κορμό που θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των αγώνων δεν μπορεί να πάει παρακάτω ο ΑΡΗΣ.

Είδαμε ένα σωρό λάθη στην άμυνα, λες και έπαιζαν πρώτη φορά μαζί ο Μπράμπετς με τον Ενκουλού. Από τα δύο γκολ , μέχρι τις κακές πάσες για να γίνει η ανάπτυξη του παιχνιδιού. Έναν Ετέμπο στο πρώτο ημίχρονο , που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Ο Πάλμα από τον τραυματισμό του και μετά, δεν έχει επανέλθει στο σημείο που βρισκόταν πριν απ’ αυτόν. Ο Πίρσμαν μία του ύψους και μία του βάθους. Ματέο και Ιτούρμπε επέστρεψαν στις γνωστές ανούσιες, άοσμες και άγευστες αποδόσεις, ενώ ο Καμαρά δεν βρήκε ποτέ τον χώρο για να γυρίσει πρόσωπο στην εστία. Η πίεση των αντιπάλων ήταν τέτοια, που δεν έδωσε ποτέ το δικαίωμα στον ΑΡΗ , να κατεβάσει τη μπάλα με αξιώσεις στην περιοχή τους. Εντυπωσιακό επίτευγμα , αν σκεφτεί κανείς ότι τις προηγούμενες αγωνιστικές ούτε ο Ο.Φ.Η. , ούτε κι ο Ατρόμητος το κατάφεραν. Να πούμε ότι έλειψε ο Ρουπ; Θα είναι μεγάλη ντροπή για τους υπάρχοντες παίκτες γιατί δεν μπορεί να είναι βαρόμετρο ένας ποδοσφαιριστής που ήρθε πριν ένα μήνα. Πιθανόν να μην υπάρχουν καθρέφτες στα αποδυτήρια του Δασυγένειου , για να καταλάβουν οι παίκτες του ΑΡΗ ότι το πρόβλημα είναι οι ίδιοι και πρέπει να λύσουν τα θέματά τους κοιτώντας πρώτα τους εαυτούς τους κατάματα.

Στο δεύτερο ημίχρονο είδαμε σε παγκόσμια πρώτη , την διάταξη με δύο φορ. Καμαρά και Γκρέι βρέθηκαν μαζί στην ενδεκάδα. Η ύπαρξη τους ταυτόχρονα στον αγωνιστικό χώρο, λειτούργησε ως μοχλός πίεσης και γύρισε τη Λαμία πίσω, κάτω από το κέντρο. Χαλάρωσε η πίεση στην πρώτη πάσα και φάνηκε πως ο ΑΡΗΣ έχει τις πιθανότητες με το μέρος του, να ισοφαρίσει. Οι ευκαιρίες έγινα και χάθηκαν. Μία ο Γκρέι, μία ο Χριστοδουλόπουλος, δεν κατάφεραν να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα. Εκεί τελείωσε και η όποια προσπάθεια για να φύγει έστω με τον ένα βαθμό η ομάδα από το γήπεδο. Έλειψε η πάσα θα έσπαγε την άμυνα, ενώ οι σέντρες, εκτός μίας που ο Ματέο έστειλε τη μπάλα λίγο άουτ, δεν βρήκαν αποδέκτες.

Ο ΑΡΗΣ κατάφερε να φέρει τα χαμόγελα στα χείλη των αντιπάλων, η Λαμία πέτυχε τη δεύτερη νίκη της στο πρωτάθλημα, οι οποίοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι θα αποφύγουν την τελευταία θέση. Έγινε ο καλύτερος αντίπαλος που θέλει όποιος χρειάζεται βαθμούς. Πικρή αλήθεια αλλά αυτό μας έδειξαν οι παίκτες μας.

Ο Παλίκουτσα έχει την τεράστια ευθύνη να κάνει τις αλλαγές που απαιτούνται ώστε αυτό το συνονθύλευμα να γίνει ομάδα. Κάθε κίνηση , κάθε εισήγηση είναι υποχρεωτικό να αποτελεί κομμάτι του πάζλ που θα προσφέρει λύσεις. Θα έχει ως αρχή να παίξει για την ομάδα που τον πληρώνει. Θα βρίσκει κίνητρο ακόμα και εκεί που δεν θα είναι προφανές. Γιατί ο ΑΡΗΣ έχει ανάγκη από παίκτες που πιστεύουν στους εαυτούς τους , ξέρουν πως θα προσφέρουν το καλύτερο για την ομάδα και θα απαιτούν να κερδίζουν.

Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί φέτος να στρώσει. Η λύση του φεύγουν όλοι κι έρχονται άλλοι ακούγεται ελκυστική, δεν είναι όμως πάντα η καλύτερη. Κάθε χρονιά έχει τους δικούς της ήρωες , κάτι που δεν μπορεί κανείς να ξέρει ποιος θα είναι από πριν. Η φετινή χρονιά δεν είχε αρχή, μέση και τέλος οπότε πορευόμαστε με την ελπίδα ότι θα βλέπουμε κάτι καλύτερο σε κάθε παιχνίδι, όχι όμως και απαραίτητα νικηφόρο. Κι αυτό είναι αβάσταχτο….

Ο μικρότερος δυνατός στόχος , μέχρι νεωτέρας επετεύχθη. Ο ΑΡΗΣ νικώντας τον Ατρόμητο «κλείδωσε» την παρουσία του στα play offs. Μένει να ξεπεράσει μία ομάδα , στο μικρό πρωτάθλημα των δέκα αγωνιστικών, για να εξασφαλίσει την παρουσία του , για τέταρτη συνεχόμενη φορά, στην Ευρώπη.

Ταυτόχρονα του δίνεται η ευκαιρία να δείξει ότι οι αγώνες της κανονικής περιόδου, με αντιπάλους τους προπορευόμενους απ’ αυτόν, ήταν μια κακή εικόνα της ομάδας που δεν ξεπέρασε τα προβλήματα του καλοκαιριού, κάνοντας καλύτερες εμφανίσεις και παίρνοντας αποτελέσματα που θα είναι χρήσιμα για τον επόμενο στόχο του. Η Ευρώπη είναι πάντα μια επιτυχία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους παίκτες. Η νίκη ήταν απαραίτητη όχι μόνο για τους τρεις βαθμούς αλλά για να φανεί η πρόοδος της ομάδας ,ειδικά σε θέματα τακτικής και ψυχολογίας. Επιτέλους είδαμε ίδια ενδεκάδα , για δεύτερο παιχνίδι, με καλή απόδοση στο πρώτο ημίχρονο , πολύ μέτρια στο δεύτερο.  Η σημασία της ίδιας ενδεκάδας είναι σημαντική γιατί αρχίζει να φαίνεται ότι μπορεί να βασιστεί σε έναν κορμό παικτών.

Μετά τις προσθήκες του Ιανουαρίου , η παρουσία του Νταρίντα και του Ρουπ ,ήρθαν να «δέσουν» με τον Ετέμπο και να έχουν τον πλήρη έλεγχο του κέντρου. Από κει ο ΑΡΗΣ κατάφερε να επιβάλλει τον ρυθμό του και να γίνει απειλητικός στο παιχνίδι. Η τόσο ευάλωτη κεντρική γραμμή , μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα, έχει αποκτήσει τρόπο λειτουργίας , εύκολης μετάβασης της μπάλας από την άμυνα , στην επίθεση, δημιουργίας και εκμετάλλευσης κενών χώρων, πίσω από την αντίπαλη άμυνα. Όλα αυτά συνιστούν μία καλή ομάδα, που στην Super League μπορεί να βρίσκεται στην 5^η θέση. Άλλωστε η δυναμικότητα των ομάδων ευνοεί αλλαγές με αποδοτικότητα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.

Για τον Νταρίντα , του πρώτου ημιχρόνου, όποια λέξη και να βάλω , θα είναι λίγη για να περιγράψει την καταπληκτική εμφάνιση του. Ήταν παντού, έβαλε γκολ, οργάνωνε, πίεζε, έκλεβε, ήταν καθοριστικός για τον ΑΡΗ. Είχε συμμετοχή και στο δεύτερο τέρμα του Ματέο, οπότε είναι φυσιολογικό να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την ομάδα. Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν θα λεγόταν «Νταριντίνιο» και θα είχε ρίζες από τη Βραζιλία. Έπαιξε ως ένας πραγματικός βραζιλιάνος. Κοντά του , λιγότερο καλός απ’ ότι στην Κρήτη, ο Ρουπ. Βοήθησε μέγιστα σε κάθε προσπάθεια , μπήκε στην περιοχή , ανάγκασε την άμυνα του Ατρόμητου, να τον προσέχει. Στα θετικά ο Ματέο, σκόρερ. Έχει αλλάξει το παιχνίδι του ο Αργεντίνος, προς το καλύτερο, δοκιμάζει να παίξει «ένας με έναν», προσπαθήσει να «σπάσει» την αμυντική γραμμή, πατάει περιοχή με αυτοπεποίθηση, το γκολ που πέτυχε ας ελπίσουμε να του ανεβάσει την συγκέντρωση στο παιχνίδι. Ο Καμαρά προσπάθησε, στην μοναδική καλή του ευκαιρία δεν κατάφερε να σκοράρει. Ξέρουμε και από τον προηγούμενο χρόνο, ότι δεν είναι ο παίκτης που θα λύσει το πρόβλημα γκολ. Για καλή του τύχη , και δικιά μας , σκοράρουν οι πίσω απ’ αυτόν οπότε κερδίζει χρόνο. Μπορεί να του βγει στην πορεία.

Στο δεύτερο ημίχρονο είδαμε άλλο παιχνίδι. Ο ΑΡΗΣ έδωσε μέτρα στο γήπεδο, έμεινε στο μισό δικό του, οι γραμμές έκλεισαν κοντά η μία στην άλλη, οι επιθετικές ενέργειες λιγόστεψαν, έριξε το ρυθμό του αγώνα, ροκάνιζε χρόνο από το 46^ο λεπτό. Ήταν επόμενο ο Ατρόμητος να βγει μπροστά ,να διεκδικήσει τις πιθανότητες του. Κατάφερε να σκοράρει και να αγχώσει τον ΑΡΗ μέχρι τη λήξη του αγώνα. Βέβαια είναι αδικαιολόγητοι οι παίκτες του ΑΡΗ, γιατί τους δόθηκαν οι ευκαιρίες να «τελειώσουν» το παιχνίδι με Νταρίντα και Χριστοδουλόπουλο , αλλά αντί για την εύκολη πάσα στον φορ , δοκίμασαν να εκτελέσουν μόνοι τους. Ο ΑΡΗΣ στο δεύτερο ημίχρονο έβγαλε ένα άλλο, κακό πρόσωπο. Από Θεός του Πολέμου , μασκαρεύτηκε Ιανός ο Ρωμαίο Διπρόσωπος Θεός, κάτι για το οποίο την ευθύνη την έχει ο πάγκος. Μπορεί ο τραυματισμός του Ρουπ να άλλαξε το κέντρο της ομάδας, με τον Ντουκουρέ να είναι ο χειρότερος του γηπέδου, υπήρχαν και άλλοι τρόποι να καλυφθεί το κενό του Γερμανού. Βιάστηκε ο κ. Τερζής να πάρει τους τρεις βαθμούς. Όταν υπάρχει ένα ολόκληρο ημίχρονο, η αντίπαλη ομάδα «μπάζει» αμυντικά, η προσπάθεια για ένα ακόμα γκολ ήταν επιβεβλημένη. Κακή σκέψη, αλλά δικαιώνεται από το αποτέλεσμα. Έστω κι έτσι ήρθε η νίκη.

Όσο καλός ήταν ο ΑΡΗΣ στην επίθεση και τον τρόπο που απειλούσε, τόσο μέτριος φάνηκε στην άμυνα, κάτι που προβλημάτισε. Ο Ετέμπο με τον Ντουκουρέ έκαναν εύκολα το λάθος και εξέθεταν την άμυνα. Η εξαφάνιση του Νταρίντα , όταν προωθήθηκε μετά την αλλαγή του Ρουπ, στο δεύτερο ημίχρονο, είναι ζήτημα. Η μετατόπιση του κοντά στον φορ, στο 4-4-2 όταν αμύνεται ο ΑΡΗΣ, χαλάει την ανάπτυξη της ομάδας , γιατί αυτός εξασφαλίζει σίγουρες πάσες χωρίς να γίνονται λάθη. Ας το προσέξουν.

Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, οπότε δεν χρειάζεται να δούμε ξανά δοκιμές και πειράματα.    

Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες που ο ΑΡΗΣ θυμίζει την ομάδα που όλοι ελπίζαμε να δούμε από την αρχή της σεζόν. Μια νίκη εκτός έδρας με σκορ 0-3 , σε κάνει χαρούμενο , λειαίνει τις γωνίες από τις δύσκολες στιγμές, χαλαρώνει την πίεση για το επόμενο βήμα.

Ο ΑΡΗΣ υποχρεούται να κλείσει την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος με νίκες για να διεκδικήσει το στόχο της Ευρώπης. Η φιλόξενη Κρήτη έδωσε τους τρεις απαραίτητους πόντους , κάτι που θα λειτουργήσει ευεργετικά για τη συνέχεια. Ο χρόνος ηρεμίας και επιπλέον συγκέντρωσης είναι απαραίτητος στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, γιατί ο ΑΡΗΣ μετά τους τελευταίους αγώνες είχε χάσει τον προσανατολισμό του. Ο ΑΡΗΣ βρήκε σφυγμό και αντίδραση , κάτι που το περίμενα πολύ πιο νωρίς. Είδαμε τον ΑΡΗ που μας έλειψε. Αυτόν που μπαίνει στο γήπεδο, ξέρει τι να κάνει, πώς να κινηθεί, που όλοι οι παίκτες έχουν έναν ρόλο, χτυπάνε στις αδυναμίες του αντιπάλου, αποφεύγουν τρανταχτά λάθη, με συνοπτικές διαδικασίες τελειώνουν το παιχνίδι με νίκη και φεύγουν με ψηλά το κεφάλι. Ένας τέτοιος ΑΡΗΣ θα είχε γεμάτο το Χαριλάου, θα αποτελούσε σοβαρή απειλή για τις προπορευόμενες ομάδες και σίγουρα θα είχε παραπάνω  πόντους στη βαθμολογία.

Η ουσία της νίκης είναι η ανάδειξη της ομαδικής προσπάθειας , μέσα από εφαρμογή τακτικής που είχε τη δυνατότητα έκφρασης από παίκτες που μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις σχεδιασμένες κινήσεις του προπονητή. Ήταν φανερό ότι ο ΑΡΗΣ είχε συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού, με συμπαγή άμυνα, γρήγορο και ακριβές passing game, επιθετικές πρωτοβουλίες των κεντρώων παικτών, παρουσία τουλάχιστον τριών παικτών μέσα στη περιοχή, υπερφόρτωση πλευράς όποτε ήταν απαραίτητο, χωρίς overlap για να μην υπάρχει επιπλέον παίκτης άμυνας στα πλάγια και το πιο σημαντικό η απελευθέρωση του φορ με τρεξίματα σε όλους τους χώρους έξω από την περιοχή. Ήταν μια ολοκληρωτική εμφάνιση, χωρίς ιδιαίτερες ανορθογραφίες.

Ο Ο.Φ.Η. πίστεψε ότι μπορεί να πάρει κάτι από το ματς, έπαιξε ανοιχτά, προσπάθησε να πιέσει , όλα αυτά όμως ήταν βούτυρο στο ψωμί του ΑΡΗ. Οι παίκτες του ΑΡΗ κέρδισαν όλες τις μονομαχίες, δεν έδωσαν χώρους για να αναπτυχθεί ο Ο.Φ.Η. και σε κάθε ευκαιρία έβγαινε στην αντεπίθεση με άνεση. Μετά το γκολ η ψυχολογία ανέβηκε επίπεδο κι αυτό φάνηκε από τη σιγουριά που αντιμετώπισαν και διαχειρίστηκαν τις επιθετικές στιγμές των κρητικών.

Το παιχνίδι κρίθηκε από την διάταξη των τριών του κέντρου. Ετέμπο-Νταρίντα-Ρουπ , σε έναν μπροστά από τους δύο αμυντικούς , οι δύο σε κοντινή απόσταση για να κλείνουν τους χώρους και να αλλάζουν τη μπάλα χωρίς λάθη, ο ΑΡΗΣ πήρε τον άξονα και έλεγξε τον ρυθμό. Τα πρώτα τριάντα λεπτά ήταν η απόλυτη κυριαρχία της ομάδας , κάνοντας ότι ήθελε στο γήπεδο.  Ο Νταρίντα και ο Ρουπ έγιναν σκόρερ και φάνηκε πόσο έλλειψε στην ομάδα, να πετυχαίνουν τέρματα παίκτες που παίζουν πίσω από τους επιθετικούς. Άνοιξαν τις γραμμές της άμυνας και βρήκαν χώρους να παίξουν πιο ελεύθερα.

Ο Ματέο με τον Πάλμα, συνέκλιναν προς τον Καμαρά, με αποτέλεσμα να φορτώνεται ο άξονας και η άμυνα του Ο.Φ.Η. πελαγοδρομούσε. Σημαντικότατος ο τρόπος που έπαιξε ο Καμαρά , έγινε ιδιαίτερα απειλητικός , αδικείται από το γεγονός που δεν κατάφερε να πετύχει τέρμα. Στα θετικά , είδαμε επιτέλους γκολ από τον Ιτούρμπε, φάση που την έφτιαξε μόνος του , με κλέψιμο της μπάλας στο κέντρο και εκτέλεση μέσα από την περιοχή. Αυτά τα τρεξίματα ήταν πάντα στο ρεπερτόριο του παίκτη, απλώς δεν τα έχουμε δει ολοκληρωμένα , στον ΑΡΗ. Η άμυνα με Μπράμπετς και Ενκουλού ήταν πειστική. Τα ακραία μπακ κράτησαν τις θέσεις του  και δεν άφησαν τους αντιπάλους να κάνουν φάσεις.

Η επιτυχία των τριών του κέντρου ήταν ότι μπορούσαν να ξεκινήσουν την επίθεση με σχετική ευκολία, κάτι που δεν το είχαμε μέχρι τώρα. Μπορεί ο Ετέμπο να έκανε δύο – τρία λάθη , ευτυχώς δεν στοίχισαν. Είναι μεγάλη ανακούφιση να βλέπεις ότι τρεις παίκτες να μπορούν να προωθήσουν τη μπάλα και ταυτόχρονα να παίρνουν τους κενούς χώρους με τις κινήσεις του, χωρίς η άμυνα να μπορεί να τους ακολουθήσει. Ήταν η αιτία του αποτελεσματικού τακτικού πλάνου, που βασίστηκε πάνω σ’ αυτούς , πρωτίστως και έπειτα στις κινήσεις του Ματέο – Καμαρά- Πάλμα. Το δεύτερο γκολ έδειξε πόσο καλά δούλεψαν τον τρόπο επίθεσης οι παίκτες. Είναι μέσα στην περιοχή τρεις αμυντικοί με πέντε του ΑΡΗ. Κι όλα αυτά μπροστά στο τέρμα. Δεν έχουμε ξαναδεί φέτος τέτοια φάση. Ελπίζω να μην είναι και η τελευταία.

Είναι νωρίς να αρχίσουμε τις εικασίες περί των παικτών που θα μείνουν ή όχι το καλοκαίρι. Ο τεχνικός διευθυντής θα αρχίσει να αξιολογεί τον καθένα ξεχωριστά , για να καταλήξει σε ένα κορμό που θα πρέπει να μείνει για τη νέα σεζόν. Υπάρχουν αρκετοί σημαντικοί αγώνες και τα συμπεράσματα θα βγούνε μέσα από μια πλειάδα προσπαθειών τους. Ο σχεδιασμός μπορεί και πρέπει να γίνει κάτω από τεχνοκρατικές συνθήκες , για να προκύψει ένα σύνολο παικτών που θα μπορούν να προσφέρουν και οι μεταγραφές να γίνουν εκεί που θα έχει ανάγκη η ομάδα.

Εφόσον ο ΑΡΗΣ θα είναι στην Ευρώπη, η σοβαρή ύπαρξη κορμού μαζί με μερικές μεταγραφές ουσίας , θα είναι η αρχή για μια ευρωπαϊκή πορεία και δυνατή παρουσία στον πρωτάθλημα.

Όσοι προπονητές και να ‘ρθουν , το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο. Ο ΑΡΗΣ θα χάνει και θα μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα ποδοσφαιρικό φάντασμα που κυκλοφορεί στα γήπεδα της χώρας. Η ομάδα δεν είναι μόνο ασθενής… Το βλέπουμε στην απόδοση των παικτών αυτό.

Είναι θύμα των κακών αποφάσεων , που πήρε ο πρόεδρος και οι συν αυτόν, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουν το παραμικρό πλέον. Ο ΑΡΗΣ έγινε σάκος του μποξ για κάθε αντίπαλο. Τον κερδίζει χωρίς καν να παίζει ικανοποιητικά. Χωρίς να νιώθει ότι κινδυνεύει με ήττα.

Ο ΑΡΗΣ φέτος διαλύθηκε. Σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους. Κανένας δεν ξέρει τι να κάνει , πώς να παίξει, πώς να κερδίσει, πώς να βγάλει πάθος σε έναν αγώνα. Είναι κατάντια αυτό το θέαμα και φυσικά τα αποτελέσματα. Ντρέπεται κανείς; Ξέρουν όλοι οι παροικούντες στα πέριξ της ομάδας ποιος είναι ο αρειανός; Πόσο περήφανος είναι για τα πάντα στη ζωή του άρα και για την ομάδα του;

Αντιλαμβάνεται ο κ. Καρυπίδης ότι ο ΑΡΗΣ υπάρχει γιατί έχει βαθιές ρίζες στα μεσαία και υψηλά στρώματα της Θεσσαλονίκης; Που δεν δέχονται να τους κοροϊδεύουν δευτερότριτοι τυχαίοι χωρίς υπόβαθρο; Πλέον το ζήτημα του ΑΡΗ φέτος αφορά έναν και μόνο , που θεώρησε ότι θα παίξει τον ρόλο «one man show» και θα αποθεωθεί από τον κόσμο. Μόνο που ο κόσμος έχει μάθει να αποθεώνει τη συνέχεια, τη συνέπεια, τη δουλειά, την προσπάθεια.

Τις εγωιστικές, αυτοκαταστροφικές, αδιανόητες συμπεριφορές και αποφάσεις τις καταλαβαίνει από πολύ μακριά. Το καλοκαίρι έδειξε το δρόμο. Τα «φύγε εσύ, έλα εσύ» κανένας δεν τα είδε με καλό μάτι. Οι εμφανίσεις της ομάδας ήταν το πρώτο δυνατό κουδούνι που ήχησε νωρίς. Οι ελλείψεις σε βασικές θέσεις ήταν το δεύτερο και δυνατότερο. Το ότι ο Βόλος είναι τέσσερις βαθμούς μπροστά είναι το τρίτο και τελικό. Οι φίλαθλοι δεν μπορούν να ασχολούνται με τον ΑΡΗ όταν βλέπουν ότι τίποτα δεν αλλάζει. Η αγάπη προς τη ομάδα , από τον κόσμο, θα είναι η αιτία που θα πηγαίνουν ακόμα στο γήπεδο. Φανερά λιγότεροι, αλλά θα πηγαίνουν. Γιατί το παραμύθι δεν είχε δράκο. Είχε μόνο προσωπικές πορείες, άτοπες κινήσεις, μηδενικές λειτουργίες. Το κατόρθωμα είναι μοναδικό και ανυπέρβλητο.

Ο πρόεδρος που έχει την ευθύνη όλων των παραπάνω αποτυχιών , έχει την υποχρέωση να δηλώσει γιατί έχει πάει έτσι η χρονιά, να αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για τα κακώς κείμενα και να μας πει τι περιμένει από δω και πέρα. Το ταβάνι της ομάδας ορίζεται από τον πρόεδρο. Αν έχει ο ίδιος ταβάνι να βγει και να μας πει πιο είναι αυτό. Να ξέρουμε τι να περιμένουμε. Οι φρούδες ελπίδες είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μία μάζα, που για κακή τύχη αυτών που τις διακινούν , μπορεί και σκέφτεται. Δεν είναι σαν άλλους.

Για τον αγώνα μπορώ να πω μόνο ότι η ήττα έγινε δεύτερη φύση σ’ αυτή την ομάδα. Όταν ξεκινάει το ματς, στην έδρα της, η ομάδα προηγείται και μετά το χάος, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Έχω γράψει κι άλλες φορές ,ότι λείπουν πολλά στοιχεία για να πεις ότι αυτοί που παίζουν στους αγώνες, είναι ομάδα. Δεν υπάρχει κάτι που να βγάζω το συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας τρόπος για να πετύχουν μία νίκη. Είδαμε ενδεκάδες σε διάφορες εκδοχές , με αλλαγές παικτών και ρόλων, με ήττες με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Κι όμως δεν προέκυψε κάτι καλύτερο. Σαν να μην μπορούν να διαβάσουν τι φταίει. Οι ίδιοι οι παίκτες δεν βρίσκουν κίνητρο για να επιβληθούν του αντιπάλους τους έστω σε ένα παιχνίδι. Η πίστη που αποτελεί συστατικό επιτυχίας και τον έχουν όλες οι άλλες ομάδες που είναι ψηλότερα στη βαθμολογία, είναι είδος προς εξαφάνιση στον ΑΡΗ.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε για να βάλει ένα γκολ παραπάνω από τον ΑΡΗ. Η εμφάνιση του ήταν εφάμιλλη του ΑΡΗ, με την διαφορά ότι είχε τρεις – τέσσερις που ξεχώρισαν, πολέμησαν για τη νίκη και την πέτυχαν. Σε αντίθεση με τον ΑΡΗ, οι μόνοι που έδειξαν κάτι ήταν ο Ετέμπο και ο Οντεμπάτζιο. Ο Νταρίντα χρησιμοποιήθηκε λάθος πίσω από τον φορ. Ο Φαμπιάνο έβγαλε τα ίδια προβλήματα , που έχει σε κάθε αγώνα όταν ο σέντερ φορ είναι κινητικός, παίζει έξω από την περιοχή, έχει δύναμη και ταχύτητα. Ο Ιωαννίδης τον εξέθεσε. Στη φάση της ισοφάρισης ο Φαμπιάνο έχει χάσει όλη τη φάση, μία ακίνδυνη φάση που ξεκινάει από την άμυνα του Παναθηναϊκού, καταλήγει γκολ.

Επιθετικά ο Καμαρά πίεσε, έχασε μία καλή φάση, κι αυτό ήταν όλο. Η απορία μου είναι γιατί δεν ξεκίνησε ο Γκρέι με τον Καμαρά, σε ένα 4-4-2 για να δούμε πόσο πίσω θα παίζει ο αντίπαλος. Γιατί οι δυο τους ίσως να μπορούν να απειλήσουν λίγο περισσότερο.

Στο τέλος της ημέρας ο ΑΡΗΣ βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Είναι αναγκαία τα ξεκαθαρίσματα στόχων, τρόπων παιχνιδιού, αλλά και παικτών. Η πρόσληψη του τεχνικού διευθυντή είναι μια καλή αρχή για όλες τις υπόλοιπες κινήσεις που υποχρεούται ο ΑΡΗΣ να κάνει. Σε διοικητικό, επικοινωνιακό, ποδοσφαιρικό, σε υποδομές και όλα όσα μπορούν να τον ανεβάσουν επίπεδο. Αρκεί ο Κροάτης να μη γίνει σύντομα η ασπίδα για τις διαμαρτυρίες, που θα αφορούν αποφάσεις άλλων.

Οι εικόνες από το γήπεδο του Περιστερίου, να είναι δέκα νοματαίοι που προσπαθούσαν να μετρήσουν το ύψος του οριζόντιου δοκαριού , με έκανε να θυμηθώ διάφορα.

Καταρχήν , δεν μετρούσαν με μεζούρα. Γιατί αν το έκαναν θα ήταν μοδίστρες. Το μέτρο που μετρούσαν , στους μυημένους των κατασκευαστικών εργασιών, στη γλώσσα των μαραγκών λέγεται «ο μέτρος». Είναι αρσενικό και μετράει ότι θέλει. Μπορεί εσύ να θες η κουζίνα σου π.χ. να είναι 8 μέτρα και 45 εκατοστά, αυτός θα το μετρήσει όσο θες αλλά θα στο φέρει πέντε πόντους συν – πλην. Είναι η δουλειά του. Πες ότι θες εσύ. Θα πάρεις ότι φέρει ο μαραγκός. Και να ξέρεις. Το μέτρησε σωστά. Εσύ δεν ξέρεις τι ζητάς. Απλά πράγματα.

Έχω μια αδερφή , όταν ήμασταν μικροί μαλώναμε ποιος θα σβήσει το φως του δωματίου. Κοιμόμουνα κάτω από τον διακόπτη κι αυτή στο άλλο κρεβάτι τρία μέτρα μακριά. Βγάλαμε «τον μέτρο» να μετρήσουμε για να υπάρχει δικαιοσύνη. Μετά από εννιά φορές , της απέδειξα ότι ήμουνα κατά τέσσερις πόντους πιο μακριά άρα έπρεπε να σηκώνεται και να σβήνει το φως κάθε βράδυ. Όταν οι μετρήσεις είναι σοβαρές και εμπεριστατωμένες , το αποτέλεσμα δεν αμφισβητείται. Όλα κι όλα. Υπάρχουν και οι μετρήσεις που κάνουν οι γυναίκες για τους άντρες, αλλά μην μπλέξουμε μ’ αυτά τα εκατοστά!

Με τα χρόνια ανακάλυψα ότι υπάρχουν μηχανήματα που μπορούν να μετράνε και να είσαι σίγουρος ότι αυτό που μέτρησες είναι σωστό. Το χρησιμοποιούσαν οι μάστορες που «ρίχνανε» τη μόρφωση για να ξέρουν πόσο τσιμέντο θα χρειαστούν ώστε να  φέρουν στα ίσια το πάτωμα και να μπούνε στη συνέχεια τα πλακάκια. Όταν είδα τους μαντράχαλους να προσπαθούν να βγάλουν αποτέλεσμα από τις μετρήσεις τους στα δοκάρια, μου ήρθε στο μυαλό ακριβώς αυτή η εικόνα. Ο μάστορας με το λέιζερ.

Κι όμως αυτοί στο γήπεδο έσκαβαν το χορτάρι για να είναι σωστοί στη μέτρηση. Ρε σεις δεν μπορεί να είναι τόσο ανήξεροι. Είναι απίστευτο να ζούμε στο 2023 και να μην έχει ήδη μετρηθεί το ύψος του δοκαριού. Άλλωστε είναι ένα σταθερό στοιχείο του αγωνιστικού χώρου. Γίνεται να ανεβοκατεβαίνει; Μόνο αν κάποιος  έχει μάτι «τίγρη» μπορεί να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ή αετού , κατά προτίμηση δικέφαλου και ακόμα περισσότερο κιτρινόμαυρου χρώματος.

Ξεφτιλίστηκε όλο το στερέωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κατάφεραν να διαλύσουν όποια καλή διάθεση μπορεί υπήρχε από κάποιον , να ασχοληθεί με τα τεκταινόμενα. Ταυτόχρονα είναι τραγικό που οι υπεύθυνοι της διεξαγωγής του αγώνα, ήταν απροετοίμαστοι να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις. Η απόσταση που δημιούργησαν από τα σοβαρά πρωταθλήματα , όχι μόνο των πέντε πιο προηγμένων στην Ευρώπη, μετριέται πλέον σε χιλιόμετρα. Για μια νίκη ή ήττα σε έναν αγώνα η ΑΕΚ προτίμησε να ντροπιάσει όλους τους ποδοσφαιρικούς όρους λες και δεν υπάρχουν play offs ή δεν έχουμε κι άλλες αγωνιστικές. Εποχές «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι οι άλλοι…». Μια ζωή τα ίδια. Πόσο βαρετά…

Έχουμε και ΑΡΗ την Κυριακή σε ένα σημαντικό παιχνίδι για την εξασφάλιση της θέσης του μέσα στην εξάδα. Το ίδιο σημαντικός είναι ο αγώνας και για τον Παναθηναϊκό. Εκτός αν κοντύνουν τα σημαιάκια του κόρνερ και δεν είναι 1,5 μέτρα , που θα το δει ο γύπας του πάγκου δίπλα στον Γιοβάνοβιτς. Δεν ξέρω, όλα είναι πιθανά.

Ο υπεύθυνος του γηπέδου σίγουρα θα τα έχει όλα καλά, δεν έχω αμφιβολία. Για την ομάδα αμφιβάλλω. Έφυγε ο Πάρντιου, κάτι που φάνταζε φυσιολογικό, και ανέλαβε ο Τερζής. Δυστυχώς ο Άγγλος έδειξε ότι δεν προσαρμόστηκε στην ελληνική πραγματικότητα. Ο χρόνος σίγουρα είναι ελάχιστος , που έμεινε στον πάγκο, όμως δεν κατάφερε να δείξει ότι έχει στο μυαλό του μια ομάδα, έναν τρόπο παιχνιδιού. Σημειωτέον ότι είχε και το κενό του Μουντιάλ για να περάσει κάποιες δικές του ιδέες. Δεν ήταν ο κατάλληλος. Φυσικά και ξέρει ποδόσφαιρο. Οι συνθήκες δεν τον βοήθησαν να μπει στον ΑΡΗ. Έμεινε ένας παρατηρητής , χωρίς να παρεμβαίνει ουσιαστικά στο παιχνίδι.

Ο Τερζής δεν έχει τέτοια θέματα. Έχει όλες τις απαιτούμενες γνώσεις για να κάτσει στην άκρη του πάγκου. Ξέρει τα μέσα και τα έξω , της ομάδας και του ποδοσφαίρου που παίζεται στην Ελλάδα. Τον έχουμε ξαναδεί ως υπηρεσιακό, έχει εχέγγυα για να περιμένουμε να δούμε την ομάδα να στέκεται στο γήπεδο. Τώρα μπήκε στο παιχνίδι ως πρώτος προπονητής μέχρι τέλος της σεζόν. Θα έχει λίγο χρόνο να κάνει τα δικά του. Υπάρχουν επιστροφές από τραυματισμούς και τιμωρίες, στο χέρι του είναι να κάνει ένα καλό ξεκίνημα.

Η μεταγραφή του Χριστοδουλόπουλου σήκωσε σκόνη. Η προσφορά του στον ΑΡΗ θα κριθεί. Έχουμε το υπόλοιπο του πρωταθλήματος για να τον δούμε. Η ηλικία του, οι τραυματισμοί του, δεν είναι ότι καλύτερο αλλά ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει τις κινήσεις του προέδρου. Κάτι θα ξέρει παραπάνω…

Είναι κατόρθωμα να χάνεις και η πλειοψηφία των φιλάθλων σου να είναι προετοιμασμένοι σ’ αυτό γιατί σε πιστεύουν όλο και λιγότερο. Αυτή η ομάδα φέτος δεν μπόρεσε ποτέ να πείσει ότι μπορεί να καταφέρει τους στόχους της.

Και όχι μόνο αυτό αλλά έδειξε ότι δεν αντέχει καμία πίεση και απαίτηση από κανέναν. Είτε είναι αγώνες πρωταθλήματος, είτε οι αγώνες κυπέλλου που χρειαζόταν σοβαρή προσπάθεια, δεν μπόρεσε να κάνει τα απαραίτητα μέσα στο γήπεδο. Το βασικό κατ’ αρχήν, να σκοράρει. Η αδυναμία να βάλει γκολ την έχει οδηγήσει να σκέφτεται αν θα μπορέσει να μπει στην εξάδα των play offs.

Όταν έβλεπε το πρόγραμμα των τεσσάρων αγώνων, αρχής γενομένης με τον Ιωνικό, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι είναι μια καλή ευκαιρία για 12 βαθμούς. Με το έληξε το ματς στη Νίκαια ήδη είχαν χαθεί οι τρεις. Πώς να πιστέψεις λοιπόν σ’ αυτή την ομάδα όταν σε απογοητεύει ή σε κάνει να μην μπορείς να ονειρευτείς. Όλα έχουν γίνει τόσο δύσκολα για τον ΑΡΗ.

Οι εμφανίσεις γίνονται όλο και πιο αναμενόμενες, χωρίς ιδέες, μακριά από την καλή δημιουργία. Η αντίδραση που ήταν απαραίτητη να βγει, φαίνεται ότι έχει χαθεί κάπου στα αποδυτήρια. Αν σήμερα ήταν φυσιολογικό να παίξει ο Πίρσμαν με τον Μαζικού στην αριστερή πτέρυγα, πόσο λογικό ήταν να ξεκινήσει ο Ντουκουρέ , μετά από την συνεχή καταπόνηση των αγώνων; Και τελικά πόσο απαραίτητος ήταν σε έναν τέτοιο αγώνα; Πολλά θέματα μπορούν να συζητηθούν για την διαχείριση των παικτών. Τέτοιοι τραυματισμοί, όταν υπάρχουν επιλογές, κοστίζουν στην ομάδα.

• Όσο και να πονάει, η ομάδα δεν μπορεί να μετατρέψει τις φάσεις της σε σκορ. Όταν αυτό δεν γίνεται , τα πόδια βαραίνουν και το μυαλό θολώνει. Κακές επιλογές, βιαστικές ενέργειες, απρόσεκτες τοποθετήσεις, δημιουργία κενών. Ουσιαστικά η κάθε φάση τελειώνει με άτσαλο τρόπο. Η απειλή υπάρχει μόνο στην στατιστική αναφορά. Οι φανέλες δεν κερδίζουν ποτέ από μόνες τους. Οι παίκτες είναι αυτοί που θα δώσουν υπόσταση, στο τερέν. Όταν δεν το κάνουν δεν μπορείς να περιμένεις πολλά. Το ερώτημα είναι: προσπάθησαν να κερδίσουν τον Ιωνικό; Ναι προσπάθησαν. Έτρεξαν , πίεσαν, έχασαν και ένα – δύο σημαντικές ευκαιρίες.

Κατάφεραν όμως να χάσουν από μία φάση. Ο ΑΡΗΣ έχει χωρίσει τις ήττες του με φάσεις διαφορετικού είδους αναλόγως τον αντίπαλο. Στα ντέρμπι χάνει από φάσεις που οι αντιδράσεις των παικτών είναι χαμηλής αντίληψης. Με τις μικρές ομάδες, χάνει από φάσεις που λειτουργεί εκτός σχεδίου. Η χρήση του φάουλ στον ΑΡΗ είναι μόνο για δύσκολες καταστάσεις, φανερής πίεσης. Ποτέ κανένας δεν μπαίνει στη διαδικασία να κόψει φάση με φάουλ όταν χάνεται η ισορροπία. Μία τυχαία απόκρουση έκρινε το ματς και τελείωσε την ελπίδα για κάτι καλό από τον ΑΡΗ.

Δεν υπάρχει κριτική για τους παίκτες. Αυτοί που παίζουν κάνουν τα ίδια σε κάθε αγώνα. Οπότε είναι αδιανόητο, για έναν λογικό φίλαθλο, να περιμένει ότι με τα ίδια πράγματα, τις ίδιες ενέργειες να δει διαφορετικό αποτέλεσμα. Έχει καταντήσει εκνευριστικό το γεγονός ότι ποτέ δεν βρίσκεται χώρος για τον Γκρέι, ποτέ δεν υπάρχει κάθετη πάσα, ποτέ δεν υπάρχει μονομαχία ένας με έναν στα πλάγια, ποτέ δεν κερδίζει κανείς διεκδίκηση μέσα στην περιοχή, ποτέ τα στημένα χτυπήματα δεν βρίσκουν στόχο. Για άλλη μία αγωνιστική έγιναν κάποιοι ήρωες, παίζοντας με τον ΑΡΗ.

• Ο προπονητής είχε σ’ αυτό το παιχνίδι περισσότερες επιλογές απ’ ότι μ’ αυτό με την ΑΕΚ. Προσπάθησε να κάνει το δύσκολο. Η τριάδα Ντουκουρέ – Νταμπό – Νταρίντα ήταν υπερβολή. Ο Πάρντιου «διάβασε» απειλές από τον άξονα, ενώ ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι ο ΑΡΗΣ θα είχε την κατοχή. Ο Ιτούρμπε μία πήγαινε στα πλάγια, άλλοτε έπαιζε δίπλα στον Γκρέι , καμία όμως «μπούκα» που προσπάθησε δεν έφτασε στην περιοχή.

Ο Καμαρά με τον Καμάτσο ήταν αλλαγές ημιχρόνου. Ειδικά ο Καμαρά θα μπορούσε να δώσει χώρους στο Γκρέι και οι δύο μαζί, να γίνουν πιεστικοί για την άμυνα του Ιωνικού μέσα στην περιοχή. Όταν έγιναν οι αλλαγές δεν είχαν το χρόνο να εκμεταλλευτούν περισσότερες φάσεις απ’ αυτές που έγιναν. Ο Νταρίντα προσπάθησε να βγάλει φάσεις, δεν του πήγε η γενική παρουσία της ομάδας. Ο ΑΡΗΣ ήταν φλύαρος και από ένα σημείο και μετά αναιμικός. Το κακό είναι ότι ο αντίπαλος απείχε πολύ από το να τον ονομάσεις μέτριο. Ίσα να κρατήσει το γκολ που έβαλε από το σημείο του πέναλτι. That’s all.

• Όσο πάει και στραβώνει η κατάσταση στην ομάδα. Ο σχεδιασμός του καλοκαιριού , φέρνει τα αποτελέσματα του χειμώνα. Από τη στιγμή που ο ΑΡΗΣ πάει από το κακό στο χειρότερο, τότε η κριτική για το ότι έγινε, απ’ όλους , είναι δίκαιη και επιβεβλημένη. Τώρα αν μαθαίνουν από τα λάθη τους , θα μας το δείξουν αργότερα. Αν μαθαίνουν βέβαια…

Ο Αλμέιδα έχει καταλάβει ποιο ποδόσφαιρο παίζεται στην Ελλάδα. Πάνω απ’ όλα κατάλαβε ότι όταν η ομάδα του θα προστατεύεται ότι κι αν γίνει, μπορεί να παίζει πιεστικό ποδόσφαιρο χωρίς να νοιάζεται αν θα τιμωρηθεί κάποιος παίκτη του.

Ξέρει ότι θα πάρει όλα τα σφυρίγματα , οπότε δεν έχει κανένα πρόβλημα να βάζει τρεις που ξέρουν ποδόσφαιρο και επτά που είναι ξυλοκόποι. Πιέζει για να κλέψει τη μπάλα όσο πιο κοντά γίνεται στην περιοχή και δημιουργεί απειλητικές καταστάσεις στην άμυνα του αντιπάλου. Όταν μια ομάδα κάνει πολλά περισσότερα φάουλ μόνο και μόνο για να μην αφήσει την άλλη να αναπτυχθεί, ο διαιτητής θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός σ’ αυτή.

Όχι , ο διαιτητής εξέταζε αν ο ΑΡΗΣ θα κάνει τα φάουλ που σηκώνουν παρατηρήσεις. Αυτό που ο κάθε παίκτης κυλιέται στο χόρτο γιατί τον χτύπησαν στο κεφάλι, καλό είναι να το δούνε. Η πρώτη κάρτα του Ετέμπο δεν είναι σε καμία περίπτωση φάουλ πόσο μάλλον κάρτα. Ο διαιτητής όμως είδε πρόθεση, είδε επικίνδυνο παιχνίδι, είδε τραυματισμό παίκτη. Είναι ο περίεργος παράγοντας του παιχνιδιού , που χαντακώνει μία ομάδα και χαρίζει με ευκολία τρεις βαθμούς στην άλλη.

Ο ΑΡΗΣ είχε πολλά προβλήματα να λύσει, η ΑΕΚ αποδείχθηκε υπερεκτιμημένη. Χωρίς ευκαιρίες έβαλε τρία γκολ. Ο ΑΡΗΣ προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, η ΑΕΚ έφυγε νικήτρια παίζοντας κάτι σαν ποδόσφαιρο. Η Superleague δεν αντέχει την ισονομία. Ένας προβληματικός ΑΡΗΣ μπορούσε να φύγει με βαθμό ή βαθμούς αν όλα παιζόταν στα ίσα. Για ακόμα μία φορά είδαμε επίδειξη δύναμης του παρασκηνίου. Για το πέναλτι στον Φαμπιάνο , άλλαξαν οι κανόνες για να μην υπάρχει υποψία ότι μπορεί να απειληθεί η χαϊδεμένη ομάδα. Έτσι είναι, δυστυχώς. Ο κακός σε απόδοση δεν δικαιούται τίποτα.

·  Οι απουσίες του ΑΡΗ ήταν το αδύναμο σημείο του. Με μια ενδεκάδα ανάγκης ήταν θαύμα που κράτησε το 1-0 τόση ώρα στο παιχνίδι, προσπαθώντας μάλιστα να επιτεθεί και να απειλήσει. Με την πάροδο του χρόνου κέρδιζε μέτρα, και έβαζε δύσκολα στην ΑΕΚ , που είχε αρχίσει να μαζεύεται στην άμυνα της. Ο Πάρντιου δοκίμασε σε θέσεις τον Νταρίντα με τον Ματέο μέχρι να καταλήξει που αποδίδουν καλύτερα. Ο Τσέχος στα πλάγια βοήθησε αμυντικά αλλά επιθετικά δεν ήταν καλός.

Ο Ματέο στον άξονα έκανε ένα άχρωμο και άοσμο παιχνίδι. Για ακόμα ένα παιχνίδι ο Γκρέι ήταν εκτός. Δεν πρόσφερε τίποτα παρά μόνο δυνατές μάχες με τον προσωπικό του αντίπαλο στο κέντρο του γηπέδου, μακριά από τον χώρο ευθύνης του. Τον Ιτούρμπε τον είδαμε όταν πήρε τη θέση του Γκρέι , σε θέση σέντερ φορ. Προσπάθησε , χωρίς να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο. Ήταν κακός ο ΑΡΗΣ , σε ότι είχε σχέση με την επίθεση. Στην άμυνα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Κανένας επιθετικός της ΑΕΚ δεν φάνηκε , εκτός από το πρώτο τέταρτο , γιατί όλοι κέρδιζαν τις προσωπικές μονομαχίες.

Το πέναλτι που κάνει ο Οντουμπάτζιο είναι 100% δική ευθύνη. Δεν έχει καν δει ότι μέσα στην περιοχή, πίσω του υπάρχει παίκτης. Είναι οι φάσεις του ΑΡΗ αυτές. Οι επιπόλαιες, αυτές που χαρίζει στους αντιπάλους απλόχερα σε κάθε ντέρμπι. Μετά απ’ αυτό η ΑΕΚ απλώς έκανε φάουλ. Αυτό είναι το παιχνίδι της. Ο σκοπός ήταν να μην παιχτεί ποδόσφαιρο. Ο διαιτητής με τη σφυρίχτρα στο στόμα να σταματάει συνεχώς το ματς, και οι παίκτες της ΑΕΚ να κυνηγάνε να σταματήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τη ροή αρκεί να φτάσει η μπάλα στην περιοχή της. Βέβαια αυτό γίνεται πιο εύκολο όταν ξέρουν ότι δεν θα τιμωρηθούν. Ο Πορτογάλος διαιτητής έβγαζε κάρτες σε ένα παιχνίδι που ούτε ήταν άγριο, ούτε αντιαθλητικό, ούτε μύριζε μπαρούτι. Ήξερε πώς να το πάει…

· Η αποβολή του Ετέμπο διέλυσε κάθε ελπίδα για να συνεχίσει ο ΑΡΗΣ να πιέζει για την ισοφάριση. Έχει κι αυτός μερίδιο ευθύνης για την δεύτερη κάρτα. Με τέτοιο διαιτητή ήταν σίγουρο ότι θα υπάρξει κόκκινη. Μπορούσε να ήταν πιο προσεκτικός. Η πρώτη ήταν άδικη. Η αλλαγή του Νταμπό, θα γινόταν ούτως ή άλλως με τον Γκρέι. Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πως θα έπαιζε ο Πάρντιου με αυτούς τους παίκτες στο γήπεδο. Λέτε να έβαζε τον Νταμπό σέντερ φορ;;; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Με το σκορ εις βάρος του και με δέκα παίκτες στο γήπεδο, ήταν θέμα χρόνο ο ΑΡΗΣ να ξεμείνει από δυνάμεις. Βέβαια τα δύο γκολ που πετυχαίνει η ΑΕΚ είναι δώρα του Νταμπό. Ο τρόπος με τον οποίο χάρισε τη μπάλα στους αντιπάλους του και μετά διαμαρτυρόταν, είναι μνημειώδης. Πέραν αυτού έκανε εντύπωση η αλλαγή του Πάρντιου στο 93ο λεπτό , βάζοντας τον Σγούρο. Όλα έχουν την σημειολογία τους.

· Μία δύσκολη αποστολή πριν το παιχνίδι, λόγω όλων των προβλημάτων του ΑΡΗ, έγινε ήττα με πολλούς αστερίσκους. Κι αν το δούμε λίγο πιο αισιόδοξα, διδακτική ήττα γαρ, ήταν καλύτερος του αναμενομένου. Ή για να το πω διαφορετικά έπιασε πάτο και από ‘δω και πέρα μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει.  Ο ΑΡΗΣ πληρώνει τα λάθη του. Αγωνιστικά και μη. Σε ακόμα ένα ντέρμπι έχασε κι αυτό θα γράψει η ιστορία.

Η ήττα έχει γίνει δεύτερη φύση στον ΑΡΗ κι αυτό από μόνο του είναι προβληματικό. Ότι εμφάνιση και να κάνει, όσες προσπάθειες να κάνει για γκολ, ότι άμυνα και να παίξει είναι αδύνατο αυτή η ομάδα να πετύχει μία νίκη που θα της δώσει πρόκριση…

Είναι λειψή στο ρόστερ της. Βγάζει σύνδρομο… κατωτερότητας. Είναι μακράν η πιο ψαρωμένη ομάδα που υπάρχει στην Ελλάδα. Αδυνατεί να επιβάλλει το νόμο της. Δεν έχει μέταλλο. Έπαψε να έχει και “φανέλα”. Κανένας πια δεν υπολογίζει το σήμα της ομάδας ως αντίπαλο –διεκδικητή.

Παίζουν με τον ΑΡΗ και έχουν ήσυχο το κεφάλι τους. Θα νικήσουν. Η ομάδα του ΑΡΗ έχει χάσει όση αγωνιστική αξιοπρέπεια κέρδισε τις προηγούμενες χρονιές. Με δέκα παίκτες η Μακάμπι και προκρίνεται γιατί βάζει γκολ. Με δέκα παίκτες ο Ολυμπιακός  κερδίζει γιατί βάζει γκολ. Σύμπτωση; Όχι.

Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί παραπάνω. Φανερό ακόμα και σε τυφλό. Το μέταλλο που πιστεύει ο κόσμος ότι έχει η ομάδα, φτιάχνεται απ’ αυτούς που δουλεύουν γι’ αυτήν, που αποφασίζουν και δημιουργούν την ψυχολογία. Απ’ ότι φαίνεται κανένας δεν εμπνέει τους παίκτες. Ο πρόεδρος είναι ο πρώτος που έχει την ευθύνη γι’ αυτό. Προφανώς δεν μπορεί κι ο ίδιος. Τελείωσαν οι στόχοι για φέτος, οπότε ας πανηγυρίσει όποιος θέλει την έξοδο στην Ευρώπη, αν έρθει, για μια ακόμη χρονιά, από την 5η θέση. Κατάντησε παρίας κύριοι. Σε ένα πρωτάθλημα πέντε ομάδων , δεν έχουμε τα κότσια να κερδίσουμε έναν από τους άλλους τέσσερις. Μην ξαναδηλώσετε κάτι που δεν ισχύει. Δημιουργείται φρούδες ελπίδες σε «πεινασμένο» κόσμο για κάτι καλό. Έχετε την ευθύνη για ότι συμβαίνει από το καλοκαίρι.  Ο θυμός είναι μεγάλος. Η απογοήτευση τεράστια. Μας πληγώσατε , ίσως να μην έχετε καταλάβει πόσο.

· Να μιλήσουμε για την εμφάνιση; Ήταν καλή, έβαλε δύσκολα στον Ολυμπιακό. Ο ΑΡΗΣ πήρε το κέντρο, πίεσε και επιτέθηκε όσο καλύτερα μπορούσε. Είτε από τα πλάγια, είτε με πάσες προς τον Γκρέι , δημιουργούσε καταστάσεις στην άμυνα του ΟΣΦΠ. Η μετατόπιση του Νταρίντα στα άκρα, αφαίρεσε τον επιπλέον παίκτη που πατούσε περιοχή. Αυτό είχε αποτέλεσμα να είναι ο Γκρέι μόνος του και να προσπαθεί εναντίον δύο.

Ο Ντουκουρέ με τον Ετέμπο έλεγξαν τον άξονα υποδειγματικά, ανέκοψαν όλες τις προσπάθειες του Ολυμπιακού και τον έβαλαν σε ρόλο αμυνόμενου. Το ίδιο και το αμυντικό δίδυμο Φαμπιάνο και Μπράμπετς που δεν ενοχλήθηκαν ποτέ από την παρουσία των επιθετικών. Και στα δύο ημίχρονα υπήρχε η τάση του ΑΡΗ να παίξει ψηλά, γιατί ένιωθε ότι δεν απειλούνταν.

Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού έκανε πολλές και σημαντικές αποκρούσεις. Εκεί κρίνω ότι έφταιξε η ανικανότητα των επιθετικών του ΑΡΗ να τον νικήσουν. Τόσες ευκαιρίες κι όμως μηδέν σκορ. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο Γκρέι έτρεξε, κυνήγησε φάσεις, διεκδίκησε όμως ήταν κακός στην τελική εκτέλεση. Ο Ιτούρμπε έπαιξε το καλύτερο παιχνίδι του. Αυτό είναι το καλύτερο παιχνίδι του, μην γελιέστε. Δεν εκβίασε προσπάθειες, ήταν ομαδικός, δεν κρατούσε τη μπάλα , προσπάθησε να εκμεταλλευτεί συμπαίκτες του.

Η ενδεκάδα ήταν τέτοια που όταν την διάβαζες , σου γεννιόταν η απορία ποιος θα βάλει γκολ. Ο Γκρέι που δεν έχει σκοράρει σε ντέρμπι; Ο Ιτούρμπε που έχει βάλει ένα μέσα στην Λειβαδιά; Ο Νταρίντα που έχει μηδέν; Ο Ετέμπο; Ο Ντουκουρέ; Ο Μανού ήταν δύσκολο να επαναλάβει την εμφάνιση με το Βόλο γιατί ήταν διαφορετικός ο αντίπαλος και θα του έκοβαν τους χώρους, όπως και έγινε. Από στημένα δεν πήρε καμία φάση ο ΑΡΗΣ. Θα έπρεπε αλλά δεν υπήρχε ο παίκτης που θα εκτελούσε σωστά. Η κατοχή και η πιεστική προσπάθεια στην επίθεση ήταν καλή αλλά όχι αποτελεσματική. Το μηδέν μπροστά δεν δίνει προκρίσεις, δεν σε κάνει να νιώθεις δυνατός, δεν μπορείς να αλλάξεις τη μοίρα σου.

· Πάμε και στο πέναλτι , που τελικά όρισε το παιχνίδι. Ο Γκρέι έχασε το πέναλτι με τον ΠΑΟΚ, τώρα χάνει αυτό που θα κρατούσε ζωντανές τις ελπίδες πρόκρισης. Γιατί αν είχε σκοράρει δεν θα ήταν άμεση η ανάγκη να γίνει ο Φαμπιάνο σέντερ φορ, να αφήσει την άμυνα , ώστε να σκοράρει με ευκολία ο Ελ Αραμπί. Θα πήγαινε το παιχνίδι , στην χειρότερη περίπτωση στην παράταση. Και εκεί θα παίζανε έντεκα εναντίον δέκα. Κατάφερε να διαλύσει όλα τα πιστεύω του κόσμου. Μπράβο του. Τέτοια ψυχρολουσία δεν φανταζόταν κανένας ότι θα ζήσει. Ο άνθρωπος δεν ξέρω πόσο ικανός είναι στις εκτελέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έπρεπε να το κτυπήσει αυτός. Το κέρδισε, πήρε την αποβολή, τον έπιασε η χαρά για να σκοράρει. Ο Τζολάκης τον είχε διαβάσει.

Σε όλο το παιχνίδι ήταν αυτός που τους κοιτούσε όλους με στυλ «δεν θα με νικήσετε». Έβγαλε όλες τις φάσεις και τους χάλασε την ψυχολογία. Η πλάκα είναι ότι στη φάση του πέναλτι, ο Ματέο δεν βάζει τη μπάλα στα δίχτυα , με το τέρμα μπροστά κενό, κάτι που θα αποτελούσε συζήτηση για πλεονέκτημα. Το έχασε γιατί ο αμυντικός του Ολυμπιακού έχει μάθει να μην αφήνει τίποτα να περάσει. Αυτό είναι μέταλλο. Στον ΑΡΗ το ψάχνουμε.

·  Τέλη Ιανουαρίου μπορούμε να ασχοληθούμε πλέον και με άλλα πράγματα. Τέλος οι στόχοι, τέλος οι συζητήσεις, τέλος τα όνειρα. Μία ακόμα χρονιά που ο ΑΡΗΣ θα συμπληρώνει τις αγωνιστικές. Το «καλύτερο ρόστερ» έμεινε από κίνητρο. Όσοι αποφασίζουν ας κρατήσουν τις ιδέες του για την άλλη χρονιά. Θα είναι πιο χρήσιμες. Κρίμα για τον ΑΡΗ, η χαμένη χρονιά μπαίνει στο πάνθεον των υπολοίπων σεζόν που δεν κατάφερε να κατακτήσει τίτλο. 53ος χρόνος και συνεχίζουμε.

Είναι ίσως από τις λίγες φορές, που μία ομάδα , κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού, αλλάζει συνεχώς συστήματα και θέσεις τους παίκτες. Ο ΑΡΗΣ προσπάθησε με κάθε τρόπο να αλλάζει το ρου της ιστορίας του παιχνιδιού χωρίς να το πετύχει. Μέσα σε τρεις μέρες κατάφερε να χάσει από την ομάδα πρωταθλήματος και την ομάδα κυπέλλου του Ολυμπιακού , που και οι δύο είχαν το ίδιο χαρακτηριστικό.

Δεν δημιούργησαν απειλές στην εστία του Κουέστα. Ένας τόσο ακίνδυνος και κακός ΟΣΦΠ , μέσα στην έδρα του, ήταν ο… τέλειος αντίπαλος. Κι όμως, η αδυναμία του ΑΡΗ να παρουσιάσει ένα σύνολο που θα διεκδικούσε νίκες , αφήνει πολύ πικρή γεύση στον κόσμο του. Μπορεί ο Ολυμπιακός να ξέρει να αμύνεται καλά όμως ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι δεν επιτίθεται καλά. Με όσες προσπάθειες να έγιναν από τον πάγκο, το κοντέρ έγραψε μηδέν γκολ. Η πρόκριση πλέον παίζεται στο Χαριλάου με την βασική προϋπόθεση ότι ο ΑΡΗΣ πρέπει να σκοράρει. Πόσο δύσκολο είναι αυτό άραγε;

·  Το πρώτο ημίχρονο ήταν επιεικώς απαράδεκτο σε απόδοση για τον ΑΡΗ. Οι βασικοί Καμαρά και Ιτούρμπε δικαίωσαν τον Πάρντιου. Ο ένας ανέτοιμος , αποχώρησε τραυματίας, ο άλλος περίπου… ποδοσφαιριστής. Μόνο η σωματοδομή του θυμίζει ότι κάποτε υπήρχε ένας Ιτούρμπε που διακρινόταν στο ιταλικό πρωτάθλημα. Στον ΑΡΗ δεν έχει καταφέρει να διακριθεί και να δικαιολογήσει το όνομα που δημιούργησε. Από κει και πέρα , δύο ακραία μπακ που έχασαν όλες τις μάχες με τους προσωπικούς τους αντιπάλους, ειδικά στην ταχύτητα, με μηδενική προσφορά στην επίθεση. Το 4-2-3-1 δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα στην ισορροπία της ομάδας. Ήταν φανερό ότι ούτε ο Ματέο ούτε και ο Γκρέι, αλλαγή του Καμαρά, ένιωθαν άνετα από την πίεση που δεχόντουσαν. Ο Μαντσίνι προσπάθησε να βρει διαδρόμους αλλά ήταν απελπιστικά μόνος και εξουδετερώθηκε εύκολα.

·  Οι μόνοι που διασώθηκαν , με την συνολική τους απόδοση στο ματς, ήταν ο Νταρίντα και ο Ετέμπο. Είναι τεράστια πολυτέλεια σ’ αυτή την ομάδα να υπάρχουν αυτοί οι δύο ποδοσφαιριστές. Έτρεξαν σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, έκοψαν φάσεις, κάλυψαν, πίεσαν, πήραν πρώτες μπάλες για να προωθήσουν το παιχνίδι, μας έδειξαν πόσο διαφορετική θα ήταν η ομάδα  αν τους είχε από την αρχή της χρονιάς. Γιατί όταν στο δεύτερο ημίχρονο ο Πάρντιου άλλαζε συνεχώς την ενδεκάδα, ήταν οι μόνοι που προσαρμοζόντουσαν αμέσως.

Ο Νταρίντα ήταν ο παίκτης που έμπαινε στην αντίπαλη περιοχή και στην επόμενη φάση έκοβε επίθεση του Ολυμπιακού έξω από την περιοχή του ΑΡΗ. Ο Ετέμπο κάλυπτε το αμυντικό δίδυμο και με το που έπαιρνε μπάλα , δημιουργούσε κενό χώρο για το εαυτό του ή έψαχνε την πάσα στον αμαρκάριστο. Το 4-4-2 με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου έμοιαζε να είναι το καλύτερο σύστημα για τους παίκτες που ήταν στο γήπεδο.

Ο Μαντσίνι κοντά στον Γκρέι, ο Καμάτσο πλάγια , ο Ιτούρμπε από την πλευρά που ανέβαινε ο Εμπακατά, στο κέντρο Ετέμπο – Νταρίντα να ελήχουν την κυκλοφορία και οι Φαμπιάνο – Μπράμπετς κάτω από την γραμμή του κέντρου. Ναι αυτή ήταν ομάδα που προσπαθούσε κάτι να πετύχει. Είχε αρχή –μέση –τέλος. Όταν μπήκε και ο Πάλμα, βρήκε πάσα για τον Γκρέι και την ευκαιρία του Καμάτσο αλλά δεν ήρθε γκολ. Είχαμε το δοκάρι κι έξω. Ατυχία. Ήταν , όσο κράτησε, τα λεπτά που ο ΑΡΗΣ έδειξε ένα πρόσωπο ομάδας.

·  Ο ΑΡΗΣ έπαιξε άσχημα στο πρώτο ημίχρονο και σχετικά καλά στο δεύτερο. Οι πολλές λάθος επιλογές, δεν στοίχισαν στην άμυνα, αλλά χάλασαν πολλές επιθέσεις. Το 4-4-2 βγάζει εκτός ενδεκάδας Ματέο και Μανού, κάτι που προβληματίζει για τις επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι. Φτάσαμε στα μέσα της σεζόν , δεν υπάρχει σταθερή ενδεκάδα, η ομάδα δείχνει να θέλει πολλή δουλειά για να βρεθεί στον αγωνιστικό χώρο, το ξεσκαρτάρισμα συμβολαίων μοιάζει επίκαιρο όσο ποτέ. Η απόφαση πως θα παίζει η ομάδα είναι του προπονητή. Αν καταλήξει ότι το σύστημα είναι με δύο κεντρικούς χαφ, δύο πλάγιους και δύο επιθετικούς, πόσο εύκολο είναι να ξαναχτιστεί η ομάδα με τους παίκτες που έχει ήδη;

Επίσης υπάρχει ένα ερώτημα που ταλανίζει τον κόσμο. Ποιος είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας; Ποιος «τραβάει» τους άλλους μέσα στο γήπεδο; Ποιος τους φωνάζει και τους «ξυπνάει» για να ανεβάσουν απόδοση; Ο ΑΡΗΣ μπαίνει στο γήπεδο, παίζει σε ένα ρυθμό, αντιμετωπίζει τον αντίπαλο όπως είναι στο πρώτο λεπτό και χάνει από φάσεις που κανένας δεν υπολογίζει. Ο Ανδρούτσος από δεξί μπακ, κάνει διαγώνια κίνηση έξω από την περιοχή , δεν έχει παίκτη να τον κυνηγάει, Ιτούρμπε, φτάνει την άλλη άκρη της περιοχής βγάζει σέντρα και σε όλη αυτή την διαδρομή έχει χαθεί η συνοχή της άμυνας του ΑΡΗ.

Εκεί φαίνεται αν υπάρχει ο παίκτης που βλέπει το παιχνίδι από μέσα, φωνάζει , κατευθύνει και προπαντός, ακούγεται.

Υπάρχουν πολλά κενά που χρειάζεται βελτίωση ο ΑΡΗΣ, όταν παίζει με τέτοιους αντιπάλους. Ρητορικό το ερώτημα: δεν κουράστηκαν φέτος να χάνουν με τον ίδιο τρόπο;   

Μία καινούρια ενδεκάδα στο «Καραϊσκάκης» , με τρεις μέσους , έδωσε την εικόνα της καλής ομάδας. Είχε όλα τα στοιχεία να κρατήσει τους αντιπάλους μακριά από την περιοχή, το πέτυχε, μπόρεσε να κυκλοφορήσει τη μπάλα στο χώρο του κέντρου, πίεσε και εξαφάνισε τα ατού των αντιπάλων, αλλά ξέμεινε από επιθετικές ιδέες. Για ακόμα ένα ντέρμπι δεν μπόρεσε ο ΑΡΗΣ να κάνει το κάτι παραπάνω και να διεκδικήσει τη νίκη.

· Από το ξεκίνημα του αγώνα φάνηκε ότι ο ΑΡΗΣ δεν είχε πρόβλημα να ανακόψει τις προσπάθειες του Ολυμπιακού. Νταμπό και Ετέμπο έκοβαν με ευκολία τη μπάλα ενώ ο Νταρίντα κάλυπτε γρήγορα το χώρο ευθύνης του. Αποτέλεσμα της καλής τακτικής ήταν να μην απειληθεί σε καμία περίπτωση ο ΑΡΗΣ. Το δύσκολο κομμάτι αλλά απαραίτητο, αν θέλεις να κερδίσεις , ήταν η επιθετική προσπάθεια. Το παιχνίδι παίχτηκε σε οργανωμένες επιθέσεις, χωρίς πολλές γρήγορες μπαλιές μπροστά. Αυτό βοηθούσε στον έλεγχο του ρυθμού κάτι που σίγουρα βόλευε τον ΑΡΗ. Ο αντίπαλος είχε πρόβλημα στην ανάπτυξη του ενώ του έλειπε ο παίκτης που θα «πατούσε» περιοχή. Στο πρώτο ημίχρονο ο ΑΡΗΣ ήταν σαφώς καλύτερος , η άμυνα ήταν καλά διαβασμένη , το κέντρο είχε πετύχει να καταστρέψει το παιχνίδι του Ολυμπιακού, η επίθεση ήταν απούσα.

·Το χάσιμο μιας φάσης , στην άμυνα, αρκούσε να πετύχει τέρμα ο ΟΣΦΠ, με την αλλαγή του Μίτσελ, τον Μασούρα, και να τελειώσει ουσιαστικά το παιχνίδι. Ο παίκτης μπήκε ακριβώς γιατί έχει την έφεση να βρίσκεται μέσα στην περιοχή και να κυνηγάει τη φάση. Η απροσεξία του Ουντουμπάτζιο ήταν καθοριστική. Από εκείνο το σημείο και μετά ο ΑΡΗΣ ήθελε να ισοφαρίσει, αλλά δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο. Στην τακτική του Πάρντιου, έλειπε παίκτης που θα τροφοδοτούσε τα πλάγια με πάσα κοντά στην περιοχή. Οι αποστάσεις των δύο ακραίων με το σέντερ φορ ήταν μεγάλες, κι αυτό ωφελούσε την άμυνα του Ολυμπιακού, γιατί δεν υπήρχαν συνεργασίες. Ο Γκρέι ήταν μόνος του ανάμεσα σε δύο, ενώ Μαντσίνι και Ματέο ξεκινούσαν από τη γραμμή και έπεφταν πάνω σε δύο και τρεις αντιπάλους. Η αλλαγή του Καμάτσο ήταν πολύ φιλόδοξη για να ελπίσουμε ότι θα κατάφερνε κάτι ουσιαστικό.

· Μία καλή εμφάνιση του ΑΡΗ τελείωσε με ήττα. Η ομάδα έψαξε να βρει μία ισορροπία στις θέσεις της ενδεκάδας, αλλά ο κακός προγραμματισμός του καλοκαιριού, δεν της δίνει τη δυνατότητα να αλλάζει παίκτες και να απαιτεί περισσότερο. Επίσης είδαμε το 4-4-2 σε μια μορφή γραμμών , κάτω από τη σέντρα. Ο Νταρίντα έβγαλε τον προπονητή ασπροπρόσωπο με την απόδοση του, αλλά αν αποφασίσει να παίζει έτσι ο Πάρντιου , ο συγκεκριμένος δεν είναι λύση γι’ αυτή τη θέση.

Χρειάζεται περισσότερη επιθετικότητα και δυνατότητα σκοραρίσματος. Η ομάδα έχει παίκτες που κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά πιο είναι το καλύτερο σύστημα και οι καλύτερη τακτική.

Πρακτικά βέβαια ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και τακτική που δίνει νίκη είναι η πιο αποτελεσματική. Στον Πειραιά ούτε η ενδεκάδα κέρδισε, ούτε η τακτική έφερε αποτέλεσμα. Άρα η «καλή εμφάνιση» δεν απέδωσε τίποτα. Ρεαλιστικά και κυνικά. Μηδέν γκολ, μηδέν βαθμούς, μηδέν ευκαιρίες. Ο ΑΡΗΣ ακόμα παίζει για να βρει την χαμένη του ταυτότητα χωρίς να έχει πείσει ότι το κατάφερε.

Έρχονται κι άλλα ντέρμπι, από τα οποία η ανάγκη των βαθμών είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Ας βρουν τον τρόπο να κερδίσουν. Οι καλές εμφανίσεις δεν έχουν βαθμούς.

Όσο για τον αγώνα του κυπέλλου που είναι ο χρονικά ο επόμενος, μόνο η νίκη θα χρίσει τον ΑΡΗ φαβορί. Και η νίκη έρχεται με γκολ…

Αγώνας επιβίωσης για να μην έχουμε «μουρμούρες». Κάτι τέτοιο ήταν το ματς με τον Αστέρα. Η νίκη αναγκαία, για να μπορέσει η ομάδα να πατήσει στα πόδια της, να ανεβεί η ψυχολογία, να ετοιμαστούν με καλύτερες ιδέες για τα παιχνίδια με Λεβαδειακό και Ολυμπιακό.

Μετά από πολύ καιρό είδαμε μια ενδεκάδα που έβγαζε νόημα στο τι ήθελε να κάνει ο Πάρντιου. Η μετατόπιση του Ματέο στα άκρα του έκοψε τις καλές εμφανίσεις αλλά ήταν απαραίτητο να δοθεί η μπαγκέτα του μαέστρου στον Μανού. Τον πήραμε για να οργανώνει το παιχνίδι , όχι να βολοδέρνει σε χώρους που η πάσα του δεν θα έχει αξία.

Έδειξε ότι έχει ακόμα δρόμο για να γίνει ο πασαδόρος που θέλουμε, όμως αυτό διορθώνεται όταν παίζει. Από τον πάγκο δεν θα γίνει καλύτερος. Η εμπιστοσύνη που μπορεί να του δώσει ο προπονητής θα τον βοηθήσει να ανεβάσει την απόδοση του και να καπαρώσει τη θέση του στην ενδεκάδα. Ο Αστέρας δεν πίεσε για να πετύχει κάτι περισσότερο από μια ήττα. Η άμυνα του ήταν καλή στη διάταξη της, επιθετικά δεν δημιούργησε κάτι που να αξίζει την αναφορά μας.

Η ουσία του παιχνιδιού ήταν το γρήγορο γκολ του Μανού. Όρισε ποιος είναι ο δυνατός στο γήπεδο χωρίς να παίξει σε υψηλό ρυθμό. Στο παιχνίδι και τα τρία γκολ μπορούν να συνοδευτούν με τη λέξη «επιτέλους». Το πρώτο τέρμα μπαίνει από σουτ έξω από την περιοχή. Επιτέλους , μια φάση από κόρνερ, τελειώνει με τη σωστή τοποθέτηση και υποδοχή της μπάλας από τον σκόρερ, ο οποίος εκτελεί σε πρώτο χρόνο σωστά. Στο δεύτερο έχουμε το επιτέλους, γιατί αντάλλαξαν τη μπάλα μέσα στην περιοχή χωρίς υπερβολές, «μαγικές» κινήσεις, εξωπραγματικές εκτελέσεις. Μία πάσα στον αμαρκάριστο Φαμπιάνο , φάτσα με το τέρμα, σουτ και γκολ. Έτσι απλά. Πιστώνεται ο Νταρίντα την φάση. Χωρίς κουβέντα. Το τρίτο επιτέλους είναι πασιφανές. Ο Καμάτσο σκόραρε. Αυτό από μόνο του είναι ιστορία.

–  Έγραψα Καμάτσο και ξαναδιάβασα τις δηλώσεις του Πάρντιου. Είπε ότι ο Καμάτσο είναι πρότζεκτ. Η ερώτηση είναι η εξής: από πότε ένας δανεικός παίκτης είναι πρότζεκτ για την ομάδα; Έχει γίνει κάτι που δεν γνωρίζουμε και ευελπιστεί η ομάδα ότι έχει να καρπωθεί κάτι από την βελτίωση του συγκεκριμένου παίκτη; Ναι εννοείται ότι κάθε παίκτης πρέπει να βελτιώνεται μέσα από την προπόνηση. Έχασε τα άχαστα ο Καμάτσο και μετά από έξι μήνες παρουσίας στο Χαριλάου σκόραρε ένα τέρμα. Μπράβο , συγχαρητήρια, αλλά το πρότζεκτ ποιο είναι; Αυτό που έδειξε ο Καμάτσο στο παιχνίδι δεν ήταν η βελτίωση του να πετυχαίνει το τέρμα. Είναι η διαφορά που δημιούργησε λόγω της ταχύτητας του σε σύγκριση με τον Γκρέι. Κινούνταν γρηγορότερα στον κενό χώρο, κι αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να ξεμαρκαριστεί από τον προσωπικό του αντίπαλο για να τον βρει ο Μαντσίνι. Δυστυχώς χωρίς ταχύτητα δυσκολεύει η επιθετική ανάπτυξη.

–  Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού ήταν η δοκιμή για κάποια λεπτά , ενδεκάδα με τρεις αμυντικούς χαφ. Ετέμπο – Νταρίντα – Νταμπό χρησιμοποιήθηκαν ταυτόχρονα , προφανώς για να δει αντιδράσεις ο προπονητής. Θα μπορούσε να είναι άσκηση στο πεδίο για μια σκέψη εναντίον του Ολυμπιακού. Ίσως. Είναι παιχνίδι με πολλές ιδιαιτερότητες οπότε χρειάζονται και τρόποι αντιμετώπισης τους. Ο ΑΡΗΣ έχει μείνει πίσω στην βαθμοθηρία του, είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει βαθμούς σε όλες τις έδρες. Το γεγονός ότι υπολείπεται επτά βαθμούς από τον Ολυμπιακό και δεκατέσσερις από την κορυφή, είναι απογοητευτικό. Όλα τα παιχνίδια δίνουν βαθμούς , ο ΑΡΗΣ πρέπει να μαζέψει από παντού. Χρειάζεται σερί νικών για να τονώσει το ενδιαφέρον του κόσμου , δίνοντας ταυτόχρονα και το στίγμα του για τα ply offs, όταν έρθει η ώρα. Αυτές οι βαθμολογικές διαφορές είναι μεγάλες  και καθόλου ανεκτές. Ας γίνει η αρχή στον Πειραιά.

–  Ο αγώνας δεν πρόσφερε συγκινήσεις , κυμάνθηκε σε χαμηλό ρυθμό, με μέτρια απόδοση και από τις δύο ομάδες. Ο ΑΡΗΣ ήταν πιο αποτελεσματικός και σοβαρός αμυντικά, με τη νίκη να του αξίζει δικαιωματικά. Το πρόβλημα του φορ είναι σημαντικό, το γκολ δεν μπαίνει εύκολα , οι αυτοματισμοί δεν βγαίνουν , αλλά τουλάχιστον «χτίζεται» το κέντρο με την προσθήκη του Τσέχου.

–   Είχαμε και την ανακοίνωση της μεταγραφής του Καμαρά. Ήμουν απ’ αυτούς που θεώρησαν ότι ο συγκεκριμένος παίκτης καλώς πουλήθηκε, μιας και η προσφορά του ήταν μικρότερη από τις ανάγκες της ομάδας, για την θέση που τον είχε αγοράσει. Ένα παίκτης , όχι ιδιαίτερα γρήγορος, δυνατός, που έπαιζε έξω από την περιοχή καλύτερα, απ’ ότι μέσα σ’ αυτή.  Δεν είχε την ευκολία του σκοραρίσματος , προσπαθούσε να γίνει χρήσιμος χωρίς όμως αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο στις άμυνες.

Η επιστροφή του σε τι θα βοηθήσει; Αν παίξει ο ΑΡΗΣ με δύο τέτοιου τύπου προωθημένους λογικά θα γυρίσει το σύστημα σε 4-4-2. Με τους παίκτες που απαρτίζουν το ρόστερ , η εφαρμογή του πάει σε ρόμβο. Να υπάρχει ένας από πίσω τους για να τους τροφοδοτεί. Έτσι χάνουμε τον Πάλμα. Δεν χωράει. Όπως φυσικά δυσκολεύει και η παρουσία του Μαντσίνι. Η ομάδα θα γίνει «βαριά» μπροστά με την απαίτηση να βγουν στα πλάγια οι αμυντικοί.

Είναι σύστημα που δεν μαθαίνεται στη μέση της σεζόν. Να πιστεύει κάποιος ότι ο Καμαρά θα παίζει πλάγια; Μάλλον αδιανόητο. Ήρθε ως αντίπαλο δέος του Γκρέι;

Υπερβολή. Τουλάχιστον τον ξέρουμε, άρα γνωρίζουμε τι θα περιμένουμε απ’ αυτόν. Στην περίπτωση του ισχύει η παροιμία «περσινά ξινά σταφύλια». Ακόμα κι έτσι, ότι μπορεί να προσφέρει ευπρόσδεκτο.

Ο ΑΡΗΣ των εκτός έδρας απωλειών βαθμών, εμφανίστηκε στη Λιβαδειά, στην αρχή του δεύτερου γύρου. Σε μια έδρα που πριν 6 μέρες είχε βρει όλα τα κουμπιά του γηπεδούχου και ανέτρεψε το σκορ, δεν κατάφερε να κερδίσει και προβλημάτισε ξανά. Εκεί που είπαμε ότι έχει βρεθεί ένας κορμός που θα ξεκινάει το παιχνίδι, είδαμε ενδεκάδα που δεν κατάλαβε κανείς τι σκοπό είχε.

Κάτι συμβαίνει με τον προπονητή. Ποια λογική είναι αυτή που πρέπει να παίξει με δύο κεντρικούς χαφ, χωρίς πλάγιους και δίδυμο Γκρέι-Ζερβίνιο στην επίθεση; Τι βλέπει στην προπόνηση που έβαλε σε σκέψεις και αποφάσισε να παίξουν οι δύο τόσο αργοί επιθετικοί; Με ποιον θα έπαιζε ο Ματέο όταν δεν μπορούσαν να ξεμαρκαριστούν από τους αμυντικούς;

Ο Νταμπό εξελίσσεται σε άγνωστος Χ με το που μπορεί να αποδώσει καλύτερα. Αν μπορεί βέβαια. Ο Εμπακατά έπαιζε μπροστά ή πίσω; Ο Οντουμπάτζιο είναι καλός αμυντικός ή καλύτερος πλάγιος στο κέντρο και την επίθεση; Ο Πίρσμαν έφευγε στην επίθεση επειδή ξεχνούσε ότι είναι κεντρικός αμυντικός ή λόγω φύσης της θέσης που παίζει τόσα χρόνια; Ποιος ΑΡΗΣ κατέβηκε να παίξει στο πρώτο ημίχρονο;

Δέχεται το γκολ η ομάδα του ΑΡΗ από παίκτη που δεν υπάρχει κάποιος να τον μαρκάρει. Είναι απίστευτο αυτό που συνέβη στο πρώτο 45^ολεπτο. Γέμισα απορίες για τις οποίες δεν έχω ούτε μία λογική εξήγηση. Τι περίμενε ο προπονητής; Ότι ο Λεβαδειακός θα παίξει φουλ επίθεση και έπρεπε να έχει η ομάδα δυνατότητα αμυντικής λειτουργίας; Δεν τον είδε στο κύπελλο; Τι φοβήθηκε ακριβώς;

Στο δεύτερο ημίχρονο μπήκε ο Πάλμα , που είναι απορία άξιο πως δεν ξεκινάει τα παιχνίδια, μπήκε ο Ιτούρμπε να πάρει τη μία πλευρά και το απολωλός πρόβατο , ο Μαντσίνι , να πάρει την άλλη. Αμέσως η ομάδα άρχισε να ρολάρει και να πιέζει ενώ έγινε πιο γρήγορη. Ο ΑΡΗΣ που ήταν λογικό να ξεκινήσει το παιχνίδι, εμφανίστηκε αφού αντιλήφθηκαν στον πάγκο, ότι το αρχικό σχέδιο απέτυχε. Και να πεις ότι η Λειβαδιά είχε καμιά άμυνα μπετόν; Όποιος έφευγε με τι μπάλα μπροστά δημιουργούσε ρήγμα. Πραγματικά δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.

Ο καλός Πάλμα κατάφερε να ισοφαρίσει, με σουτ – φάουλ από σημείο που δεν δοκιμάζει σχεδόν ποτέ κανείς, να το χτυπήσει απ’ ευθείας. Ήταν τέτοια η τροχιά της μπάλας που ήταν αδύνατο να αποκρούσει τερματοφύλακας. Δυστυχώς όσο και να προσπαθούσαν οι παίκτες να βγάλουν δημιουργικές φάσεις, πάντα έβγαινε η λάθος επιλογή. Προσπάθησαν να «χτίζουν» επιθέσεις από πίσω , για να ανοίξουν ή να βρουν κενούς χώρους, αλλά κάπου το παρατράβηξαν. Ναι να γίνει κατοχή της μπάλας, να υπάρχει όμως η δυνατότητα να βγει η πάσα μπροστά ώστε να δημιουργηθεί απειλή. Μόνο από τα μισά του δευτέρου ημιχρόνου και μετά, λειτούργησε το επιθετικό κομμάτι, κι αυτό γιατί ο Ματέο μπήκε στην περιοχή, ο Ιτούρμπε πήρε στην ταχύτητα τους αμυντικούς και σύγκλινε, ο Μαντσίνι γιατί έπαιξε κοντά στο Γκρέι.

Όμως για κακή μας τύχη ο Γκρέι αποδείχτηκε «Άγιος Βασίλης» για τον Λεβαδειακό. Σε δύο φάσεις , μόνος του απέναντι στο τέρμα, στη μία μάλιστα ένα μέτρο πριν τη γραμμή, κατάφερε να χάσει τα γκολ. Ωραία, ξέρω όλα μπαίνουν και όλα χάνονται. Μόνο για την εμπειρία του, την ποιότητα του, αυτές ήταν φάσεις «ψωμοτύρι» για ένα σέντερ φορ . Δεν είναι ο τυχαίος παίκτης που ήρθε από τα αζήτητα του πρωταθλήματος της Μάλτας. Είναι ένας καταξιωμένος επιθετικός, με όνομα στην Αγγλία, με αποστολή να κερδίζει τις τόσο εύκολες φάσεις σε ένα παιχνίδι με ένα αντίπαλο κατά πολύ υποδεέστερο. Δεν ζητάω κάτι τρομερό. Δεν θέλω να πάει με τη Τζαμάικα στο Μουντιάλ και να σκοράρει. Θέλω να παίξει για τον ΑΡΗ και να κερδίσει το παιχνίδι στη Λειβαδιά.

Η ομάδα χωλαίνει εκτός έδρας και μετά από έναν ολόκληρο γύρο δεν έχει βρεθεί το φάρμακο για να γιατρέψει τα λάθη. Στον υπολογισμό των βαθμών του δευτέρου γύρου, αυτό το παιχνίδι ήταν τρεις βαθμοί. Κατάφεραν να πάρουν έναν και να αγκομαχήσουν γι’ αυτό. Αν ακόμα γίνονται δοκιμές για να δούνε ποιοι παίκτες μπορούν να προσφέρουν και ποιοι είναι για να μείνουν εκτός, να τους πληροφορήσω ότι δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιου είδους πολυτέλεια.

Χάνουμε βαθμούς άρα μένουμε πίσω. Όταν υπάρχουν τα παιχνίδια – ντέρμπι μπροστά μας , εκτός έδρας, τι θα περιμένουμε να δούμε από την ομάδα; Ο σκοπός δεν επετεύχθη , ο ένας βαθμός είναι παρηγοριά χωρίς να σημαίνει κάτι σημαντικό, η ομάδα ψάχνει ακόμα να βρει τον προσανατολισμό της.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, υγεία, χαρές, επιτυχίες, πρόοδο, να περάσετε όλοι εξαιρετικά.

Υ.Γ. Τραγική εικόνα η οπαδοί του ΑΡΗ να βλέπουν τον αγώνα από τον λόφο έξω από το γήπεδο. Είναι ευθύνη της Π.Α.Ε. να ξεκαθαρίσει οριστικά το τοπίο των μετακινήσεων γιατί είμαστε η μόνη ομάδα που δεν μπορεί να μεταφέρει φιλάθλους. Η ίδια η διοργανώτρια αρχή έχει υποχρέωση να ασχοληθεί με το θέμα. Να μας απαντήσει γιατί μόνο ο ΑΡΗΣ δεν δικαιούται να έχει τον κόσμο μαζί του; Τα όρια της ισονομίας έχουν ξεπεραστεί από καιρό, στον αγωνιστικό χώρο, θέλουν να τα ξεπεράσουν και στις κερκίδες. Τι απειλεί και για ποιον είναι ο κόσμος του ΑΡΗ ας μας το εξηγήσει κάποιος «αρμόδιος» για να ξέρουμε τον λόγο της απουσίας του από τα γήπεδα μακριά από τη Θεσσαλονίκη.